۱۶٬۸۶۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←دو تفسير ديگر در معنا مى آيد كه هر دو بى مورد و داراى تكلف اند
| خط ۱۴۹: | خط ۱۴۹: | ||
<span id='link64'><span> | <span id='link64'><span> | ||
بعضى از مفسران گفته اند: مراد از إهلاك كشتى ها، إهلاك مردم است كه سوار بر آن هايند، كه يا مجازا نسبت إهلاك را به خود كشتى ها داده، و يا مضافى در تقدير است. و تقدير كلام «يُرسِلُ الرّيحَ العَاصِفَة فَيُوبِقهُم» مى باشد. و معنايش اين است كه: اگر خدا بخواهد، باد را ساكن و آرام مى كند و مردم در وسط دريا، راكد و بى حركت مى مانند. و اگر بخواهد، باد را به شدت مى فرستد تا با غرق كردن كشتى، ايشان را هلاك كند. و بسيارى را مشمول عفو خود قرار داده، نجات دهد. | |||
بعضى از | |||
و حاصل كلام اين كه: اگر بخواهد، باد را ساكن مى كند و يا آن را مى فرستد تا مردمى را به جرم گناهانشان، هلاك نموده و مردمى ديگر را به عفو از گناهانشان نجات بدهد. و خواننده، خود به خوبى مى داند كه چقدر اين تفسير بى مورد است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۹۰ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۹۰ </center> | ||
بعضى ديگر گفته اند: | بعضى ديگر گفته اند: كلمۀ «يَعفُ»، عطف است بر كلمه «يُسكِنِ الرّيح»، تا جمله «بِمَا كَسَبُوا»، و به همين جهت آن را با «و» عطف كرد، نه با «أو». و معنايش اين است كه: اگر بخواهد، آنان را با ساكن كردن در دريا عقاب مى كند، و يا با دچار شدن به طوفان شكنجه مى نمايد، و اگر بخواهد از بسيارى عفو مى كند. اين تفسير هم، مثل تفسير قبل داراى تكلّف است. | ||
«'''وَ يَعْلَمَ الَّذِينَ | «'''وَ يَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فى ءَايَاتِنَا مَا لهَُم مِن مَحِيصٍ'''»: | ||
بعضى گفته اند: اين جمله نتيجه اى است معطوف بر نتيجه ديگر كه حذف شده | بعضى گفته اند: اين جمله نتيجه اى است معطوف بر نتيجه ديگر كه حذف شده و تقدير آن، چيزى نظير اين عبارت است: «وَ يَعفُ عَن كَثيِرٍ لِيُظهِرَ بِهِ قُدرَتَهُ وَ يَعلَمَ الّذِينَ يُجَادِلُونَ فِى آيَاتِنَا مَا لَهُم مِن مَفَرّ وَ لا مَخلَصٍ». يعنى: يكى از آيات خداوند كشتى ها است، كه اگر بخواهد، آن را چنين و چنان مى كند، تا بدين وسيله قدرت خود را بنماياند، و كسانى كه در آيات ما جدال مى كنند، بفهمند كه هيچ راه گريزى ندارند». | ||
و از اين قبيل عطف به | و از اين قبيل عطف به محذوف، در قرآن كريم بسيار آمده. چيزى كه هست، در اين گونه موارد آنچه كه به محذوف عطف شده، با «لام» آمده. مانند «وَ لِيَعلَمَ اللّهُ الّذِينَ آمَنُوا». يعنى: ما روزگار را بين مردم دست به دست مى گردانيم تا چنين و چنان شود، و تا خدا بداند چه كسانى ايمان آورده و تا از شما گواه بگيرد. و نيز مانند جملۀ «وَ لِيَكُونَ مِنَ المُوقِنِينَ». يعنى: ما اين چنين ملكوت آسمان ها و زمين را به ابراهيم نشان داديم تا چنين و چنان شود و تا او از دارندگان يقين گردد. | ||
بعضى ديگر احتمال داده اند كه جمله | بعضى ديگر احتمال داده اند كه جمله مذكور، عطف باشد بر جزاى شرط. يعنى بر «يُسكِن»، «يَظلَلنَ»، «يُوبِقهُنّ»، «يَعفُ»، به حذف «أن» ناصبه. مثل اين كه بگويى: «إن جِئتَنِى أكرِمكَ وَ أعطِيكَ كَذَا وَ كَذَا». و كلمه «أعطيك» را به فتح مى خوانيم، به تقدير «أن» ناصبه، و چون اين مسأله مربوط به علم نحو است، خواننده را بدين علم ارجاع مى دهيم. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۹۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۹۱ </center> | ||
«'''فَمَا أُوتِيتُم | «'''فَمَا أُوتِيتُم مِن شئٍ فَمَتَاعُ الحَْيَوةِ الدُّنْيَا ...'''»: | ||
اين آيه تفصيل و شرحى است براى | اين آيه تفصيل و شرحى است براى مسأله روزى دادن كه قبلا بدان اشاره كرده بود، و آن را تقسيم مى كند به رزق عمومى و خصوصى. «رزق عمومى» عبارت است از: ماديات كه خداوند، آن را هم به مؤمن و هم به كافر داده. و «رزق خصوصى» عبارت است از: آنچه نزد خدا ذخيره شده براى آخرت مؤمنان به تنهايى. و به مناسبت، ذكرى هم از اوصاف مؤمنان نموده و اشاره اى هم به آينده ستمكاران در قيامت مى كند. | ||
پس در جمله مورد | پس در جمله مورد بحث، خطاب «أوتِيتُم» - به طورى كه از سياق بر مى آيد - به عموم مردم است، نه خصوص مشركان. و مراد از «أُوتِيتُم مِن شَئٍ»، تمامى نعمت هايى است كه خدا به مردم روزى كرده. و اگر كلمه «مَتاع» را به كلمه «حَياة» اضافه فرموده، اشاره است به اين كه نعمت هاى مادى، روزى قطع مى شود و ثبات و دوامى ندارد. و معناى آيه اين است: آنچه به شما داده شده، از نعمت هايى كه نزد شما است، متاعى است كه در روزهاى اندكى از آن تمتع مى بريد. | ||
«''' | «'''وَ مَا عِندَ اللّهِ خَيرٌ وَ أبقَى لِلّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى رَبّهِم يَتَوَكّلُون'''» - مراد از «مَا عِندَ اللّه»، ثواب هايى است كه خدا براى مؤمنان ذخيره كرده تا در آخرت به عنوان پاداش به ايشان بدهد. و لام در جمله «لِلّذِينَ آمَنُوا»، لام ملك است، و اين جار و مجرور، ظرف لغوى است. بعضى هم گفته اند: لام متعلق است به كلمه «أبقى»، ولى وجه اول روشن تر است. و بهتر بودن آنچه نزد خداست، بدين جهت است كه خالص است و آميخته با ناگواری ها نيست، و باقى تر بودن آن، براى اين است كه مانند نعمت هاى دنيا با پايان پذيرفتن دنيا، پايان نمى پذيرد. | ||
== صفات نيك مؤمنان: اجتناب از كبائر و فواحش، گذشت، دفع ظلم از يكديگر و...== | == صفات نيك مؤمنان: اجتناب از كبائر و فواحش، گذشت، دفع ظلم از يكديگر و...== | ||
