۱۶٬۸۸۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رحمت الهى، غايت خلقت انسان است
| خط ۱۱۵: | خط ۱۱۵: | ||
==رحمت الهى، غايت خلقت انسان است== | ==رحمت الهى، غايت خلقت انسان است== | ||
از آنچه گذشت - هر چند طول كشيد - اين نكته عايد گرديد كه: اسم اشاره «وَ لِذَلِكَ خَلَقَهُم»، اشاره است به رحمتى كه جملۀ «إلّا مَن رَحِمَ رَبُّك» بر آن دلالت دارد. و اگر كلمه «رحمت» مؤنّث لفظى است، منافات ندارد كه اسم اشاره به آن، مذكر آورده شود. زيرا در مصدر «رحمت»، هر دو صورت جايز است. به شهادت اين كه مى بينيم در آيه: «إنَّ رَحمَةَ اللّهِ قَرِيبٌ مِنَ المُحسِنِين»، «قريب» را كه وصف «رحمت» است، مذكر آورده. | از آنچه گذشت - هر چند طول كشيد - اين نكته عايد گرديد كه: | ||
اسم اشاره «وَ لِذَلِكَ خَلَقَهُم»، اشاره است به رحمتى كه جملۀ «إلّا مَن رَحِمَ رَبُّك» بر آن دلالت دارد. و اگر كلمه «رحمت» مؤنّث لفظى است، منافات ندارد كه اسم اشاره به آن، مذكر آورده شود. زيرا در مصدر «رحمت»، هر دو صورت جايز است. به شهادت اين كه مى بينيم در آيه: «إنَّ رَحمَةَ اللّهِ قَرِيبٌ مِنَ المُحسِنِين»، «قريب» را كه وصف «رحمت» است، مذكر آورده. | |||
علاوه، اگر ما اشاره «لِذَلِكَ» را، اشاره به «رحمت» ندانيم، لابد بايد بگوييم اشاره به «اختلاف» است، و حال آن كه گفتيم كه اختلاف مزبور، ناشى از بغى و ظلم ايشان و موجب تفرق ايشان از حق و پوشاندن حق و نمودارى باطل است، و چنين اختلافى، چگونه مى تواند غايت خلقت و منظور خداى تعالى، از آفرينش انسان ها باشد. | علاوه، اگر ما اشاره «لِذَلِكَ» را، اشاره به «رحمت» ندانيم، لابد بايد بگوييم اشاره به «اختلاف» است، و حال آن كه گفتيم كه اختلاف مزبور، ناشى از بغى و ظلم ايشان و موجب تفرق ايشان از حق و پوشاندن حق و نمودارى باطل است، و چنين اختلافى، چگونه مى تواند غايت خلقت و منظور خداى تعالى، از آفرينش انسان ها باشد. | ||
