۱۶٬۳۳۸
ویرایش
خط ۶: | خط ۶: | ||
<span id='link31'><span> | <span id='link31'><span> | ||
==بحث روایتی: (رواياتى در ذیل آیات گذشته)== | ==بحث روایتی: (رواياتى در ذیل آیات گذشته)== | ||
در تفسير | در تفسير قمى، در ذيل جمله «وَ كَذَلِكَ النُّشُور» مى گويد: پدرم، از ابن ابى عُمَير، از جميل بن درّاج، از امام صادق «عليه السلام» برايم نقل كرد كه فرمود: خداوند وقتى بخواهد خلق را مبعوث كند، چهل شبانه روز باران بر زمين مى باراند، در نتيجه، مفاصل بدن ها جمع شده، و گوشت بر آن ها روييده مى شود. | ||
مؤلف: در اين | مؤلف: در اين معنا، تعدادى روايت ديگر نيز هست. | ||
و در الدر المنثور است كه: | و در الدر المنثور است كه: طيالسى، احمد، عبد بن حميد، ابن منذر، ابن ابى حاتم، ابن مردويه، و بيهقى در كتاب اسماء و صفات، از ابى رزين عقيلى روايت آورده اند كه گفت: | ||
و در تفسير | از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» پرسيدم: خداى تعالى چگونه مُردگان را زنده مى كند؟ فرمود: آيا هيچ از سرزمين هاى بى آب و علف گذشته اى، و آيا پس از چندى از همان سرزمين عبور كرده و ديده اى چگونه در همان زمين گياهان رويده و برافراشته اند؟ عرضه داشت (م): بلى. فرمود: خداى تعالى، مُردگان را هم همين طور زنده مى كند، و قيامت هم همين طور به پا مى خيزد. | ||
و در تفسير قمى، در روايت ابى الجارود، از ابى جعفر «عليه السلام» آمده كه فرمود: رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: براى هر سخنى مصداقى از عمل است، كه يا آن را تصديق مى كند و يا تكذيب. پس وقتى انسان سخنى بگويد و با عمل خود، سخن خود را تصديق كند، يعنى به گفتۀ خود عمل كند، آن عمل گفتار او را به سوى خدا بالا مى برد، و اگر عملش مخالف گفتارش باشد، گفتارش را نيز، روى عمل خبيثش گذاشته، در آتش مى اندازند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۴۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۴۲ </center> | ||
و در كتاب | و در كتاب توحيد، به سند خود، از زيد بن على، از پدرش «عليه السلام» روايت آورده كه در ضمن حديثى فرمود: و خداى تبارك و تعالى، در آسمان هايش بقعه هايى دارد كه هر كس را به يكى از آن بقعه ها بالا ببرند، به سوى خدا بالايش برده اند، مگر كلام خداى عزّوجلّ را نشنيده اى كه مى فرمايد: «تَعرُجُ المَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ إلَيه: ملائكه و روح به سوى او عروج مى كنند». و نيز در داستان عيسى بن مريم «عليه السلام» مى فرمايد: «بَل رَفَعَهُ اللّهُ: بلكه خدا او را بالا مى برد». و نيز مى فرمايد: «إلَيهِ يَصعَدُ الكَلِمُ الطّيِّب وَ العَمَلُ الصّالِحُ يَرفَعُهُ». | ||
مؤلف: نظير اين | |||
مؤلف: نظير اين حديث، از كتاب فقيه نيز نقل شده. | |||
و در نهج البلاغه فرموده: و اگر اقرار آن ها (آسمان ها) به ربوبيت و اذعانشان براى او (خدا) به اطاعت نبود، هرگز آسمان ها را محل عرش خود قرار نمى داد، و آن جا را مسكن ملائكه خود، محل صعود كلمۀ طيّب، و عمل صالحش نمى كرد. | |||
و در تفسير قمى، در روايت ابى الجارود، از امام باقر «عليه السلام» روايت كرده كه در ذيل جملۀ «وَ مَا يَستَوِى البَحرَانِ هَذَا عَذبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَ هَذَا مِلحٌ أُجَاجٌ» فرموده: «أُجاج»، به معناى تلخ است. | |||
و نيز در همان | و نيز در همان تفسير، در ذيل جملۀ «وَ الّذِينَ تَدعُونَ مِن دُونِهِ مَا يَملِكُونَ مِن قِطمِير» فرموده: كلمۀ «قِطمِير» به معناى پوست نازكى است كه روى هستۀ خرما كشيده شده. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۴۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۴۳ </center> | ||
<span id='link32'><span> | <span id='link32'><span> |
ویرایش