۱۷٬۰۶۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۱۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى در شأن نزول آيه: «احسب الناس ان يتركوا...» و ...
| خط ۱۲۶: | خط ۱۲۶: | ||
«'''وَ لَيُسئَلُنَّ يَومَ القِيَامَةِ عَمَّا كَانُوا يَفتَرُونَ'''» - اين جمله مى فهماند كه شرك مشركان، افتراء بر خداى سبحان است، و همچنين اين ادعايشان كه ما مى توانيم به آنچه وعده داديم كه خطاياى شما را حمل كنيم، وفا كنيم، و خدا چنين اجازه اى به ما داده. | «'''وَ لَيُسئَلُنَّ يَومَ القِيَامَةِ عَمَّا كَانُوا يَفتَرُونَ'''» - اين جمله مى فهماند كه شرك مشركان، افتراء بر خداى سبحان است، و همچنين اين ادعايشان كه ما مى توانيم به آنچه وعده داديم كه خطاياى شما را حمل كنيم، وفا كنيم، و خدا چنين اجازه اى به ما داده. | ||
==رواياتى | ==بحث رواياتى: (روایاتی ذیل آیات گذشته)== | ||
در الدر المنثور است كه ابن | در الدر المنثور است كه ابن ضريس، و نحاس و ابن مردويه و بيهقى، در دلائل، از ابن عباس، و نيز ابن مردويه، از عبدالله بن زبير، روايت كرده كه گفت: سوره «عنكبوت» در مكه نازل شد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۱۶۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۱۶۱ </center> | ||
مؤلف : در روح | مؤلف: در روح المعانى، از بحر، از ابن عباس روايت آورده كه گفت: اين سوره مدنى است. | ||
و در | و در مجمع البيان است كه بعضى گفته اند: آيه «أحَسِبَ النَّاسُ أن يُترَكُوا»، درباره عمار بن ياسر نازل شده، كه در راه خدا شكنجه مى ديد، - نقل از ابن جريح. | ||
اين | و در الدر المنثور است كه عبد بن حميد، ابن جرير، ابن منذر، و ابن ابى حاتم، از شعبى روايت كرده كه در ذيل آيه: «ألم أحَسِبَ النَّاسُ أن يُترَكُوا» گفته: اين سوره درباره مردمى از مكه نازل شد كه اقرار به اسلام آورده بودند، و اصحاب رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» از مدينه به ايشان نامه نوشتند كه آيه اى در باب هجرت نازل شده، كه به حكم آن، هيچ اقرار و اسلامى از شما پذيرفته نمى شود، مگر وقتى كه هجرت هم بكنيد. | ||
و | بعد مى گويد: پس آن عده، با عمد و اختيار خود به مدينه آمدند، ولى مشركان از دنبال تعقيبشان كرده، به مكه برگرداندند. پس اين آيه درباره ايشان نازل شد، و اصحاب نامه اى به ايشان نوشتند كه چنين آيه اى نازل شده. مسلمانان مكه خود گفتند: يك بار ديگر از مكه بيرون مى شويم، اگر كسانى ما را دنبال كردند، با ايشان مى جنگيم. | ||
اين بار چون بيرون شدند، مشركان به تعقيبشان برخاستند، در راه با آنان كارزار كردند. بعضى كشته شدند، و بعضى ديگر نجات يافتند. و آيه: «ثُمَّ إنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِن بَعدِ مَا فَتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَ صَبَرُوا إنَّ رَبَّكَ مِن بَعدِهَا لَغَفُورٌ رَحِيمٌ»، درباره آنان نازل شد. | |||
و نيز در آن كتاب آمده كه ابن منذر، ابن ابى | و نيز در همان كتاب آمده كه ابن جرير، از قتاده روايت كرده كه گفت: از آيه «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِالله» - تا جملۀ «وَ لَيَعلَمَنَّ المُنَافِقِين»، درباره آن عده نازل شد كه مشركان، آن ها را به زور به مكه برگرداندند، و اين ده آيه در مدينه نازل شده. | ||
باز، در همان كتاب است كه ابن جرير، از ضحاك روايت كرده كه گفت: آيه «وَ مِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِالله»، درباره جمعى از منافقان مكه نازل شده، كه ايمان مى آوردند، ولى همين كه خود را در معرض خطر مى ديدند، و يا شكنجه مى شدند، به كفر سابق خود بر مى گشتند، و اذيت مردم را در دنيا، با عذاب آخرت خدا يكسان مى شمردند. | |||
و نيز، در آن كتاب آمده كه ابن منذر، ابن ابى حاتم، و ابن مردويه، از سعد بن ابى وقاص، | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۱۶۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۱۶۲ </center> | ||
روايت كرده اند كه گفت : مادرم به من مى گفت : من لب به هيچ طعام و آبى نمى زنم تا | روايت كرده اند كه گفت: مادرم به من مى گفت: من لب به هيچ طعام و آبى نمى زنم تا آن كه به محمد كفر بورزى، و همين كار را هم كرد، و اين اعتصاب غذا را آن قدر ادامه داد كه دهانش را با عصا باز مى كردند. پس اين آيه نازل شد: «وَ وَصَّينَا الإنسَانَ بِوَالِدَيه حُسناً...». | ||
<span id='link96'><span> | <span id='link96'><span> | ||
