۱۶٬۳۳۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
و اما آنچه كه از ايمان بر قلب فريضه شده، عبارت است از اقرار و معرفت و عقد و رضا و تسليم به اين كه «لَا إلَهَ إلَّا اللهُ وَحدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ إلَهاً وَاحِداً لَم يَتَّخِذ صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً وَ أنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ وَ رَسُولُهُ»، و اقرار به آنچه از ناحيه خدا آمده، از انبياء و يا كتاب. | و اما آنچه كه از ايمان بر قلب فريضه شده، عبارت است از اقرار و معرفت و عقد و رضا و تسليم به اين كه «لَا إلَهَ إلَّا اللهُ وَحدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ إلَهاً وَاحِداً لَم يَتَّخِذ صَاحِبَةً وَ لَا وَلَداً وَ أنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ وَ رَسُولُهُ»، و اقرار به آنچه از ناحيه خدا آمده، از انبياء و يا كتاب. | ||
اين، آن چيزى است كه خدا بر قلب واجب كرده. پس اقرار و معرفت، عمل به وظيفه مسلمانى قلب است، و اين، همان است كه آيه: «إلَّا مَن أُكرِهَ وَ قَلبُهُ | اين، آن چيزى است كه خدا بر قلب واجب كرده. پس اقرار و معرفت، عمل به وظيفه مسلمانى قلب است، و اين، همان است كه آيه: «إلَّا مَن أُكرِهَ وَ قَلبُهُ مُطمَئِنٌّ بِالإيمَانِ وَلَكِن مَن شَرَحَ بِالكُفرِ صَدراً» بيان مى كند. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۵۱۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۵۱۷ </center> | ||
و در همان كتاب، به سند خود، از مسعدة بن صدقه روايت مى كند، كه گفت: مردى به امام صادق «عليه السلام» عرض كرد: مردم از على «عليه السلام» روايت مى كنند كه در منبر كوفه فرموده است: | و در همان كتاب، به سند خود، از مسعدة بن صدقه روايت مى كند، كه گفت: مردى به امام صادق «عليه السلام» عرض كرد: مردم از على «عليه السلام» روايت مى كنند كه در منبر كوفه فرموده است: | ||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
حضرت صادق «عليه السلام» فرمود: چقدر زياد شده دروغ هايى كه به على «عليه السلام» مى بندند. آنگاه فرمود: آن جناب اين طور فرموده: «مردم! به زودى شما را مى خوانند كه مرا ناسزا بگویيد، شما هم بگوييد. سپس مى خوانند كه از من بيزارى جویيد، اين قدر بدانيد كه من بر دين محمّدم»، و نفرمود: «از من بيزارى مجویيد». | حضرت صادق «عليه السلام» فرمود: چقدر زياد شده دروغ هايى كه به على «عليه السلام» مى بندند. آنگاه فرمود: آن جناب اين طور فرموده: «مردم! به زودى شما را مى خوانند كه مرا ناسزا بگویيد، شما هم بگوييد. سپس مى خوانند كه از من بيزارى جویيد، اين قدر بدانيد كه من بر دين محمّدم»، و نفرمود: «از من بيزارى مجویيد». | ||
سپس آن شخص پرسيد: يعنى مى فرماييد اگر بيزارى خواستند، بيزارى نجويد و لو اين كه كشته شود؟ فرمود: به خدا سوگند چنين وظيفه اى ندارد، و چيزى بر او نيست، جز آنچه كه بر عمّار بن ياسر گذشت، كه اهل مكه او را مجبور كردند به دشنام دادن به رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم»، و او داد، در حالى كه قلبش مطمئن به ايمان بود. و رسول خدا به عمّار فرمود: اى عمّار! اگر بار ديگر برگشتند، تو هم برگرد، كه خدا در معذور بودنت، اين آيه را فرستاد: «إلَّا مَن أُكرِهَ وَ قَلبُهُ مُطمَئِنٌّ بِالإيمَانِ»، و دستورت داده كه اگر بار ديگر مجبورت كردند، تو نيز همان كار را بكن. | سپس آن شخص پرسيد: يعنى مى فرماييد اگر بيزارى خواستند، بيزارى نجويد و لو اين كه كشته شود؟ | ||
فرمود: به خدا سوگند چنين وظيفه اى ندارد، و چيزى بر او نيست، جز آنچه كه بر عمّار بن ياسر گذشت، كه اهل مكه او را مجبور كردند به دشنام دادن به رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم»، و او داد، در حالى كه قلبش مطمئن به ايمان بود. و رسول خدا به عمّار فرمود: اى عمّار! اگر بار ديگر برگشتند، تو هم برگرد، كه خدا در معذور بودنت، اين آيه را فرستاد: «إلَّا مَن أُكرِهَ وَ قَلبُهُ مُطمَئِنٌّ بِالإيمَانِ»، و دستورت داده كه اگر بار ديگر مجبورت كردند، تو نيز همان كار را بكن. | |||
مؤلف: عياشى در تفسير خود، اين معنا را از معمّر بن يحيى بن سالم، از ابى جعفر «عليه السلام» روايت كرده. | مؤلف: عياشى در تفسير خود، اين معنا را از معمّر بن يحيى بن سالم، از ابى جعفر «عليه السلام» روايت كرده. | ||
خط ۶۳: | خط ۶۵: | ||
<span id='link357'><span> | <span id='link357'><span> | ||
==آيات ۱۱۲ - ۱۲۸ سوره نحل == | ==آيات ۱۱۲ - ۱۲۸ سوره نحل == | ||
وَ ضرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْيَةً كانَت آمِنَةً مُّطمَئنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَداً | وَ ضرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْيَةً كانَت آمِنَةً مُّطمَئنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَداً مِن كُلِّ مَكانٍ فَكفَرَت بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَقَهَا اللَّهُ لِبَاس الْجُوع وَ الْخَوْفِ بِمَا كانُوا يَصنَعُونَ(۱۱۲) | ||
وَ لَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ | وَ لَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَاب وَ هُمْ ظالِمُونَ(۱۱۳) | ||
فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالاً طيِّباً وَ اشكُرُوا نِعْمَت اللَّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ(۱۱۴) | |||
إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنزِيرِ وَ مَا أُهِلَّ لِغَيرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضطُرَّ غَيرَ بَاغٍ وَ لا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(۱۱۵) | إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنزِيرِ وَ مَا أُهِلَّ لِغَيرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضطُرَّ غَيرَ بَاغٍ وَ لا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(۱۱۵) | ||
وَ لا تَقُولُوا لِمَا | وَ لا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكمُ الْكَذِب هَذَا حَلَالٌ وَ هَذَا حَرَامٌ لِّتَفْترُوا عَلى اللَّهِ الْكَذِب إِنَّ الَّذِينَ يَفْترُونَ عَلى اللَّهِ الْكَذِب لا يُفْلِحُونَ(۱۱۶) | ||
مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَ لهَُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(۱۱۷) | مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَ لهَُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(۱۱۷) | ||
خط ۸۱: | خط ۸۳: | ||
إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كانَ أُمَّةً قَانِتاً لِلَّهِ حَنِيفاً وَ لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشرِكِينَ(۱۲۰) | إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كانَ أُمَّةً قَانِتاً لِلَّهِ حَنِيفاً وَ لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشرِكِينَ(۱۲۰) | ||
شَاكراً لاَنْعُمِهِ اجْتَبَاهُ وَ هَدَاهُ إِلى صِرَاطٍ مُّستَقِيمٍ(۱۲۱) | |||
وَ | وَ آتَيْنَاهُ فى الدُّنْيَا حَسنَةً وَ إِنَّهُ فى الاَخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ(۱۲۲) | ||
ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْك أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفاً وَ مَا كانَ مِنَ الْمُشرِكينَ(۱۲۳) | ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْك أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفاً وَ مَا كانَ مِنَ الْمُشرِكينَ(۱۲۳) | ||
إِنَّمَا جُعِلَ | إِنَّمَا جُعِلَ السَّبْتُ عَلى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ وَ إِنَّ رَبَّك لَيَحْكُمُ بَيْنهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ(۱۲۴) | ||
ادْعُ إِلى سَبِيلِ رَبِّك بِالحِْكْمَةِ وَ الْمَوْعِظةِ الحَْسنَةِ وَ جَادِلْهُم بِالَّتى هِىَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّك هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ(۱۲۵) | ادْعُ إِلى سَبِيلِ رَبِّك بِالحِْكْمَةِ وَ الْمَوْعِظةِ الحَْسنَةِ وَ جَادِلْهُم بِالَّتى هِىَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّك هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ(۱۲۵) | ||
خط ۹۳: | خط ۹۵: | ||
وَ إِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ وَ لَئن صَبرْتمْ لَهُوَ خَيرٌ لِلصَّابرِينَ(۱۲۶) | وَ إِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ وَ لَئن صَبرْتمْ لَهُوَ خَيرٌ لِلصَّابرِينَ(۱۲۶) | ||
وَ اصبرْ وَ مَا صَبرُك إِلّا بِاللَّهِ وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا | وَ اصبرْ وَ مَا صَبرُك إِلّا بِاللَّهِ وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا تَكُ فى ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكرُونَ(۱۲۷) | ||
إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوا وَ الَّذِينَ هُم مُحْسِنُونَ (۱۲۸) | إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوا وَ الَّذِينَ هُم مُحْسِنُونَ (۱۲۸) | ||
خط ۹۹: | خط ۱۰۱: | ||
<center> «'''ترجمه آیات'''» </center> | <center> «'''ترجمه آیات'''» </center> | ||
خدا | خدا مَثَلى مى زند، دهكده اى كه امن و آرام بود و روزی اش، از هر طرف به فراوانى مى رسيد، آنگاه منكر نعمت هاى خدا شدند و خدا به سزاى اعمالى كه مى كردند، پرده گرسنگى و ترس بر آن ها كشيد. (۱۱۲) | ||
و پيغمبرى از خودشان | و پيغمبرى از خودشان بيامدشان، پس او را تكذيب كردند و در آن حال كه ستمگر بودند، دچار عذاب شدند. (۱۱۳) | ||
از آنچه خدا روزيتان | از آنچه خدا روزيتان كرده، حلال و پاكيزه بخوريد. پس اگر خدا را مى پرستيد، نعمت هايش را سپاس گزاريد. (۱۱۴) | ||
حق | حق اين است كه مردار و خون و گوشت خوك و آنچه نام غير خدا بر آن برده شده، براى شما حرام است و هر كه ناچار شود، بدون زياده روى و تجاوز، خدا آمرزگار و رحيم است. (۱۱۵) | ||
براى آن توصيف دروغ كه | براى آن توصيف دروغ كه زبان هايتان مى كند، مى گوييد اين حلال است و اين حرام، تا دروغ به خدا بنديد، كسانى كه دروغ به خدا بندند، رستگار نمى شوند. (۱۱۶) | ||
تمتعى ناچيز است و عذابى الم انگيز دارند (۱۱۷) | تمتعى ناچيز است و عذابى الم انگيز دارند. (۱۱۷) | ||
و براى كسانى كه به دين يهوديت در | و براى كسانى كه به دين يهوديت در آمدند، آنچه را از پيش براى تو نقل كرديم، حرام نموديم، ما ستمشان نكرديم، بلكه خودشان به خودشان، ستم مى كردند. (۱۱۸) | ||
آنگاه پروردگارت نسبت به كسانى كه از روى نادانى بدى كرده و از پى آن توبه نموده و به صلاح آمده | آنگاه پروردگارت نسبت به كسانى كه از روى نادانى بدى كرده و از پى آن توبه نموده و به صلاح آمده اند، پروردگارت از پى آن، آمرزگار و رحيم است. (۱۱۹) | ||
ابراهيم، پيشوايى فرمانبر خدا بوده و از مشركان نبود. (۱۲۰) | |||
سپاس دار | سپاس دار نعمت هاى خدا بود كه وى را برگزيد و به راه راست هدايتش كرد. (۱۲۱) | ||
در اين دنيا به او نيكى عطا كرديم و هم | در اين دنيا به او نيكى عطا كرديم و هم او، در دنياى ديگر، از شايستگان است. (۱۲۲) | ||
آنگاه به تو وحى كرديم كه آئين معتدل ابراهيم را كه از مشركان | آنگاه به تو وحى كرديم كه آئين معتدل ابراهيم را كه از مشركان نبود، پيروى كن. (۱۲۳) | ||
شنبه گرفتن براى كسانى كه در مورد آن اختلاف كرده بودند مقرر | شنبه گرفتن براى كسانى كه در مورد آن اختلاف كرده بودند مقرر گشت، پروردگارت روز قيامت، در باره مطالبى كه در آن اختلاف مى كردند، ميانشان داورى مى كند. (۱۲۴) | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۵۲۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۵۲۱ </center> | ||
با فرزانگى و پند دادن نيكو به راه پروردگارت دعوت كن و با مخالفان به طريقى كه نيكوتر | با فرزانگى و پند دادن نيكو به راه پروردگارت دعوت كن و با مخالفان به طريقى كه نيكوتر است، مجادله كن، كه پروردگارت كسى را كه از راه او گمراه شده، بهتر شناسد و هم او، هدايت يافتگان را بهتر شناسد. (۱۲۵) | ||
اگر عقوبت مى كنيد، نظير آن عقوبت كه ديده ايد، عقوبت كنيد و اگر صبورى | اگر عقوبت مى كنيد، نظير آن عقوبت كه ديده ايد، عقوبت كنيد و اگر صبورى كنيد، همان براى صابران بهتر است. (۱۲۶) | ||
صبور | صبور باش، كه صبر كردن تو، جز به تأييد خدا نيست. غم آن ها را مخور و از آن نيرنگ ها كه مى كنند، تنگ دل مباش. (۱۲۷) | ||
خدا با كسانى است كه | خدا با كسانى است كه تقوا پيشه كردند و كسانى كه نيكوكار باشند. (۱۲۸) | ||
<center> «'''بیان آیات'''» </center> | <center> «'''بیان آیات'''» </center> | ||
اين دسته از | اين دسته از آيات، تتمه احكامى را بيان مى كند كه در آيات قبل بود. در اين آيات، خوردنی هاى حرام و حلال را بيان نموده، از تحريم و تحليل بدعتى و بدون اذن خدا نهى مى كند. | ||
و نيز، پاره اى از احكام را كه براى يهود تشريع شده بود و سپس نسخ شد، ذكر نموده. در حقيقت مسأله نسخ كه در آيه «وَ إذَا بَدَّلنَا آيَةً مَكَانَ آيَةٍ» گذشت، عطف نموده و اين معنا را خاطرنشان سازد كه: آنچه بر رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» نازل شده، دين ابراهيم است كه بر اساس اعتدال و توحيد بنا شده، و آن احكام طاقت فرسا كه در دين يهود بود، از دين او برداشته شده است. . | |||
و در | و در آخر، امر به عدالت در مجازات، و دعوت به صبر و احتساب نموده، و با وعده جميل به نصرت و كفايت براى كسانى كه تقوا پيشه نموده و احسان كنند، آن را خاتمه مى دهد. | ||
<span id='link358'><span> | <span id='link358'><span> | ||
ویرایش