۱۶٬۳۳۶
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←آيات ۴۱ - ۴۸ سوره ص
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
<span id='link208'><span> | <span id='link208'><span> | ||
==آيات ۴۱ - ۴۸ سوره | ==آيات ۴۱ - ۴۸ سوره «ص» == | ||
وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا | وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنّى مَسّنىَ الشيْطانُ بِنُصبٍ وَ عَذَابٍ(۴۱) | ||
ارْكُض بِرِجْلِك هَذَا مُغْتَسلُ بَارِدٌ وَ شرَابٌ(۴۲) | ارْكُض بِرِجْلِك هَذَا مُغْتَسلُ بَارِدٌ وَ شرَابٌ(۴۲) | ||
وَ وَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنَّا وَ ذِكْرَى لاُولى الاَلْبَابِ(۴۳) | وَ وَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنَّا وَ ذِكْرَى لاُولى الاَلْبَابِ(۴۳) | ||
وَ خُذْ بِيَدِك ضِغْثاً فَاضرِب بِّهِ وَ لا تحْنَث إِنَّا وَجَدْنَاهُ صابِراً نِّعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ(۴۴) | وَ خُذْ بِيَدِك ضِغْثاً فَاضرِب بِّهِ وَ لا تحْنَث إِنَّا وَجَدْنَاهُ صابِراً نِّعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ(۴۴) | ||
وَ اذْكُرْ عِبَدَنَا إِبْرَاهِيمَ وَ إِسحَاقَ وَ | وَ اذْكُرْ عِبَدَنَا إِبْرَاهِيمَ وَ إِسحَاقَ وَ يَعْقُوبَ أُولى الاَيْدِى وَ الاَبْصارِ(۴۵) | ||
إِنَّا أَخْلَصنَاهُمْ بخَالِصةٍ ذِكرَى الدَّارِ(۴۶) | إِنَّا أَخْلَصنَاهُمْ بخَالِصةٍ ذِكرَى الدَّارِ(۴۶) | ||
وَ | وَ إِنّهُمْ عِندَنَا لَمِنَ الْمُصطفَينَ الاَخْيَارِ(۴۷) | ||
وَ اذْكُرْ إِسمَاعِيلَ وَ الْيَسعَ وَ ذَا الْكِفْلِ وَ | وَ اذْكُرْ إِسمَاعِيلَ وَ الْيَسعَ وَ ذَا الْكِفْلِ وَ كُلُّ مِّنَ الاَخْيَارِ(۴۸) | ||
<center> «'''ترجمه آيات'''» </center> | <center> «'''ترجمه آيات'''» </center> | ||
به ياد آور | به ياد آور بندۀ ما ايّوب را، آن زمان كه پروردگار خود را ندا داد كه شيطان، مرا دچار عذاب و گرفتارى كرد (۴۱). | ||
(بدو گفتيم ) پاى خود به زمين | |||
و اهلش را با فرزندانى به همان تعداد و دو برابر فرزندانى كه | (بدو گفتيم:) پاى خود به زمين بكش، كه آب همين جا نزديك توست، آبى خنك. در آن، آب تنى كن و از آن بنوش (۴۲). | ||
و | |||
و اهلش را با فرزندانى به همان تعداد و دو برابر فرزندانى كه داشت، به او بداديم، تا رحمتى باشد از ما به او، و تذكرى باشد براى خردمندان (۴۳). | |||
و نيز، به او گفتيم حال كه سوگند خورده اى كه همسرت را صد تركۀ چوب بزنى، تعداد صد تركه به دست بگير و آن ها را يك بار به زنت بزن، تا سوگند خود نشكسته باشى. ما، ايّوب را بنده اى خويشتندار يافتيم، چه خوب بود همواره به ما رجوع می كرد. (۴۴) | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۷ </center> | ||
و به ياد آور بندگان ما، ابراهيم و اسحاق و يعقوب را، كه مردانى نيرومند و بينا بودند (۴۵). | |||
و به ياد آور بندگان | |||
(بدين جهت نيرومند و بينا بودند كه ) ما آن را به خصلتى خالص كه همان ياد آخرت | (بدين جهت نيرومند و بينا بودند كه ) ما آن را به خصلتى خالص كه همان ياد آخرت باشد، خالص و پاك كرديم (۴۶). | ||
و | |||
و ايشان، نزد ما از برگزيدگان اخيارند (۴۷). | |||
و به ياد آور اسماعيل و يسع و ذوالكفل را و هر يك از اخيار بودند (۴۸). | و به ياد آور اسماعيل و يسع و ذوالكفل را و هر يك از اخيار بودند (۴۸). | ||
<center> «'''بیان آيات'''» </center> | <center> «'''بیان آيات'''» </center> | ||
اين | اين آيات، متعرض سومين داستانى است كه رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» مأمور شده به ياد آن ها باشد و در نتيجه صبر كند، و آن عبارت است از: داستان ايّوب پيغمبر «عليه السلام»، و محنت و گرفتاری هايى كه خدا برايش پيش آورد، تا او را بيازمايد. و سپس رفع آن گرفتاری ها و عافيت خدا و عطاى او را ذكر كرده، و سپس دستور مى دهد تا ابراهيم و پنج نفر از ذريه او از انبياء را به ياد آورد. | ||
وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوب إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنى | «'''وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوب إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنى مَسّنىَ الشيْطانُ بِنُصبٍ وَ عَذَابٍ'''»: | ||
اين | اين جمله، دعايى است از ايوب «عليه السلام»، كه در آن از خدا مى خواهد عافيتش دهد، و سوء حالى كه بدان مبتلا شده، از او برطرف سازد. و به منظور رعايت تواضع و تذلل، درخواست و نياز خود را ذكر نمى كند، و تنها از اين كه خدا را به نام «رَبّى: پروردگارم» صدا مى زند، فهميده مى شود كه او را براى حاجتى مى خواند. | ||
<span id='link209'><span> | <span id='link209'><span> | ||
كلمه | كلمه «نُصب»، به معناى تعب و به تنگ آمدن است. و جملۀ «إذ نَادَى...»، به اصطلاح ادبى، بَدَل اشتمال است. در آغاز مى فرمايد: «به ياد آر بندۀ ما ايّوب را». بعدا بعضى از خاطرات او را نام برده، مى فرمايد: به ياد آر اين خاطره اش را كه پروردگار خود را خواند كه: «اى پروردگار من...». | ||
پس جملۀ «إذ نَادَى»، هم مى تواند بَدَل اشتمال از كلمۀ «عَبدَنَا» باشد، و هم از كلمۀ «أيّوب». و جملۀ «أنّى مَسّنِى...»، حكايت نداى ايوب است. | |||
و از ظاهر آيات بعدى | و از ظاهر آيات بعدى بر مى آيد كه مرادش از «نُصب و عَذَاب»، بدحالى و گرفتاری هايى است كه در بدن او و در خاندانش پيدا شد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۸ </center> | ||
همان | همان گرفتاری هايى كه در سوره انبياء، آن را از آن جناب چنين حكايت كرده كه گفت: «مَسّنِىَ الضُّرُّ وَ أنتَ أرحَمُ الرّاحِمِين». البته اين در صورتى است كه بگوييم كلمۀ «ضُرّ»، شامل مصيبت در خود آدمى و اهلبيتش مى شود. و در اين سوره و سوره انبياء، هيچ اشاره اى به از بين رفتن اموال آن جناب نشده، هر چند كه اين معنا، در روايات آمده است. | ||
<span id='link210'><span> | <span id='link210'><span> | ||
