تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها

اين جمله دعايى است از ايوب (عليه السلام ) كه در آن از خدا مى خواهد عافيتش دهد، و سوء حالى كه بدان مبتلا شده از او برطرف سازد. و به منظور رعايت تواضع و تذلل درخواست و نياز خود را ذكر نمى كند، و تنها از اينكه خدا را به نام ((ربى : پروردگارم (( صدا مى زند فهميده مى شود كه او را براى حاجتى مى خواند.

<span id='link209'><span>

كلمه ((نصب (( به معناى تعب و به تنگ آمدن است . و جمله ((اذ نادى ...(( به اصطلاح ادبى بدل اشتمال است . در آغاز مى فرمايد: ((به ياد آر بنده ما ايوب را(( بعدا بعضى از خاطرات او را نام برده ، مى فرمايد: به ياد آر اين خاطره اش را كه پروردگار خود را خواند كه ((اى پروردگار من ...((. پس جمله ((اذ نادى (( هم مى تواند بدل اشتمال از كلمه ((عبدنا(( باشد، و هم از كلمه ((ايوب ((. و جمله ((انى مسنى ...(( حكايت نداى ايوب است.

همان گرفتاريهايى كه در سوره انبيا، آن را از آن جناب چنين حكايت كرده كه گفت : ((مسنى الضر و انت ارحم الراحمين ((. البته اين در صورتى است كه بگوييم كلمه ((ضر(( شامل مصيبت در خود آدمى و اهلبيتش مى شود. و در اين سوره و سوره انبياء هيچ اشاره اى به از بين رفتن اموال آن جناب نشده ، هر چند كه اين معنا در روايات آمده است .

<span id='link210'><span>

==وجه اينكه ايوب «ع» ابتلاء خود به آن دو را به شيطان نسبت داد==

و ظاهرا مراد از ((مس شيطان به نصب و عذاب (( اين است كه : مى خواهد ((نصب (( و ((عذاب (( را به نحوى از سببيت و تاءثير به شيطان نسبت دهد. و بگويد كه شيطان در اين گرفتاريهاى من مؤ ثر و دخيل بوده است . و همين معنا از روايات هم برمى آيد.