تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۸: تفاوت میان نسخه‌ها

«يَا عِبَادَ الله! إنّ أقرَبَ مَا يَكُونُ العَبدُ مِنَ المَغفِرَةِ وَ الرَّحمَةِ حِينَ يَعمَلُ بِطَاعَتِهِ وَ يَنصَحُ فِى تَوبَتِهِ. عَلَيكُم بِتَقوَى اللهِ فَإنَّهَا يَجمَعُ الخَيرَ وَ لَا خَيرَ غَيرَهَا وَ يُدرِكُ بِهَا مِن خَيرِ الدُّنيَا وَ خَيرِ الآخِرَة. قَالَ اللهُ عَزّوَجَلّ: وَ قِيلَ لِلَّذِينَ اتَّقَوا مَاذَا أنزَلَ رَبُّكُم قَالُوا خَيراً لِلَّذِينَ أحسَنُوا فِى هَذِهِ الدُّنيَا حَسَنَةٌ وَ لَدَارُ الآخِرَةِ خَيرٌ وَ لَنِعمَ دَارُ المُتَّقِين:

يعنى: اى بندگان خدا! نزديكترين حالى كه انسان به آمرزش خدا و رحمت او دارد، آن موقعى است كه به طاعت خدا عمل كند و به طور جدى توبه نمايد. بر شما باد تقوا، كه تمامى خيرات را براى شما جمع مى كند، و اصولا غير از تقوا، چيز ديگرى نيست. به وسيلۀ تقوا است كه آدمى به سهمى از خير دنيا و آخرت مى رسد، همچنان كه خداى تعالى فرمود: و به كسانى كه پرهيز كردند، گفته مى شود پروردگارتان چه چيز نازل كرده بود؟ مى گويند: خير را. آرى، براى كسانى كه خوبى كنند، در اين دنيا حسنه اى است و البته آخرت براى متقين، بهترين سرمنزل است.