تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲۹: تفاوت میان نسخه‌ها

و در الدرّ المنثور است كه ابن مبارك، از سعيد بن مسيّب روايت كرده كه گفت : سلمان و عبداللّه بن سلام به هم برخوردند. يكى به ديگرى گفت: اگر قبل از من از دنيا رفتى، بخوابم بيا و به من خبر بده كه پروردگارت با تو چه كرده؛ و اگر من جلوتر از تو مُردم، اين كار را مى كنم و به تو خبر مى دهم. عبداللّه گفت: چطور چنين چيزى ممكن است؟ سلمان گفت: بله ممكن است، چون ارواح مؤمنان در برزخى از زمين قرار دارند، هر كجا بخواهند مى روند، ولى جان كفّار در سجّين است (و خدا داناتر است).

و در اصول كافى، به سند خود، از زُراره، از امام باقر «عليه السلام» روايت آورده كه فرمود: هيچ بنده اى نيست مگر آن كه در قلبش، لكّه اى سفيد هست. وقتى گناهى بكند، در اين لكّۀ سفيد، لكّه اى سياه پيدا مى شود. اگر از آن گناه توبه كند، آن لكّۀ سياه پاك مى شود، و اگر همچنان به گناه خود ادامه دهد، لكّۀ سياه زياد مى شود و زياد مى شود، تا آن كه همۀ سفيدى را بپوشاند. همين كه سفيدى پوشيده شد، ديگر تا ابد، صاحبش به سوى خير بر نمى گردد؛ و اين، كلام خداى عزّوجلّ است كه مى فرمايد: «كَلّا بَل رَانَ عَلى قُلُوبِهِم مَا كَانُوا يَكسِبُون».