روایت:الکافی جلد ۲ ش ۹۹۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن هارون بن مسلم عن مسعده بن صدقه قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

اَلْكَبَائِرُ اَلْقُنُوطُ مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ وَ اَلْيَأْسُ مِنْ رَوْحِ اَللَّهِ وَ اَلْأَمْنُ مِنْ مَكْرِ اَللَّهِ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ‏ اَلَّتِي حَرَّمَ اَللََّهُ‏ وَ عُقُوقُ اَلْوَالِدَيْنِ وَ أَكْلُ مَالِ اَلْيَتِيمِ ظُلْماً وَ أَكْلُ اَلرِّبَا بَعْدَ اَلْبَيِّنَةِ وَ اَلتَّعَرُّبُ بَعْدَ اَلْهِجْرَةِ وَ قَذْفُ اَلْمُحْصَنَةِ وَ اَلْفِرَارُ مِنَ اَلزَّحْفِ فَقِيلَ لَهُ أَ رَأَيْتَ اَلْمُرْتَكِبُ لِلْكَبِيرَةِ يَمُوتُ عَلَيْهَا أَ تُخْرِجُهُ مِنَ اَلْإِيمَانِ وَ إِنْ عُذِّبَ بِهَا فَيَكُونُ عَذَابُهُ كَعَذَابِ اَلْمُشْرِكِينَ أَوْ لَهُ اِنْقِطَاعٌ قَالَ يَخْرُجُ مِنَ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ إِذَا زَعَمَ أَنَّهَا حَلاَلٌ وَ لِذَلِكَ يُعَذَّبُ أَشَدَّ اَلْعَذَابِ وَ إِنْ كَانَ مُعْتَرِفاً بِأَنَّهَا كَبِيرَةٌ وَ هِيَ عَلَيْهِ حَرَامٌ وَ أَنَّهُ يُعَذَّبُ عَلَيْهَا وَ أَنَّهَا غَيْرُ حَلاَلٍ فَإِنَّهُ مُعَذَّبٌ عَلَيْهَا وَ هُوَ أَهْوَنُ عَذَاباً مِنَ اَلْأَوَّلِ وَ يُخْرِجُهُ مِنَ اَلْإِيمَانِ وَ لاَ يُخْرِجُهُ مِنَ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۴۱

از مسعدة بن صدقه، گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‏فرمود: كبائر: نوميدى از رحمت خدا، نااميدى از لطف خدا، و ايمنى از مكر خدا، و قتل نفسى كه خدا آن را حرام كرده است، و عقوق و ناسپاسى حق پدر و مادر، و خوردن مال يتيم به ناحق، و خوردن ربا پس بيان حرمت آن، و تعرّب پس از هجرت و تهمت زنا به زنان پارسا، و گريختن از جبهه جهاد. به آن حضرت عرض شد: بفرمائيد كه مرتكب گناه كبيره كه بى‏توبه از آن بميرد، از ايمان بيرونش مى‏برد؟ و اگر بدان عذاب شود، عذابش چون عذاب مشركان باشد يا به پايان رسد؟ فرمود: از اسلام بيرون رود اگر گمان برد كه آن حلال است و به همين سبب، سخت‏ترين عذاب را دارد، و اگر اعتراف دارد كه كبيره است و بر او حرام است و بدان معذّب گردد و آن روا نيست به واسطه آن عذاب شود و اين عذابش سبك‏تر باشد از عذاب اوّلى‏ و ارتكاب آن كبيره او را از ايمان به در برد و از اسلام به در نبرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۸۲

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: گناهان كبيره، نوميدى از رحمت خداست (در دنيا) و يأس از مرحمت او (در آخرت) و ايمنى از مكر خدا (يعنى از عذاب او) و قتل نفسى كه خدا حرام كرده و نافرمانى پدر و مادر و خوردن مال يتيم بنا حق و خوردن ربا بعد از دانستن و تعرب بعد از هجرت و متهم ساختن زن پاكدامن و فرار از جهاد. بامام عليه السّلام عرض شد: بفرمائيد كسى كه مرتكب كبيره شده و بى‏توجه بميرد از ايمان خارجست؟ و عذاب او مانند عذاب مشركين باشد (كه مخلد و جاودانست) يا پايان ميپذيرد؟ فرمود: اگر معتقد شود كه آن گناه حلالست از اسلام بيرون رود، و بعذاب سخت معذب شود، ولى اگر اعتراف كند كه گناه كبيره كرده و به او حرامست و در ارتكابش عذاب مى‏شود و حلال نيست، عذاب مى‏شود، ولى‏ عذابش از اولى سبكتر است و آن گناه از ايمان بيرونش ميبرد، ولى از اسلام خارجش نميكند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۷۱

على بن ابراهيم، از هارون بن مسلم، از مسعدة بن صدقه روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «گناهان كبيره، نوميدى از رحمت خدا است، و مأيوس شدن از فضل خدا كه موجب روح و راحت بنده است، و ايمن بودن از مكر و عذاب خدا، و كشتن تنى كه خدا آن را حرام گردانيده، و عقوق پدر و مادر، وخوردن مال يتيم از روى ستم، و خوردن ربا بعد از حجّت روشن بر حرمت آن، اعرابى شدن بعد از هجرت، و فحش گفتن به زن عفيفه، و گريختن از ميان مجاهدين در جنگ و جهاد». بعد از آن، به آن حضرت عرض شد كه: مرا خبر ده كه آنكه مرتكب كبيره مى‏شود و بر آن مى‏ميرد، آيا آن كبيره او را از ايمان بيرون مى‏برد؟ و اگر به آن معذّب شود، عذابش مانند عذاب مشركان خواهد بود، يا آن را انقطاع و تمام شدن باشد؟ فرمود كه: «از اسلام بيرون مى‏رود، هرگاه گمان كندكه آن كبيره حلال است، و براى همين به سخت‏ترين عذاب‏ها معذّب مى‏گردد، و اگر اعتراف داشته باشد به اينكه آن گناه كبيره، كبيره است و كردن آن بر او حرام، و اقرار دارد كه بر آن معذّب مى‏شود و حلال نيست كه مرتكب آن شود، بر آن معذّب خواهد بود، وليكن عذابش از عذاب اوّل آسان‏تر و سبك‏تر است، و آن كبيره، او را از ايمان بيرون مى‏برد، امّا او را از اسلام بيرون نمى‏برد».