تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۱۲: تفاوت میان نسخه‌ها

در صورتى كه مراد از كلمۀ «سَمَاء»، جهت بلندى و بالا باشد، معناى «رفع آن»، عبارت مى شود از اين كه سماء را در اصل بلند و بالا آفريد، نه اين كه بعد از خلقت آن را بلند كرد و به بالا برد. و در صورتى كه مراد از آن، خود جهت بالا نباشد، بلكه اجرامى باشد كه در جهت بالا قرار دارند، آن وقت معناى «رفع آن»، تقدير محل هاى آن ها خواهد بود، و معناى جمله، اين خواهد بود كه: خداى تعالى، محل ستارگان را نسبت به زمين بلند قرار داد، و اين تقدير را آن روز كرد كه زمين و آسمان همه يكپارچه بود. بعدا آن ها را فتق و جداى از هم كرد، همچنان كه فرمود: «أوَ لَم يَرَ الّذِينَ كَفَرُوا أنّ السّمَاوَات وَ الأرض كَانَتَا رَتقاً فَفَتَقنَاهُمَا»، و به هر تقدير، چه آن باشد و چه اين، منظور از «رفع»، رفع حسى است، نه معنوى.