تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۳۵: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابراين، در آيه شريفه، نخست به ايشان اعلام مى كند كه فرار از مرگ خطایى است كه مرتكب مى شوند. براى اين كه مرگ به زودى ايشان را در مى يابد. و ثانيا اعلام مى دارد كه اگر از مرگ كراهت دارند، براى اين است كه از لقاء اللّه كراهت دارند، و اين هم، خطاى دومى است از ايشان. چون خواه ناخواه، به سوى خدا برمى گردند، و خدا به حساب اعمالشان مى رسد و سزاى بدى هايشان را مى دهد. و ثالثا اعلام مى دارد كه هيچ يك از اعمالشان بر خدا پوشيده نيست. چه اعمال ظاهری شان و چه پنهانى، و مكر و نيرنگشان، جز به خودشان بر نمى گردد. چون او عالِم به غيب و شهادت است.

'''رواياتى در ذيل آيه: «هُوَ الّذِى بَعَثَ فِى الأمِيّين ...'''»

و در الدرّ المنثور است كه ابن ابى شيبه، و طبرانى از ابن عباس روايت كرده كه گفت: رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: كسى كه روز جمعه در حالى كه امام مشغول خواندن خطبه است، سخن بگويد، مانند الاغى است، كه كتاب ها را به دوش مى كشد.