تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۲۷: تفاوت میان نسخه‌ها

==چند روايت درباره فيى و موارد مصرف آن ==  

و در تهذيب به سند خود از حلبى از امام صادق (عليه السلام ) روايت آورده كه فرمود: فى ء در آيه شريفه «'''ما افاء اللّه على رسوله منهم فما اوجفتم عليه '''» عبارت است از آن اموالى كه بدون جنگ و خونريزى از دشمن گرفته شده باشد. و كلمه «'''انفال '''» شامل اين قسم غنيمت هم مى شود، و در حقيقت فى ء به منزله انفال است .

و در مجمع البيان آمده كه منهال بن عمر از على بن الحسين (عليهماالسلام ) روايت كرده كه فرمود: منظور از ذى القربى و يتامى و مساكين و ابن السبيل در آيه و «'''لذى القربى و اليتامى و المساكين و ابن السبيل '''» قرباى ما، و مسكينان ما، و ابن السبيل ما است .

مؤ لف : اين معنا در تهذيب از سليم بن قيس از اميرالمؤ منين (عليه السلام ) نيز روايت شده . و در مجمع البيان بعد از نقل روايت منهال گفته است : همه فقهاء گفته اند كه منظور آيه ، يتاماى عموم مردم است ، و همچنين مساكين و ابناى سبيل . و اين معنا از ائمه (عليهم السلام ) هم روايت شده .

و در كافى به سند خود از زراره نقل كرده كه از حضرت باقر و حضرت صادق (عليه السلام ) شنيده كه فرمودند: خداى تعالى امور خلق خود را به پيامبرش تفويض نموده تا معلوم كند اطاعتشان چگونه است ، آنگاه اين آيه را تلاوت فرمودند: «'''ما اتيكم الرسول فخذوه و ما نهيكم عنه فانتهوا'''». مؤ لف : روايات در اين معنا از ائمه اهل بيت (عليهم السلام ) بسيار وارد شده ، و مراد از «'''واگذار نمودن امور خلق '''» به طورى كه از روايات برمى آيد، امضايى است كه خداى تعالى از تشريعات رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) نموده ، و اطاعت آن جناب را در آن تشريعات واجب ساخته ، و ولايت و سرپرستى مردم را به آن جناب واگذار نموده . اين است معناى تفويض ‍ نه اينكه از خود سلب اختيار نموده ، و امور را به كلى به آن جناب واگذار كرده باشد،

چون چنين چيزى عقلا محال است .

و نيز در همان كتاب به سند خود از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در ضمن حديثى فرمود: ايمان اجزايى دارد كه به هم متصلند، پس ايمان خود يك خانه است ، همچنان اسلام يك خانه ، و كفر يك خانه است (و لذا مى گويند: فلانجا دار الايمان است ، يا دار الكفر است ).

و در كتاب محاسن به سند خود از ابى عبيده از امام باقر (عليه السلام ) روايت شده كه در ضمن حديثى فرمود: اى زياد! واى بر تو، مگر دين بجز حب چيز ديگرى است . مگر نمى بينى كلام خداى را كه مى فرمايد: «'''ان كنتم تحبون اللّه فاتبعونى يحببكم اللّه و يغفر لكم ذنوبكم '''». آيا به كلام خدا نظر نمى كنيد كه به محمد (صلوات اللّه عليه ) فرموده : «'''حبب لكم الايمان و زينه فى قلوبكم - ايمان را محبوب دلهايتان كرد، و آن را در دلهايتان بياراست '''». و نيز فرموده : «'''يحبون من هاجر اليهم - دوست مى دارند مسلمانانى را كه به سويشان هجرت مى كنند'''». آنگاه فرمود: پس دين همان حب است ، و حب هم دين است .

و در مجمع البيان مى گويد: در حديثى آمده كه بخل و ايمان در قلب هيچ مسلمانى جمع نمى شود، و همچنين غبار در راه خدا و دود جهنم در جوف مرد مسلمانى جمع نمى شود. و در كتاب فقيه آمده كه : فضل بن ابى قره سمندى گفته است : امام صادق (عليه السلام ) به من فرمود: آيا مى دانى «'''شحيح '''» كيست ؟ عرضه داشتم : شحيح همان بخيل است . فرمود: نه ، شحيح از بخيل بدتر است ، براى اينكه بخيل به معناى كسى است كه از آنچه خودش دارد بخل مى ورزد، و در راه خدا نمى دهد، ولى شحيح كسى است كه حتى از آنچه در دست مردم است بخل مى ورزد، نه خودش به كسى چيزى مى دهد، و نه مى گذارد ديگران بدهند، و حتى هيچ چيزى در دست مردم نمى بيند، مگر اينكه آرزو مى كند از آن او مى بود، چه از حلال و چه از حرام ، و به هيچ رزقى از خداى عزوجل قانع نمى شود.