تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۴۳: تفاوت میان نسخه‌ها

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۵۴۴ </center>

<span id='link381'><span>

إِنمَا تُوعَدُونَ لَصادِقٌ(۵)

وَ إِنَّ الدِّينَ لَوَقِعٌ(۶)

إِنَّكمْ لَفِى قَوْلٍ مخْتَلِفٍ(۸)

يُؤْفَك عَنْهُ مَنْ أُفِك (۹)

الَّذِينَ هُمْ فى غَمْرَةٍ ساهُونَ(۱۱)

يَسئَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ(۱۲)

يَوْمَ هُمْ عَلى النَّارِ يُفْتَنُونَ(۱۳)

ذُوقُوا فِتْنَتَكمْ هَذَا الَّذِى كُنتُم بِهِ تَستَعْجِلُونَ(۱۴)

ءَاخِذِينَ مَا ءَاتَاهُمْ رَبهُمْ إِنهُمْ كانُوا قَبْلَ ذَلِك محْسِنِينَ(۱۶)

كانُوا قَلِيلاً مِّنَ الَّيْلِ مَا يهْجَعُونَ(۱۷)

وَ بِالاَسحَارِ هُمْ يَستَغْفِرُونَ(۱۸)

به نام خدا كه هم رحمان است و هم رحيم . سوگند به بادهايى كه ذرات سر راه خود را به اطراف مى پراكند (۱).

و پس از آن سوگند به ابرهاى سنگين بار از آب (۲).

و سپس سوگند به كشتى هايى كه به آسانى در درياها در حركتند (۳).

و آنگاه به فرشتگانى سوگند كه امر خدا را در بين خود تقسيم مى كنند (۴).

كه آنچه بدان تهديد شده ايد صادق و آمدنى است (۵).

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۵۴۵ </center>

و محققا روز جزا واقع شدنى است (۶).

به آسمان آراسته سوگند (۷).

كه شما در سخنانى مختلف سرگردانيد (۸).

سخنانى كه هر كس از كتاب خدا منحرف مى شود به وسيله آن منحرف مى شود (۹).

خدا بكشد كسانى را كه بى دليل و برهان در باره روز جزاء سخن مى گويند (و مردم را منحرف مى كند) (۱۰).

آنهايى كه در جهلى عميق غرق در غفلتند (۱۱).

و در چنين ظلمت و غفلتى مى پرسند روز جزاء كى است (۱۲).

روزى است كه همين خراصان در آتش گداخته مى شوند (۱۳).

محققا مردم با تقوى در بهشت ها و چشمه سارهايى وصف ناپذيرند (۱۵).

در حالى كه به آنچه پروردگارشان به ايشان مى دهد راضى اند، چون در دنيا از نيكوكاران بودند (۱۶).

آرى ، اندكى از شب ها را مى خوابيدند (۱۷).

و در سحرها استغفار مى كردند (۱۸).

و در اموال خود براى سائل و محروم حقى قائل بودند (۱۹).

<span id='link382'><span>

==بيان غرض و مفاد اين آيات شريفه ==

دعوت پيامبر اسلام همواره لبه تيزش به طرف وثنيت بود، كه ايشان را به توحيد در ربوبيت مى خواند، و مى خواست به آنها بفهماند كه خداى تعالى تنها رب آنان و رب تمامى عالم است . و اين دعوتش از دو طريق بود، يكى از راه بشارت و نويد، و يكى از راه انذار و تهديد كه مخصوصا بر اين انذار بيشتر تكيه داشت . و انذارش به دو چيز بود: يكى عذاب دنيا كه اقوام و ملل گذشته را به جرم تكذيب منقرض ساخت . و يكى هم عذاب آخرت كه عذابى است جاودانه . و در پيشبرد دعوت همين انذار مؤ ثر و عمده بود، چون اگر حساب و جزاى روز قيامت نباشد، ايمان به وحدانيت خدا و نبوت انبياء لغو و بى اثر است .