تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۶: تفاوت میان نسخه‌ها

و در نهج البلاغه، از اميرالمؤمنين (عليه السلام) نقل كرده كه فرمود: آن عمرى كه اگر خدا به آدمى بدهد، جاى عذرى برايش باقى نمى گذارد، شصت سال است.

مؤلف: همين روايت را صاحب مجمع البيان نيز از آن جناب نقل كرده. و نيز الدرالمنثور هم، آن را از ابن جرير از آن جناب روايت كرده است.

و در الدر المنثور است كه حكيم ترمذى، در نوادر الاصول، بيهقى در سنن، ابن جرير، ابن منذر، ابن ابى حاتم، طبرانى، ابن مردويه، و بيهقى (در شعب الايمان)، همگى از ابن عباس روايت كرده اند كه گفت رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) فرمود: چون روز قيامت برسد، صدا مى زنند شصت ساله ها كجايند؟ و اين شصت ساله همان معمّرى است كه خداى تعالى در آيه «اولم نعمركم ما يتذكر فيه من تذكر» درباره اش سخن گفته.

مؤلف: اين معنا به طرق ديگرى از سهل بن سعد و ابوهريره از آن جناب روايت شده.

و در مجمع البيان است كه: بعضى گفته اند: اين آيه توبيخ كسانى است كه به سن هجده سالگى رسيده باشند. و اين معنى از امام باقر (عليه السلام) نيز روايت شده.

مؤلف: اين روايت را فقيه از امام باقر (عليه السلام)، به تعبير مضمر (آن جناب فرمود) روايت كرده.