گمنام

الأنعام ١٠٨: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب

الأنعام ١٠٨ (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۳ مرداد ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۳۹

۲۸٬۸۳۳ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۳ مرداد ۱۳۹۶
QRobot edit
(افزودن سال نزول)
(QRobot edit)
خط ۲۲: خط ۲۲:
__TOC__
__TOC__


== نزول ==
'''محل نزول:'''
این آیه در مکه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. <ref> طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌۴، ص ۴۲۱.</ref>
'''شأن نزول:'''<ref> محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۳۴۵.</ref>
«شیخ طوسی» گوید: حسن بصرى گوید: سبب نزول آیه چنین بوده كه مسلمین به خدایان مشركین یعنى بت ها دشنام می‌دادند و مشركین در مقام تلافى به خداوند دشنام مى گفتند. سپس این آیة نازل گردید.<ref> عبدالرزاق در تفسیر خود از معمر او از قتادة نیز روایت كرده است.</ref><ref> صاحب مجمع البیان از ابن عباس روایت كند وقتى كه آیه «إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ» نازل گردید. مشركین گفتند: یا محمد از دشنام به خدایان ما دست بردار یا این كه ما به خداى تو دشنام خواهیم داد سپس این آیه آمد. قتادة گوید: مسلمین بت ها را دشنام می‌دادند. خداوند آن‌ها را از این دشنام نهى فرمود تا جهال نسبت به خداوند دشنام ندهند.</ref>
ابوجهل گفت: یا محمد باید دشنام دادن نسبت به خدایان ما را ترك گوئید و در غیر این صورت ما خداى شما را دشنام خواهیم داد سپس این آیة نازل شد.


== تفسیر ==
== تفسیر ==
<tabber>
<tabber>
المیزان=
المیزان=
{{ نمایش فشرده تفسیر|
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۵#link222 | آيات ۱۱۳ - ۱۰۶، سوره انعام]]
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۵#link222 | آيات ۱۱۳ - ۱۰۶، سوره انعام]]
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۵#link223 | در نظام عالم تشريع نيز سنت عليت و معلوليت حاكم است .]]
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۵#link223 | در نظام عالم تشريع نيز سنت عليت و معلوليت حاكم است .]]
خط ۳۶: خط ۴۹:
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۶#link230 | (روايتى در ذيل آيات شريفه گذشته : نهى از سب خدايان مشركين ، ايمان نياوردن كفارو...).]]
*[[تفسیر:المیزان جلد۷_بخش۳۶#link230 | (روايتى در ذيل آيات شريفه گذشته : نهى از سب خدايان مشركين ، ايمان نياوردن كفارو...).]]


}}
|-|نمونه=
|-|نمونه=
{{ نمایش فشرده تفسیر|
*[[تفسیر:نمونه جلد۵_بخش۴۷#link258 | تفسیر آیات]]
*[[تفسیر:نمونه جلد۵_بخش۴۷#link258 | تفسیر آیات]]
}}
|-| تفسیر نور=
===تفسیر نور (محسن قرائتی)===
{{ نمایش فشرده تفسیر|
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ «108»
و به (معبود) كسانى كه غير خدا را مى‌خوانند ناسزا نگوييد كه آنان نيز از روى جهل و دشمنى به خداوند ناسزا مى‌گويند. ما اين گونه عمل هر امّتى را برايشان جلوه داديم. سپس بازگشت آنان به‌سوى پروردگارشان است، پس خداوند آنان را به آنچه مى‌كردند خبر مى‌دهد.
===نکته ها===
خداوند، انسان را چنان آفريده كه چه كارهاى خوب و چه كارهاى بد، كم‌كم در روح او تأثير مى‌گذارد و به آن عادت مى‌كند. از اين رو، زينت‌دادن كارها گاهى به خدا نسبت داده شده،
جلد 2 - صفحه 528
«زَيَّنَّا»، كه خالق اين تأثير است، و گاهى به شيطان نسبت داده شده كه از طريق وسوسه و وعده، زشت‌ها را زيبا جلوه مى‌دهد. «زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ» «1»
حضرت على عليه السلام در جنگ صفّين به سربازان خود توصيه مى‌كرد: «به پيروان معاويه دشنام و ناسزا نگويند، بلكه سيماى آنان را مطرح كنند كه بهتر از دشنام است». «2»
اميرالمؤمنين على عليه السلام فرمودند: «از مصاديقِ دشنام به خدا، دشنام به ولىّ خداست». «3»
حساب لعن و نفرين و برائت، از حساب دشنام و ناسزا جداست. لعن و برائت كه در آيات ديگر قرآن از سوى خداوند اعلام شده، در واقع بيانگر اظهار موضعِ ما در برابر ستمگران و مشركان است كه بيزارى خود را از راه آنان اعلام مى‌كنيم. «لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ» «4»، بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ‌ ... «5»
===پیام ها===
1- احساسات خود را نسبت به مخالفان كنترل كنيم و از هرگونه بد دهنى و ناسزا بپرهيزيم. «لا تَسُبُّوا»
2- به بازتاب برخوردهاى خود توجّه كنيم. لا تَسُبُّوا ... فَيَسُبُّوا اللَّهَ‌
3- با فحش و ناسزا، نمى‌توان مردم را از مسير غلط باز داشت. «لا تَسُبُّوا»
4- ناسزاگويى، عامل بروز دشمنى و كينه و ناسزا شنيدن است. لا تَسُبُّوا ... فَيَسُبُّوا ... عَدْواً
5- دشنام، نشانه‌ى نداشتن يا منطق است، يا ادب و يا صبر. (مسلمان با پرهيز از ناسزا، بايد نشان دهد كه صبر و منطق و ادب دارد.) «لا تَسُبُّوا»
6- هر كارى كه سبب توهين به مقدّسات شود، حرام است. «فَيَسُبُّوا اللَّهَ»
7- استفاده از حربه‌ى دشنام وناسزا، در نهى از منكر و تبليغات ومناظرات ممنوع‌
----
«1». انعام، 43.
«2». نهج‌البلاغه، كلام 206.
«3». تفسير الميزان.
«4». هود، 18.
«5». توبه، 1.
جلد 2 - صفحه 529
است. «لا تَسُبُّوا»
8- كارى كه سبب كشيده‌شدن ديگران به گناه وحرام مى‌شود، حرام است. «1»
لا تَسُبُّوا ... فَيَسُبُّوا
9- گاهى انسان ناخودآگاه در گناه ديگران شريك مى‌شود، آنجا كه مقدّمات گناه ديگران را فراهم كند. «فَيَسُبُّوا اللَّهَ»
10- از سنّت‌هاى الهى، زيبا جلوه كردن اعمال امّت‌ها در نظر آنان است. «زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ» (هر امّتى اعمال خود را هرچند ناحقّ باشد، زيبا مى‌پندارد)
11- جلوه‌نمايى و زيباديدن، نشانه‌ى حقانيّت نيست. «زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ»
12- آگاه كردن مردم از كرده‌هاى خويش در قيامت، از شئون ربوبيّت الهى است.
إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ‌ ...
}}
|-|
اثنی عشری=
===تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)===
{{نمایش فشرده تفسیر|
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ (108)
----
«1» مجمع البيان ج 2 ص 346.
تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 351
شأن نزول‌ «1»- چون آيه‌ «إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ» «2» نازل شد مشركان گفتند: اى پيغمبر، زبان از دشنام بتان ما كوتاه كن و الّا ما خداى تو را كه به صفات كمال ياد مى‌كنى هجو نمائيم. آيه شريفه نازل شد:
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌: و دشنام مدهيد آنانكه مى‌پرستند غير خدا را، و به قبايح ايشان را ياد مكنيد فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ‌: كه ايشان در مقابل آن، ناسزا گويند ذات ذو الجلال الهى را از روى جهل و نادانى. آيه شريفه خطاب به مسلمانانى است كه سبّ الهه مشركان مى‌نمودند، و آنها هم زبان به سب خدا و جسارت گشودند؛ حق تعالى، نهى فرمود.
تنبيه- آيه شريفه را اشاراتى است:
1- آنكه طاعت هرگاه مؤدى به معصيت شود، ترك آن لازم است، چه مؤدى به شر، شرّ است.
2- دلالت دارد به مدارا با كفار در حين غلبيت آنها، چه فرمود: با كفار مدارا كن وقتى كه در جوار ايشانى و ناصر و معينى ندارى. و هرگاه آن حضرت در وقت ضعف، مأمور به مدارا، پس رعيت نيز به اين اولى باشند، زيرا مرتبه ايشان دون مرتبه آن حضرت، و وجوب دفع ضرر از حكم عقل و شرع است.
3- آيه دلالت دارد بر آنكه جايز نيست از مكلف فعل يا قولى صادر شود كه مؤدى به معصيت او گردد.
در كافى، حضرت صادق عليه السّلام در حديثى فرمايد: و بر شما باد پرهيز كردن از سب اعداء خدا زيرا زمانى كه مى‌شنوند كلام شما را، پس سبّ خدا نمايند از روى جهل و نادانى. «3» عياشى روايت كند كه از آن حضرت سؤال نمودند از اين آيه. فرمود: آيا
----
«1» مجمع البيان ج 2 ص 347.
«2» انبياء آيه 98.
«3» روضه كافى، جلد 8، حديث اوّل، صفحه 7.
تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 352
ديده‌ايد شما كسى را كه سبّ خدا نمايد؟ عرض كردند: نه، چگونه مى‌شود؟
فرمود هر كه سبّ ولىّ خدا نمايد، سبّ حق تعالى كرده.
در اعتقادات: عرض كردند يا بن رسول اللّه ما مى‌بينيم در مسجد به آواز بلند، سبّ اعداى شما كنند. فرمود: خدا از رحمت خود دور گرداند كسى را كه متعرّض ما شود «1»، و حق تعالى فرمايد: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ‌- الخ».
و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله به حضرت على عليه السّلام فرمود: هر كه سبّ تو كند، مرا سب نموده، و سابّ من، سابّ خدا، و هر كه خدا را سب نمايد، او را برو در جهنم اندازد. «2» كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ‌: همچنانكه زينت داديم اعمال كفار را در نظرشان، زينت داديم ما براى هر گروهى اعمالشان را از نيك و بد و بر وجه تخليه كه‌ كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ*. «3» يا آنكه ما ايشان را عقل كامل و شرع شامل و علم به حسن محسنات و قبح مقبحات داديم، تا فعل حسن را بدانند و بجا آورند و از قبيح اجتناب كنند، و چون مقتضاى عقل را بكار نبردند و تابع هواى نفس شدند، ما آنها را به اعمال قبيحه خودشان واگذاشتيم، و به قهر و جبر ايشان را منع نكرديم؛ پس گويا مزيّن اعمال آنها، مائيم. يا آنكه ما هر امتى را به ايمان و طاعت امر و بر آن ترغيب و تحريص نموديم و با امت سالفه نيز همچنين كرديم، و هر تمكين و لطف كه با شما نموديم، با آنها نيز همان طريقه مرعى داشتيم و ايمان و طاعت را در نظرشان مزين ساختيم به دلايل واضحه و حجج بينه؛ و با وجود بر اين، ايشان به آن اقدام ننمودند و تابع اهواء باطله خود شدند ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ‌: پس بسوى جزاى پروردگارشان است بازگشت ايشان‌ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌: پس آگاه و مخبر سازد ايشان را در وقت محاسبه و مكافات به آنچه بودند كه عمل مى‌كردند از خير و شر.
----
«1» تفسير عياشى، جلد اوّل، صفحه 373، حديث 80.
«2» جامع الاخبار، فصل 125، حديث 5 (با تفاوت مختصر)
«3» انعام آيه 108.
تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 353
}}
|-|
روان جاوید=
===تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)===
{{نمایش فشرده تفسیر|
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‌ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ (108)
ترجمه‌
و دشنام ندهيد كسانيرا كه ميخوانند جز خدا را پس دشنام دهند خدا را از روى تعدّى و بى‌دانشى اين چنين زينت داديم براى هر فرقه عملشان را پس بسوى پروردگارشان است بازگشتشان پس خبر دهد آنها را بآنچه بودند كه ميكردند.
تفسير
محاجّه با خصم بايد باقامه برهان باشد نه بدشنام دادن و ناسزا گفتن چون اين عمل علاوه بر آنكه طرف را منقاد نمى‌كند موجب مزيد عناد و تجرّى او مى شود و بسا باشد كه او را وادار كند بدشنام دادن بخدا و پيغمبر (ص) لذا خداوند اهل ايمان را از اين امر نهى فرموده است در مجمع و قمى ره از حضرت صادق (ع) نقل نموده كه پرسيدند از معناى فرموده پيغمبر (ص) كه شرك مخفى‌تر است از حركت مورچه بر سنگ سياه در شب تار فرمود اهل ايمان دشنام ميدادند معبودهاى اهل شرك را آنها هم دشنام‌
----
جلد 2 صفحه 366
ميدادند معبود اهل ايمان را پس خداوند نهى فرمود ايشانرا از دشنام دادن خدايان اهل شرك تا آنها هم خداى اهل ايمان را دشنام ندهند پس اهل ايمان مشرك شدند از راهى كه نمى‌دانستند و در كافى از آنحضرت نقل نموده كه مبادا دشنام دهيد دشمنان خدا را وقتى كه مى‌شنوند مبادا دشنام دهند آنها خدا را از روى جهالت و عياشى ره از آنحضرت نقل نموده كه پرسيدند از اين آيه فرمود كسيرا ديدى كه خدا را دشنام دهد گفته شد خير چگونه ميشود فرمود كسيكه ولىّ خدا را دشنام دهد دشنام داده است خدا را و در اعتقادات از آنحضرت نقل نموده است كه گفته شد ما ميبينيم در مسجد مرديرا كه لعن و سبّ ميكند دشمنان شما را فرمود خدا لعنت كند او را چرا متعرّض ما شده است و اين آيه را تلاوت فرمود و در تفسير آن فرمود سبّ نكنيد آنها را همانا آنها هم سب مى‌كنند شما را و كسيكه سب كند دوست خدا را سب نموده است خدا را پيغمبر (ص) بامير المؤمنين (ع) فرمود كسيكه دشنام دهد تو را مرا دشنام داده و كسيكه مرا دشنام دهد خدا را دشنام داده و كسيكه خدا را دشنام دهد خدا او را بروى در آتش جهنّم مى‌اندازد و هر فعل كه از فاعل مختار صادر ميشود اول تصور آنرا مينمايد بعد حسن او در نظرش جلوه مى‌كند بعد ميل ميكند بآن بعد عزم مينمايد بعد اراده ميكند بعد بجا مياورد و هيچ يك از اين مراتب بى‌اذن خدا واقع نمى‌شود و اگر خواسته باشد جلوگيرى ميكند و نميگذارد واقع شود خواه فعل طاعت باشد خواه معصيت نهايت آنكه وقتى عنايت الهى شامل حال كسى باشد طاعت را در نظر او جلوه ميدهد و وقتى عنايت خود را از كسى سلب فرمود براى عدم لياقت او او را بحال خود واگذار ميكند و او بطبع خود كه آنرا هم خدا باو داده شوق بمعصيت پيدا مى‌كند و در نظرش جلوه مينمايد و باختيار ايجاد ميكند و گاهى هم شيطان با نفس امّاره او كمك مى‌كند و فعل قبيح را در نظر او حسن جلوه مى‌دهد و چون خالق همه موجودات خدا است و ميتواند بنده را منصرف نمايد از كار زشت و تشويق كند بعمل خير و توفيق دهد بطاعت صحيح است گفته شود خدا زينت داد است عمل هر قوميرا از مطيع و عاصى در نظر آنها ولى خدا معصيت را در نظر بنده جلوه نميدهد بلكه آن از عمل شيطان است و در هر حال فعل از اختيار و اراده فاعل خارج نمى‌شود و مصحّح ثواب و عقاب اختياريّت فعل است چنانچه قمى ره فرموده كه بجا آوردند بعد از اختيارشان و دخولشان در فعل پس نسبت داده است آنرا خدا بخودش‌
----
جلد 2 صفحه 367
و دليل بر آنكه اين نسبت مسبوق بفعل اختيارى آنها بوده آنستكه خداوند فرموده است پس بسوى پروردگار است بازگشت آنها پس محاسبه و مجازات مينمايد آنها را بر عملى كه از آنها صادر شده است و بعضى گفته‌اند زينت داده است خدا عمل هر قوميرا در نظر آنها باعتقاد خودشان كه ميگويند خدا ما را امر بآن نموده است پس آگاه ميكند آنها را در قيامت بصحّت و فساد اعتقادشان و محتمل است مراد آن باشد كه چنانچه زينت پيدا كرده است در نظر آنها عمل قبيحشان زينت داديم ما براى هر امّتى از امم انبيا اعمال صالحه آنها را به بيان منافع دنيوى و ثواب أخروى و در قيامت معلوم ميشود زشتى و زيبائى اعمال و نسبت شرك خفى باهل ايمان در روايت سابق براى سبب سب كفار شدن است.
}}
|-|
اطیب البیان=
===اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)===
{{نمایش فشرده تفسیر|
وَ لا تَسُبُّوا الَّذِين‌َ يَدعُون‌َ مِن‌ دُون‌ِ اللّه‌ِ فَيَسُبُّوا اللّه‌َ عَدواً بِغَيرِ عِلم‌ٍ كَذلِك‌َ زَيَّنّا لِكُل‌ِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُم‌ ثُم‌َّ إِلي‌ رَبِّهِم‌ مَرجِعُهُم‌ فَيُنَبِّئُهُم‌ بِما كانُوا يَعمَلُون‌َ (108)
و دشنام‌ ندهيد كساني‌ ‌را‌ و چيزهايي‌ ‌را‌ ‌که‌ مشركين‌ عبادت‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ميكنند ‌غير‌ ‌از‌ ‌خدا‌ ‌پس‌ ‌اينکه‌ سبب‌ شود ‌که‌ ‌آنها‌ ‌از‌ روي‌ جهل‌ و دشمني‌ دشنام‌ بخدا دهند همين‌ نحو زينت‌ داديم‌ ‌بر‌ ‌هر‌ قوم‌ و طائفه‌ ‌در‌ نظر ‌آنها‌ عملشان‌ ‌را‌ ‌پس‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ بازگشت‌ ‌آنها‌ ‌است‌ بسوي‌ پروردگار ‌خود‌ ‌پس‌ ‌آنها‌ ‌را‌ آگاه‌ ميكند بآنچه‌ ‌که‌ بودند عمل‌ ميكردند.
وَ لا تَسُبُّوا سب‌ّ دشنام‌ ‌است‌ و اعم‌ّ ‌از‌ فحش‌ ‌است‌ زيرا فحش‌ دشنام‌ ‌است‌ بالفاظ ركيكه‌ مثل‌ ذكر مادر، خواهر، زن‌، اسامي‌ عورت‌، نسبت‌ زنا، لواط و امثال‌ اينها و ‌در‌ حديث‌ ‌است‌
(سباب‌ المؤمن‌ فسوق‌)
و ‌از‌ ‌اينکه‌ حديث‌ استفاده‌ ميشود ‌که‌ ‌از‌ گناهان‌ كبيره‌ ‌است‌
و قتاله‌ كفر و اكل‌ لحمه‌ معصية و حرمة ماله‌ كحرمة دمه‌
روايت‌ ابي‌ بصير ‌از‌ حضرت‌ باقر ‌عليه‌ السّلام‌ ‌از‌ ‌رسول‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ‌در‌ مكاسب‌ شيخ‌، و ‌در‌
جلد 7 - صفحه 167
روايت‌ سكوني‌ ‌از‌ حضرت‌ صادق‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌از‌ ‌رسول‌ اللّه‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ فرمود
(سباب‌ المؤمن‌ كالمشرف‌ ‌علي‌ الهلكة)
و ‌در‌ روايت‌ ابي‌ بصير ‌از‌ حضرت‌ باقر (ع‌) ‌در‌ وصاياي‌ حضرت‌ ‌رسول‌ (ص‌) فرمود
(‌لا‌ تسبّوا فتكسبوا العداوة)
بلكه‌ ادلّه‌ اربعه‌ قائم‌ ‌است‌ ‌بر‌ حرمت‌ سب‌ّ مؤمن‌ امّا ‌غير‌ مؤمن‌ مانعي‌ ندارد بالخصوص‌ اهل‌ بدعت‌ چنانچه‌ ‌از‌ حضرت‌ ‌رسول‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ‌است‌ بنا ‌بر‌ نقل‌ شيخ‌ انصاري‌ رحمة اللّه‌ ‌عليه‌ فرمود
(اذا رأيتم‌ اهل‌ البدع‌ ‌من‌ بعدي‌ فاظهروا البراءه‌ منهم‌ و اكثروا ‌من‌ سبّهم‌ و الوقيعة فيهم‌)
و فحش‌ اشدّ ‌از‌ سب‌ّ ‌است‌ ‌در‌ مجمع‌ البحرين‌
(‌في‌ الحديث‌  ان‌ّ اللّه‌ حرّم‌ الجنّة ‌علي‌ كل‌ّ فحّاش‌ بذي‌ّ قليل‌ الحياء ‌لا‌ يبالي‌ ‌بما‌ ‌قال‌ و ‌لا‌ ‌ما ‌قيل‌ ‌له‌ فانّك‌ ‌ان‌ فتشته‌ ‌لم‌ تجده‌ الّا لغية ‌او‌ شرك‌ شيطان‌)
و لغية ‌را‌ تفسير باولاد زنا كرده‌اند، بلي‌ سب‌ّ اعداء دين‌ ‌اگر‌ موجب‌ سب‌ ‌آنها‌ شود بمقدسات‌ دين‌ حرام‌ ‌است‌ چون‌ ‌اينکه‌ سبب‌ ميشود ‌که‌ سب‌ بمقدسات‌ دين‌ كنند و شريك‌ ميشود ‌در‌ گناه‌ ‌او‌ چنانچه‌ ‌آيه‌ شريفه‌ باين‌ مطلب‌ اشاره‌ دارد ‌که‌ فرمود وَ لا تَسُبُّوا الَّذِين‌َ يَدعُون‌َ مِن‌ دُون‌ِ اللّه‌ِ فَيَسُبُّوا اللّه‌َ عَدواً بِغَيرِ عِلم‌ٍ و ‌از‌ همين‌ باب‌ ‌است‌ سب‌ّ رؤساء مذاهب‌ باطله‌ ‌که‌ سبب‌ شود ‌آنها‌ سب‌ برؤساء دين‌ كنند ‌ يا ‌ سب‌ّ كتب‌ ضلال‌ ‌که‌ منشأ شود سب‌ بكتب‌ ديني‌ كنند ‌ يا ‌ سب‌ بعلماء ‌آنها‌ ‌که‌ موجب‌ شود سب‌ بعلماء مذهب‌ كنند و هكذا و ‌بر‌ طبق‌ ‌اينکه‌ اخباري‌ داريم‌ ‌در‌ مجمع‌ و برهان‌ دارد ‌که‌ ‌از‌ حضرت‌ صادق‌ ‌عليه‌ السّلام‌ سؤال‌ كردند ‌از‌ ‌اينکه‌ حديث‌ مروي‌ ‌از‌ پيغمبر صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ‌که‌ فرمود شرك‌ مخفي‌تر ‌است‌ ‌از‌ راه‌ رفتن‌ مورچه‌ ‌بر‌ سنگ‌ صاف‌ ‌در‌ شب‌ تاريك‌ حضرت‌ فرمود مؤمنين‌ سب‌ ميكنند معبودات‌ مشركين‌ ‌را‌ و ‌اينکه‌ سبب‌ ميشود ‌که‌ ‌آنها‌ سب‌ اله‌ كنند ‌اينکه‌ مؤمن‌ شريك‌ ‌شده‌ ‌در‌ سب‌ ‌خدا‌ ‌با‌ ‌آن‌ كافر مشرك‌ چون‌ سبب‌ شد ‌که‌ ‌او‌ سب‌ كند ‌بعد‌ حضرت‌ تمسك‌ باين‌ ‌آيه‌ فرمود بلكه‌ امر بسيار دقيق‌ ‌است‌، ‌در‌ سفينه‌ دارد ‌که‌ شخصي‌ ‌از‌ اصحاب‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌را‌ مار گزيد حضرت‌ سبب‌ ‌آن‌ ‌را‌ فرمودند ‌که‌ تو نزد فلان‌ شخص‌ عاتي‌ سركش‌ بودي‌
جلد 7 - صفحه 168
(ظاهرا عثمان‌ بوده‌) ‌که‌ قنبر غلام‌ ‌من‌ وارد شد تو ‌او‌ ‌را‌ بسيار احترام‌ گذاردي‌ و ‌براي‌ ‌او‌ قيام‌ كردي‌ ‌آن‌ شخص‌ عاتي‌ سببش‌ ‌را‌ پرسيد گفتي‌ چون‌ غلام‌ ‌علي‌ ‌است‌ ‌اينکه‌ سبب‌ شد ‌که‌ ‌آن‌ ملعون‌ بقنبر بسيار اذيت‌ كرد و ‌در‌ مقام‌ اذيت‌ بمن‌ ‌هم‌ برآمد اي‌ كاش‌ ابناء نوع‌ ‌ما ميفهميدند ‌که‌ ‌در‌ چه‌ جناياتي‌ شركت‌ دارند و اللّه‌ الحافظ.
كَذلِك‌َ زَيَّنّا لِكُل‌ِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُم‌ بعض‌ مفسرين‌ نظر ‌به‌ اينكه‌ خداوند باطل‌ ‌را‌ زينت‌ نميدهد ‌در‌ نظر اهل‌ باطل‌ يك‌ نوع‌ تصرفات‌ و تمحّلات‌ بارده‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ جمله‌ كردند و ‌ما مكرر گفته‌ايم‌ ‌که‌ افعال‌ اختياريه‌ عباد ‌هم‌ استنادش‌ بعبد صحيح‌ ‌است‌ ‌هم‌ ‌اگر‌ سوء ‌باشد‌ استنادش‌ بشيطان‌ و ‌هم‌ استنادش‌ بخدا بدون‌ اينكه‌ جبر لازم‌ آيد مثل‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ و ‌آيه‌ شريفه‌ وَ إِذ زَيَّن‌َ لَهُم‌ُ الشَّيطان‌ُ أَعمالَهُم‌ انفال‌ ‌آيه‌ 50، و ‌آيه‌ شريفه‌ وَ كَذلِك‌َ زَيَّن‌َ لِكَثِيرٍ مِن‌َ المُشرِكِين‌َ قَتل‌َ أَولادِهِم‌ شُرَكاؤُهُم‌ انعام‌ ‌آيه‌ 138، و بسيار آيات‌ ديگر، و كلمه‌ زيّنّا ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ مثل‌ كلمه‌ جعلنا ‌است‌ ‌در‌ چند ‌آيه‌ ‌بعد‌ وَ كَذلِك‌َ جَعَلنا لِكُل‌ِّ نَبِي‌ٍّ عَدُوًّا شَياطِين‌َ الإِنس‌ِ وَ الجِن‌ِّ انعام‌ ‌آيه‌ 112.
ثُم‌َّ إِلي‌ رَبِّهِم‌ مَرجِعُهُم‌ ‌در‌ يوم القيمة ‌که‌ تمام‌ خلق‌ اولين‌ و آخرين‌ بازگشت‌ ميكنند ‌براي‌ پاداش‌ اعمال‌ و اخلاق‌ و عقائد فَيُنَبِّئُهُم‌ بِما كانُوا يَعمَلُون‌َ عمل‌ نيك‌ و بد، خلق‌ حميده‌ و رذيله‌، عقيده‌ صحيحه‌ و فاسده‌.
}}
|-|
برگزیده تفسیر نمونه=
===برگزیده تفسیر نمونه===
{{نمایش فشرده تفسیر|
}}
|-|تسنیم=
|-|تسنیم=
{{ نمایش فشرده تفسیر|
*[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]]
*[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]]
|-|نور=
}}
*[[تفسیر:نور  | تفسیر آیات]]
 
|-|</tabber>
|-|</tabber>


کاربر ناشناس
برگرفته از «https://www.alketab.org/ویژه:تفاوت_گوشی_همراه/141204»