تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲۰: تفاوت میان نسخه‌ها

==رواياتى در بيان برخى آيات گذشته: ==

در بعضى از روايات آمده كه منظور از «'''نبا عظيم '''» على (عليه السلام ) است . ولى اين از باب بطن قرآن است ، نه تفسير لفظ آيه .

و از خصال از عكرمه از ابن عباس روايت شده كه گفت : (روزى ) ابو بكر به رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) عرضه داشت يا رسول الله ! چقدر زود مويت سپيد شد؟ فرمود: موى مرا سوره هود و واقعه و مرسلات و عم يتسائلون سپيد كرد.

و در تفسير قمى در ذيل آيه «'''الم نجعل الارض مهادا'''» آمده كه : زمين گهواره اى است كه بشريت در آن پرورش مى يابد، «'''و الجبال اوتادا'''» يعنى ميخ ‌هاى زمين .

و در نهج البلاغه فرموده : «'''وتد بالصخور ميدان ارضه '''».

مؤ لف : شايد مراد اين باشد كه شب جامه اى است بر روى آنچه در روز پيدا است و آن را مى پوشاند.

و باز در همان كتاب است كه در معناى آيه «'''و جعلنا سراجا وهاجا'''» فرموده : منظور خورشيد نورانى است «'''و انزلنا من المصرات '''» فرمود: يعنى از ابرها «'''ماء ثجاجا'''» فرمود: يعنى با ريزشى پى در پى .

و تفسير عياشى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: كلمه «'''يعصرون '''» در آيه «'''عام فيه يغاث الناس و فيه يعصرون '''» با ياء به معناى يمطرون است ، يعنى باران به ايشان مى بارد، آنگاه به عنوان استشهاد فرمود مگر نشنيده اى كه در سوره نبا فرموده : «'''و انزلنا من المعصرات ماء ثجاجا'''».

مؤ لف : مراد اين است كه كلمه «'''يعصرون '''» بايد با ضمه ياء و به صيغه مجهول خوانده شود، چون معنايش اين است كه مردم در آن سال «'''يمطرون - باران داده مى شوند'''»، به شهادت اينكه در سوره نبا اسم فاعل همين فعل بكار رفته ابرها را «'''معصرات '''» و مردم را معصر - باران داده شده - خوانده است ، پس «'''سحاب معصر'''» - با كسره صاد - به معناى ابر ممطر است . و عياشى مثل اين حديث را از على بن معمر از پدرش از امام صادق (عليه السلام ) نقل كرده . و قمى در تفسير خود نظير آن را از امير المؤ منين (عليه السلام ) روايت كرده است .