۱۶٬۸۸۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۳۸: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←آياتى كه در آن ها براى وقوع قيامت، سوگند ياد شده است
| خط ۱۹۰: | خط ۱۹۰: | ||
<span id='link338'><span> | <span id='link338'><span> | ||
== آياتى كه در آن | == آياتى كه در آن ها، براى وقوع قيامت، سوگند ياد شده است == | ||
مفسران گفته اند: آيه مورد بحث، سومين آيه اى است كه پيغمبر گراميش را براى وقوع معاد، وادار به سوگند به پروردگار خود كرده. يكى ديگر از آن موارد، آيه زير است كه مى فرمايد: «وَ يَستَنبِؤنَكَ أحَقّ هُوَ قُل إى وَ رَبّى». و يكى ديگرش اين است كه مى فرمايد: «وَ قَالَ الّذِينَ كَفَرُوا لَا تَأتِينَا السّاعَةُ قُل بَلى وَ رَبّى لَتَأتِيَنّكُم»، و سومى آن ها، آيه مورد بحث ما است. | مفسران گفته اند: آيه مورد بحث، سومين آيه اى است كه پيغمبر گراميش را براى وقوع معاد، وادار به سوگند به پروردگار خود كرده. يكى ديگر از آن موارد، آيه زير است كه مى فرمايد: «وَ يَستَنبِؤنَكَ أحَقّ هُوَ قُل إى وَ رَبّى». و يكى ديگرش اين است كه مى فرمايد: «وَ قَالَ الّذِينَ كَفَرُوا لَا تَأتِينَا السّاعَةُ قُل بَلى وَ رَبّى لَتَأتِيَنّكُم»، و سومى آن ها، آيه مورد بحث ما است. | ||
«'''فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ النُّورِ الَّذِى أَنزَلْنَا وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ'''»: | «'''فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ النُّورِ الَّذِى أَنزَلْنَا وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ'''»: | ||
اين | اين جمله، نتيجه گيرى از مضمون آيه قبلى است. به دليل اين كه حرف «فَاء» در اولش آمده. مى فرمايد: وقتى مسلّم شد كه شما به طور يقين مبعوث خواهيد شد، و شما را به ريز و درشت آنچه كرده ايد، خبر خواهند داد. پس واجب است بر شما كه به خدا و رسولش ايمان بياوريد و نيز به آن نورى كه بر رسولش نازل كرده، كه همان قرآن باشد كه با نور ساطع خود، شما را به سوى صراط مستقيم هدايت نموده و شرايع دين را بيان مى كند، ايمان بياوريد. | ||
در | |||
ممكن است در | در جملۀ «وَ النّورِ الّذِى أنزَلنَا»، التفاتى از غيبت «فَآمِنُوا بِالله»، به تكلّم با غير «أنزَلنَا» به كار رفته، و شايد نكته اين التفات تكميل حجت باشد، و بخواهد حجت قبلى را از راه شهادت كه بهتر عذر را قطع مى كند، تكميل نمايد. چون خيلى فرق هست بين اين كه بگوييم «وَ النّورِ الّذِى أنزل» كه يك جمله خبرى است، و اين كه بفرمايد: «وَ النّورِ الّذِى أنزَلنَا» كه ديگر جمله خبرى نيست، بلكه شهادتى است از خداى تعالى بر قرآن، كتابى آسمانى و نازل از ناحيه او، و معلوم است كه شهادت، تأكيدش از صرف خبر بيشتر است. | ||
ممكن است در اين جا بپرسى كه: چه فايده اى در شهادت است، با این که مشركان منكر اين هستند كه قرآن كلام خداى تعالى است و از ناحيۀ او نازل شده، و اگر كفار اين معنا را قبول داشتند، همان حجت گذشته براى اثبات معاد كافى بود، و احتياجى به اين التفات نداشت؟ | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۵۰۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۵۰۴ </center> | ||
در پاسخ مى گوييم : قبل از اين آيات خداى تعالى چند نوبت به | در پاسخ مى گوييم: قبل از اين آيات خداى تعالى چند نوبت به وسيلۀ تحدّى انكار مشركان را باطل كرده و فرموده بود: اگر شك داريد كه اين قرآن از ناحيه خداست، و احتمال مى دهيد خود محمد كه يك فرد بشر است، آن را ساخته و پرداخته باشد، شما مشركان هم بشريد، و عرب هم هستيد، يك سوره و حداقل يك آيه به مثل آن بياوريد. پس در مقام آيه چنين بهانه اى در كار نيست، و براى اقامه حجت شهادت، مؤكدتر از صرف خبر است و حتى از خبرى كه مدلّل است، نيز مؤكدتر است. | ||
«''' | |||
«'''وَ اللّهُ بِمَا تَعمَلُونَ خَبِير'''» - اين جمله، علم خداى تعالى را به ياد آنان مى آورد، علمش به دقائق اعمال آنان. مى خواهد دستور «فَآمِنُوا» را به اين وسيله تأكيد كند، و معناى آن اين است كه: ايمان بياوريد، و در ايمان آوردن خود كوشش هم بكنيد. براى اين كه خدا به دقائق اعمالتان عالِم است. هرگز از هيچ يك از آن اعمال غافل نمى ماند، و او به طور قطع، جزاى اعمالتان را مى دهد. | |||
<span id='link339'><span> | <span id='link339'><span> | ||
