روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۱۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

الحسن بن محمد عن معلي بن محمد عن الحسن بن علي الوشا عن علي بن ابي حمزه عن احدهما ع قال سمعته يقول :

إِنَّ اَللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِي صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً وَ إِلاَّ رَجَعَتْ عَلَى صَاحِبِهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۳۹

از على بن ابى حمزه، از امام باقر يا امام صادق (ع)، گويد: شنيدم مى‏فرمود: راستى چون لعنى از كسى صادر شود، در تردّد باشد و اگر مجوزى يابد (به ملعون تعلق گيرد) و گر نه به صاحب و گوينده خود برگردد

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۶۵

على بن حمزة گويد: از حضرت باقر يا حضرت صادق عليهما السلام شنيدم كه فرمود: همين كه لعنت از دهان كسى بيرون آمد (در هوا) مردد ماند، پس اگر جايى پيدا كرد (كه در آن قرار گيرد) برود، و گر نه بصاحب خود (يعنى گوينده) برگردد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۷۹

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از حسن بن على وشّاء، از على بن ابى حمزه، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهما السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود: «به درستى كه لعنت چون از دهان صاحبش بيرون آمد، تردّد مى‏كند و مى‏گردد؛ پس اگر محلّ روانى و موضع جواز آن را يافت (به اينكه آن كس كه لعنت‏كننده او را لعنت كرده، فى‏الحقيقه ملعون باشد)، در آنجا قرار گيرد. و اگر نه، بر صاحبش رجوع كند».