۱۶٬۹۰۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مراد از مكر سيئات و اين كه فرمود: و مكر اولئك هويبور
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
<span id='link24'><span> | <span id='link24'><span> | ||
==مراد از مكر سيئات و اين كه فرمود: | ==مراد از مكر سيئات و اين كه فرمود: «و مكر اولئك هو يبور» == | ||
پس به خوبى روشن گرديد كه مراد از «سيئات» انواع مكرها و حيله هايى است كه مشركين آن ها را وسيله كسب عزت مى پنداشتند. و چون آيه شريفه مطلق است ، شامل همه مكرها كه مشركين عليه رسول خدا (صلى اللّه | پس به خوبى روشن گرديد كه مراد از «سيئات» انواع مكرها و حيله هايى است كه مشركين آن ها را وسيله كسب عزت مى پنداشتند. و چون آيه شريفه مطلق است ، شامل همه مكرها كه مشركين عليه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) كردند. و مكرهايى كه ساير مشركين عليه دين خدا مى كنند، مى شود. هر چند بعضى از مفسرين گفته اند: «منظور خصوص آن حيله هايى است كه قريش عليه رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) در «دارالندوه» و غير آن طرح ريزى مى كردند، از قبيل : حبس و اخراج و قتل، و خدا كيد آنها را به خودشان برگردانيد، و از مكه به سوى چاه بدر بيرونشان آورده و در آنجا به كشتنشان داد، و در چاهشان افكند، پس همان حبس و اخراج و قتل ، به خودشان برگشت. هرچند كه اين وجه خوبى است، ليكن - همان طور كه گفتيم - آيه شريفه مطلق است. | ||
و وجه اتصال صدر آيه يعنى جمله «من كان يريد العزة فلله العزة جميعا» به ذيل آن، يعنى جمله «اليه يصعد الكلم الطيب» اين است كه: مشركين قريش آلهه خود را وسيله عزت و شوكت خود مى گرفتند، همچنان كه قرآن كريم در اين باره فرموده: «و اتخذوا من دون اللّه آلهه ليكونوا لهم عزا». | و وجه اتصال صدر آيه يعنى جمله «من كان يريد العزة فلله العزة جميعا» به ذيل آن، يعنى جمله «اليه يصعد الكلم الطيب» اين است كه: مشركين قريش آلهه خود را وسيله عزت و شوكت خود مى گرفتند، همچنان كه قرآن كريم در اين باره فرموده: «و اتخذوا من دون اللّه آلهه ليكونوا لهم عزا». | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
«'''وَ اللَّهُ خَلَقَكم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطفَةٍ ثُمَّ جَعَلَكمْ أَزْوَجاً ...'''»: | «'''وَ اللَّهُ خَلَقَكم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطفَةٍ ثُمَّ جَعَلَكمْ أَزْوَجاً ...'''»: | ||
اين آيه شريفه به خلقت انسان اشاره مى كند، كه خداى تعالى نخست او را از خاك كه مبداء دور اوست، و خلقتش به آن منتهى مى شود بيافريد، و سپس او را از نطفه كه | اين آيه شريفه به خلقت انسان اشاره مى كند، كه خداى تعالى نخست او را از خاك كه مبداء دور اوست، و خلقتش به آن منتهى مى شود بيافريد، و سپس او را از نطفه كه مبدأ نزديك اوست، خلق كرد. | ||
<span id='link25'><span> | <span id='link25'><span> | ||
