۱۶٬۸۸۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى درباره شفاعت در قيامت در ذيل (و لا يشفعون الا لمن ارتضى )
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶۸: | خط ۶۸: | ||
و در مجمع البيان در ذيل جمله ((هذا ذكر من معى و ذكر من قبلى (( از امام صادق (عليه السلام ) حديث آورده كه فرمود: ((ذكر من معى (( يعنى ذكر عصرى كه در آن زندگى مى كنم ، كه در اين عصر چه حوادثى رخ خواهد داد، و ذكر من قبلى ، يعنى آنچه در اعصار گذشته رخ داده . | و در مجمع البيان در ذيل جمله ((هذا ذكر من معى و ذكر من قبلى (( از امام صادق (عليه السلام ) حديث آورده كه فرمود: ((ذكر من معى (( يعنى ذكر عصرى كه در آن زندگى مى كنم ، كه در اين عصر چه حوادثى رخ خواهد داد، و ذكر من قبلى ، يعنى آنچه در اعصار گذشته رخ داده . | ||
<span id='link287'><span> | <span id='link287'><span> | ||
==رواياتى درباره شفاعت در قيامت | ==رواياتى درباره شفاعت در قيامت == | ||
و در كتاب | و در كتاب عيون، به سند خود، از حسين بن خالد، از على بن موسى الرضا، از پدرش، از پدرانش، از امير المؤمنين «عليه السلام» روايت آمده كه فرمود: | ||
رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» فرمود: كسى كه به حوض من ايمان نياورد، خدا او را به كنار آن نياورد، و از آن بهره مندش نكند، و كسى كه به شفاعت من ايمان نداشته باشد، خداوند شفاعتم را نصيبش نفرمايد. آنگاه فرمود: شفاعت من براى گنهكاران از امت من است، كه گناهان كبيره مرتكب شده اند، و اما محسنون و نيكوكاران، احتياجى به آن پيدا نمى كنند. | |||
و در الدر المنثور است كه حاكم | حسين بن خالد مى گويد، به حضرت رضا «عليه السلام» عرضه داشتم: يابن رسول اللّه! پس معناى اين كلام خدا كه فرموده: «وَ لَا يَشفَعُونَ إلّا لِمَنِ ارتَضَى» چيست؟ فرمود: يعنى كسانى كه خدا دين آنان را پسنديده باشد. | ||
و در الدر المنثور است كه حاكم (وى حديث را صحيح دانسته)، و بيهقى در كتاب البعث، از جابر روايت كرده اند كه گفت: رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» اين آيه را تلاوت كرد: «وَ لَا يَشفَعُونَ إلّا لِمَنِ ارتَضَى»، و سپس فرمود: شفاعت من براى اهل كبائر از امتم است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۳۹۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۳۹۸ </center> | ||
و در احتجاج گفته : و روايت شده كه | و در احتجاج گفته: و روايت شده كه عَمرو بن عُبَيد، بر امام باقر «عليه السلام» وارد شد تا او را با چند سؤال امتحان كند. از آن جمله گفت: فدايت شوم! معناى آيه «أوَ لَم يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أنَّ السَّمَاواتِ وَ الأرض كَانَتَا رَتقاً فَفَتَقنَاهُمَا» چيست و مقصود از اين رتق و فتق كدام است؟ | ||
فرمود: آسمان رتق بود، يعنى باران نمى باريد، و زمين رتق بود، يعنى گياه نمى | فرمود: آسمان رتق بود، يعنى باران نمى باريد، و زمين رتق بود، يعنى گياه نمى رويانيد. خداوند آسمان را فتق كرد، يعنى باران از آن فرو فرستاد، و زمين را فتق كرد، يعنى گياهان از آن رويانيد. | ||
عَمرو بن عُبَيد مجاب شد، و ديگر هيچ اعتراضى نكرد و رفت. | |||
و در نهج | مؤلف: اين معنا در روضه كافى، از آن جناب، به دو طريق روايت شده. | ||
و در نهج البلاغه، امام على «عليه السلام» فرموده: خداوند بعد از بسته بودن، آن را گشود و درهاى بسته اش را باز كرد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۳۹۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۳۹۹ </center> | ||
<span id='link288'><span> | <span id='link288'><span> | ||
==آيات ۳۴ - ۴۷ سوره انبياء == | ==آيات ۳۴ - ۴۷ سوره انبياء == | ||
وَ مَا جَعَلْنَا لِبَشرٍ مِّن قَبْلِك الْخُلْدَ أَ فَإِين مِّت فَهُمُ الخَْلِدُونَ(۳۴) | وَ مَا جَعَلْنَا لِبَشرٍ مِّن قَبْلِك الْخُلْدَ أَ فَإِين مِّت فَهُمُ الخَْلِدُونَ(۳۴) | ||
