۱۶٬۹۴۶
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۴۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←وجوه گفته شده در معناى آيه: «مَن كَانَ يَظُنُّ أن لَن يَنصُرَهُ اللهُ...»
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
و اين حرف صحيح نيست و شايد مقصودشان اين باشد كه مراد از آيه شريفه اين باشد كه بفرمايد: بر هر انسانى لازم است كه در امور دنيا و آخرت خود اميدوار خدا باشد، و اگر اميدوار او نباشد و خيال كند كه خدا او را يارى نمى كند و به خاطر همين خيال دچار غيظ شود، پس هر نقشه كه مى تواند بريزد كه نقشه اش، سودى به حالش نخواهد داشت. | و اين حرف صحيح نيست و شايد مقصودشان اين باشد كه مراد از آيه شريفه اين باشد كه بفرمايد: بر هر انسانى لازم است كه در امور دنيا و آخرت خود اميدوار خدا باشد، و اگر اميدوار او نباشد و خيال كند كه خدا او را يارى نمى كند و به خاطر همين خيال دچار غيظ شود، پس هر نقشه كه مى تواند بريزد كه نقشه اش، سودى به حالش نخواهد داشت. | ||
بعضى ديگر گفته اند كه: ضمير مذكور به موصول بر مى گردد، همچنان كه در قول سابق به آن بر مى گشت. و مراد از «نصرت»، رزق است. وقتى مى گويند: | بعضى ديگر گفته اند كه: ضمير مذكور به موصول بر مى گردد، همچنان كه در قول سابق به آن بر مى گشت. و مراد از «نصرت»، رزق است. وقتى مى گويند: «أرضٌ مَنصُورَة»، معنايش زمين باران ديده است، و معناى آيه، همان معنايى است كه در قول سابق گذشت. | ||
چيزى كه هست، قول دومى از قول سابق به اعتبار عقلى، نزديك تر و بهتر است، ليكن اشكالى بر هر دو قول متوجه است و آن، اين است كه لازمه هر دو قول اين است كه آيه شريفه متصل به آيات قبلش نباشد. | چيزى كه هست، قول دومى از قول سابق به اعتبار عقلى، نزديك تر و بهتر است، ليكن اشكالى بر هر دو قول متوجه است و آن، اين است كه لازمه هر دو قول اين است كه آيه شريفه متصل به آيات قبلش نباشد. | ||
