تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها

مراد از بشر بودن آن دو (موسى و هارون) و همانند بودنشان با آنان اين است كه اين دو فضيلتى بر ما ندارند، و چطور مى توانند فضيلتى داشته باشند و حال آن كه دودمانشان بردگان مايند؟ پس ما همانطور كه بر قوم آن دو برترى داريم ، بر خود آن دو نيز برترى داريم . و چون برترى داريم ، آن دو نيز بايد ما را بپرستند، همانطور كه قومشان ما را مى پرستند، نه اين كه ما به آن دو ايمان بياوريم، همچنان كه خود فرعون به موسى گفت : «'''لئن اتخذت الها غيرى لاجعلنك من المسجونين'''» خداى تعالى اين قصه را با جمله «'''فكذبوهما فكانوا من المهلكين'''» كه خبر از هلاكت آنان مى دهد، خاتمه داده ، سپس فرموده: «'''و لقد آتينا موسى الكتاب لعلّهم يهتدون'''» كه مراد از ضمير «هُم» بنى اسرائيل است ، چون تورات بعد از هلاك شدن فرعون و قومش نازل شد.

قبلا در داستان مسيح (عليه السلام) گذشت كه مقصود از آيت، همان ولادت خارق العاده آن جناب است ، و چون اين آيت، قائم به مسيح و مريم (عليه السلام) بوده لذا هر دو را به عنوان يك آيت شمرده است.

كلمه «'''آوينا'''» از مصدر «ايواء» و ايواء كه باب افعال است، از «اوى» است كه در اصل به معناى بازگشت بوده ، سپس در بازگشت انسان به خانه و مسكن استعمال شد. و جمله «آواه الى مكان كذا» به معناى اين است كه او را در فلان مكان جاى داد، و كلمه «ربوه» به معناى مكان و بلند و هموار و وسيع است ، و كلمه «معين» به معناى آب جارى است.

ومعناى آيه اين است كه: ما عيسى بن مريم و مادرش را آيتى قرار داديم كه دلالت بر ربوبيت ما مى كند، و ما آن دو را در مكانى مرتفع ، و هموار، و وسيع جاى داديم كه در آن آبى جارى هست.