۱۶٬۲۸۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۲۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←آيات ۲۷ - ۳۹ سوره روم
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
==آيات ۲۷ - ۳۹ سوره روم == | ==آيات ۲۷ - ۳۹ سوره روم == | ||
وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَ لَهُ الْمَثَلُ الاَعْلى فى | وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ وَ لَهُ الْمَثَلُ الاَعْلى فى السَّمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(۲۷) | ||
ضرَب لَكُم مَّثَلاً مِّنْ أَنفُسِكُمْ هَل لَّكُم مِّن مَّا مَلَكَت | |||
ضرَب لَكُم مَّثَلاً مِّنْ أَنفُسِكُمْ هَل لَّكُم مِّن مَّا مَلَكَت أَيْمَانُكُم مِّن شرَكاءَ فى مَا رَزَقْنَاكُمْ فَأَنتُمْ فِيهِ سوَاءٌ تخَافُونَهُمْ كَخِيفَتِكُمْ أَنفُسكُمْ كذَلِك نُفَصّلُ الآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(۲۸) | |||
بَلِ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظلَمُوا أَهْوَاءَهُم بِغَيرِ عِلْمٍ فَمَن يهْدِى مَنْ أَضلَّ اللَّهُ وَ مَا لهَُم مِّن نَّصِرِينَ(۲۹) | بَلِ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظلَمُوا أَهْوَاءَهُم بِغَيرِ عِلْمٍ فَمَن يهْدِى مَنْ أَضلَّ اللَّهُ وَ مَا لهَُم مِّن نَّصِرِينَ(۲۹) | ||
فَأَقِمْ وَجْهَك لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطرَت اللَّهِ الَّتى فَطرَ النَّاس عَلَيهَا لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِك الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(۳۰) | فَأَقِمْ وَجْهَك لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطرَت اللَّهِ الَّتى فَطرَ النَّاس عَلَيهَا لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِك الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(۳۰) | ||
مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا | |||
مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً | مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا الصّلَوةَ وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشرِكينَ(۳۱) | ||
وَ إِذَا | |||
لِيَكْفُرُوا بِمَا | مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً كُلُّ حِزْبِ بِمَا لَدَيهِمْ فَرِحُونَ(۳۲) | ||
أَمْ أَنزَلْنَا عَلَيْهِمْ | |||
وَ إِذَا مَسَّ النَّاس ضُرُّ دَعَوْا رَبهُم مُّنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِّنهُم بِرَبِّهِمْ يُشرِكُونَ(۳۳) | |||
لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسوْف تَعْلَمُونَ(۳۴) | |||
أَمْ أَنزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطاناً فَهُوَ يَتَكلَّمُ بِمَا كانُوا بِهِ يُشرِكُونَ(۳۵) | |||
وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاس رَحْمَةً فَرِحُوا بهَا وَ إِن تُصِبْهُمْ سيِّئَةُ بِمَا قَدَّمَت أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطونَ(۳۶) | وَ إِذَا أَذَقْنَا النَّاس رَحْمَةً فَرِحُوا بهَا وَ إِن تُصِبْهُمْ سيِّئَةُ بِمَا قَدَّمَت أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطونَ(۳۶) | ||
أَوَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ فى ذَلِك لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(۳۷) | |||
وَ مَا | |||
فَآتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَ الْمِسكِينَ وَ ابْنَ السبِيلِ ذَلِك خَيرٌ لِّلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُولَئك هُمُ الْمُفْلِحُونَ(۳۸) | |||
وَ مَا آتَيْتُم مِّن رِّبًا لِّيرْبُوَا فى أَمْوَلِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِندَ اللَّهِ وَ مَا آتَيْتُم مِّن زَكَوةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَئك هُمُ الْمُضعِفُونَ(۳۹) | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۸ </center> | ||
«'''ترجمه آيات '''» | <center>«'''ترجمه آيات'''» </center> | ||
و | و او، كسى است كه خلقت را آغاز كرد و اعاده اش مى كند، و اعاده برايش آسان تر است، و براى او در آسمان ها و زمين، از هر مَثَل، فرد اعلايش هست و او، مقتدر حكيم است. (۲۷) | ||
براى شما از خود شما | براى شما از خود شما مَثَلى زده. آيا بردگان شما در آنچه كه از اموال به شما روزى كرده ايم، هيچ فردى شريك شما هست، به طورى كه آن برده و شما با هم برابر باشيد و احيانا شما از آن بردگان بترسيد كه مبادا در شركت تجاوز كنند، آن طور كه از يك شريك آزاد مى ترسيد؟ قطعا نه، پس چطور مخلوقات خدا را شريك او مى گيريد؟ ما اين طور آيات را براى مردمى كه تعقل كنند، توضيح مى دهيم. (۲۸) | ||
بلكه | بلكه آن ها كه ستم كردند، هواهاى خود را بدون علم پيروى كردند، و وقتى خدا كسى را گمراه كند، كيست كه او را هدايت نمايد؟ و هيچ ناصرى برايشان نيست. (۲۹) | ||
پس روى خود به سوى دين حنيف كن كه مطابق فطرت خدا | پس روى خود به سوى دين حنيف كن كه مطابق فطرت خدا است، فطرتى كه خدا بشر را بر آن فطرت آفريده و در آفرينش خدا دگرگونگى نيست. اين است دين مستقيم، ولى بيشتر مردم نمى دانند. (۳۰) | ||
رو به سوى دين خدا كنيد و بپرهيزيد از | رو به سوى دين خدا كنيد و بپرهيزيد از او، و نماز بپا داريد و از مشركان مباشيد. (۳۱) | ||
از | از آن هايى كه دين خود را تكه تكه كرده و خود دسته دسته شدند و هر دسته اى به دين خود خوشحالى كردند. (۳۲) | ||
و چون ضررى به مردم | و چون ضررى به مردم برسد، به سوى خدا برگشته، او را همى خوانند، ولى همين كه رحمتى از خود به ايشان مى چشاند، باز دسته اى از آنان شرك مى ورزند. (۳۳) | ||
تا | تا نعمت ها كه ما به ايشان داده ايم، كفران كنند. پس بهره بگيريد كه به زودى خواهيد فهميد. (۳۴) | ||
و يا دليلى برايشان نازل كرده | و يا دليلى برايشان نازل كرده ايم، و آن دليل و رهنما، شرك ورزيدن را به ايشان درس داده؟! (۳۵) | ||
و چون به انسان رحمتى مى | و چون به انسان رحمتى مى چشانيم، شادى مى كند و اگر مصيبتى به ايشان برسد، با اين كه اثر كارهاى خودش است، ناگهان نوميد مى شود. (۳۶) | ||
آيا نديدند كه خدا روزى را به هر كه | آيا نديدند كه خدا روزى را به هر كه بخواهد، زياد و به هر كه بخواهد، اندك مى دهد. در اين، خود آيتى است براى مردمى كه ايمان آورند. (۳۷) | ||
پس حق ذى القربى و مسكين و ابن سبيل را بده اين براى كسانى كه رضاى خدا را مى | پس حق ذى القربى و مسكين و ابن سبيل را بده. اين براى كسانى كه رضاى خدا را مى طلبند، بهتر است و هم ايشان رستگارند. (۳۸) | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۵۹ </center> | ||
و آنچه از ربا مى دهيد تا مال مردم زياد | و آنچه از ربا مى دهيد تا مال مردم زياد شود، نزد خدا زياد نمى شود و آنچه از زكات كه براى رضاى خدا مى دهيد، زياد مى شود و زكات دهندگان مال خود را زياد مى كنند. (۳۹) | ||
«'''بيان آيات'''» | <center>«'''بيان آيات'''» </center> | ||
بعد از استدلال بر وحدانيت | بعد از استدلال بر وحدانيت خدا و بر معاد، از طريق شمردن آيات داله بر آن، كه پشت سرِ هم فرمود: «وَ مِن آيَاتِهِ»، «وَ مِن آيَاتِهِ» تا آن جا كه فرمود: «وَ لَهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ الأرض...»، كه خود يكى از صفات فعلى خداست، اينك در اين آيات، روش استدلال را از راه شمردن آيات به استدلال به صفات فعلى خدا تغيير داد، كه آن ها را تا آخر سوره در چهار فصل بيان مى فرمايد، در هر فصل چند صفت از صفات فعل كه مستلزم وحدانيت خدا و معاد است، ذكر مى كند. | ||
فصل اول با آيه | فصل اول با آيه «وَ هُوَ الَّذِى يَبدَؤُا الخَلقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ...» آغاز شده. و فصل دوم، با آيه «اللهُ الَّذِى خَلَقَكُم ثُمَّ رَزَقَكُم...». و فصل سوم، با آيه «اللهُ الَّذِى يُرسِلُ الرِّيَاحَ...». و فصل چهارم، با آيه «اللهَ الَّذِى خَلَقَكُم مِن ضَعفٍ... آغاز شده. | ||
و اگر فصل اول مانند ساير | و اگر فصل اول مانند ساير فصول، با نام جلاله «الله» آغاز نشده، بدين جهت است كه متصل به آيه سابق است كه مى فرمود: «وَ لَهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ الأرض كُلٌّ لَهُ قَانِتُون»، كه در حقيقت واسطه و برزخ است بين دو سياق. پس آيه مورد بحث كه مى فرمايد: «وَ هُوَ الَّذِى يَبدَؤُا الخَلقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ»، فصل در صورت وصل است. | ||
«'''وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ ...'''»: | «'''وَ هُوَ الَّذِى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَ هُوَ أَهْوَنُ عَلَيْهِ ...'''»: | ||
كلمۀ «يَبدَؤُا» از «بدء» است، و «بدء خلق»، همان ايجاد ابتدايى و بدون الگو است. و كلمۀ «يُعِيدُهُ» از اعاده است، كه به معناى انشاء بعد از انشاء است. | |||
در | در جملۀ «وَ هُوَ أهوَنُ عَلَيه»، ضمير اولى به اعاده بر مى گردد، كه از كلمۀ «يُعِيدُ» استفاده مى شود، و ضمير دومى - به طورى كه از سياق به ذهن تبادر مى كند - به خداى تعالى بر مى گردد. | ||
<span id='link161'><span> | <span id='link161'><span> | ||
