روایت:الکافی جلد ۸ ش ۵۳۶

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

ابن محبوب عن هشام بن سالم عن ابي حمزه عن سعيد بن المسيب قال :

سَأَلْتُ‏ عَلِيَّ بْنَ اَلْحُسَيْنِ ع‏ اِبْنُ كَمْ كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع‏ يَوْمَ‏ أَسْلَمَ‏ فَقَالَ أَ وَ كَانَ كَافِراً قَطُّ إِنَّمَا كَانَ‏ لِعَلِيٍّ ع‏ حَيْثُ بَعَثَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ رَسُولَهُ ص‏ عَشْرُ سِنِينَ وَ لَمْ يَكُنْ يَوْمَئِذٍ كَافِراً وَ لَقَدْ آمَنَ بِاللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ بِرَسُولِهِ ص‏ وَ سَبَقَ اَلنَّاسَ كُلَّهُمْ إِلَى اَلْإِيمَانِ بِاللَّهِ وَ بِرَسُولِهِ ص‏ وَ إِلَى اَلصَّلاَةِ بِثَلاَثِ سِنِينَ وَ كَانَتْ أَوَّلُ صَلاَةٍ صَلاَّهَا مَعَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ اَلظُّهْرَ رَكْعَتَيْنِ وَ كَذَلِكَ فَرَضَهَا اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى مَنْ‏ أَسْلَمَ‏ بِمَكَّةَ رَكْعَتَيْنِ رَكْعَتَيْنِ وَ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يُصَلِّيهَا بِمَكَّةَ رَكْعَتَيْنِ وَ يُصَلِّيهَا عَلِيٌّ ع‏ مَعَهُ‏ بِمَكَّةَ رَكْعَتَيْنِ مُدَّةَ عَشْرِ سِنِينَ حَتَّى هَاجَرَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ وَ خَلَّفَ‏ عَلِيّاً ع‏ فِي أُمُورٍ لَمْ يَكُنْ يَقُومُ بِهَا أَحَدٌ غَيْرُهُ وَ كَانَ خُرُوجُ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ مِنْ‏ مَكَّةَ فِي‏ أَوَّلِ يَوْمٍ مِنْ رَبِيعٍ اَلْأَوَّلِ‏ وَ ذَلِكَ‏ يَوْمُ اَلْخَمِيسِ‏ مِنْ‏ سَنَةِ ثَلاَثَ عَشْرَةَ مِنَ اَلْمَبْعَثِ‏ وَ قَدِمَ‏ اَلْمَدِينَةَ لاِثْنَتَيْ عَشْرَةَ لَيْلَةً خَلَتْ مِنْ‏ شَهْرِ رَبِيعٍ اَلْأَوَّلِ‏ مَعَ زَوَالِ اَلشَّمْسِ فَنَزَلَ‏ بِقُبَا فَصَلَّى اَلظُّهْرَ رَكْعَتَيْنِ وَ اَلْعَصْرَ رَكْعَتَيْنِ ثُمَّ لَمْ يَزَلْ مُقِيماً يَنْتَظِرُ عَلِيّاً ع‏ يُصَلِّي اَلْخَمْسَ صَلَوَاتٍ رَكْعَتَيْنِ رَكْعَتَيْنِ وَ كَانَ نَازِلاً عَلَى‏ عَمْرِو بْنِ عَوْفٍ‏ فَأَقَامَ عِنْدَهُمْ بِضْعَةَ عَشَرَ يَوْماً يَقُولُونَ لَهُ أَ تُقِيمُ عِنْدَنَا فَنَتَّخِذَ لَكَ مَنْزِلاً وَ مَسْجِداً فَيَقُولُ لاَ إِنِّي أَنْتَظِرُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ‏ وَ قَدْ أَمَرْتُهُ أَنْ يَلْحَقَنِي وَ لَسْتُ مُسْتَوْطِناً مَنْزِلاً حَتَّى يَقْدَمَ‏ عَلِيٌ‏ وَ مَا أَسْرَعَهُ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ فَقَدِمَ‏ عَلِيٌّ ع‏ وَ اَلنَّبِيُّ ص‏ فِي بَيْتِ‏ عَمْرِو بْنِ عَوْفٍ‏ فَنَزَلَ مَعَهُ ثُمَّ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ لَمَّا قَدِمَ عَلَيْهِ‏ عَلِيٌّ ع‏ تَحَوَّلَ مِنْ‏ قُبَا إِلَى‏ بَنِي سَالِمِ بْنِ عَوْفٍ‏ وَ عَلِيٌّ ع‏ مَعَهُ‏ يَوْمَ اَلْجُمُعَةِ مَعَ طُلُوعِ اَلشَّمْسِ فَخَطَّ لَهُمْ مَسْجِداً وَ نَصَبَ قِبْلَتَهُ فَصَلَّى بِهِمْ فِيهِ اَلْجُمُعَةَ رَكْعَتَيْنِ وَ خَطَبَ خُطْبَتَيْنِ ثُمَّ رَاحَ مِنْ يَوْمِهِ إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ عَلَى نَاقَتِهِ اَلَّتِي كَانَ قَدِمَ عَلَيْهَا وَ عَلِيٌّ ع‏ مَعَهُ لاَ يُفَارِقُهُ يَمْشِي بِمَشْيِهِ وَ لَيْسَ يَمُرُّ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِبَطْنٍ مِنْ بُطُونِ‏ اَلْأَنْصَارِ إِلاَّ قَامُوا إِلَيْهِ يَسْأَلُونَهُ أَنْ يَنْزِلَ عَلَيْهِمْ فَيَقُولُ لَهُمْ خَلُّوا سَبِيلَ اَلنَّاقَةِ فَإِنَّهَا مَأْمُورَةٌ فَانْطَلَقَتْ بِهِ وَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ وَاضِعٌ لَهَا زِمَامَهَا حَتَّى اِنْتَهَتْ إِلَى اَلْمَوْضِعِ اَلَّذِي تَرَى وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى بَابِ‏ مَسْجِدِ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ اَلَّذِي يُصَلَّى عِنْدَهُ بِالْجَنَائِزِ فَوَقَفَتْ عِنْدَهُ وَ بَرَكَتْ وَ وَضَعَتْ جِرَانَهَا عَلَى اَلْأَرْضِ فَنَزَلَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ وَ أَقْبَلَ‏ أَبُو أَيُّوبَ‏ مُبَادِراً حَتَّى اِحْتَمَلَ رَحْلَهُ فَأَدْخَلَهُ مَنْزِلَهُ وَ نَزَلَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ وَ عَلِيٌّ ع‏ مَعَهُ حَتَّى بُنِيَ لَهُ مَسْجِدُهُ بُنِيَتْ لَهُ مَسَاكِنُهُ وَ مَنْزِلُ‏ عَلِيٍّ ع‏ فَتَحَوَّلاَ إِلَى مَنَازِلِهِمَا فَقَالَ‏ سَعِيدُ بْنُ اَلْمُسَيَّبِ‏ لِعَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ ع‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ كَانَ‏ أَبُو بَكْرٍ مَعَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ حِينَ أَقْبَلَ إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ فَأَيْنَ فَارَقَهُ فَقَالَ إِنَ‏ أَبَا بَكْرٍ لَمَّا قَدِمَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِلَى‏ قُبَا فَنَزَلَ بِهِمْ يَنْتَظِرُ قُدُومَ‏ عَلِيٍّ ع‏ فَقَالَ لَهُ‏ أَبُو بَكْرٍ اِنْهَضْ بِنَا إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ فَإِنَّ اَلْقَوْمَ قَدْ فَرِحُوا بِقُدُومِكَ وَ هُمْ يَسْتَرِيثُونَ‏ إِقْبَالَكَ إِلَيْهِمْ فَانْطَلِقْ بِنَا وَ لاَ تَقُمْ هَاهُنَا تَنْتَظِرُ عَلِيّاً فَمَا أَظُنُّهُ يَقْدَمُ عَلَيْكَ إِلَى شَهْرٍ فَقَالَ لَهُ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ كَلاَّ مَا أَسْرَعَهُ وَ لَسْتُ أَرِيمُ حَتَّى يَقْدَمَ اِبْنُ عَمِّي وَ أَخِي فِي اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَحَبُّ أَهْلِ بَيْتِي إِلَيَّ فَقَدْ وَقَانِي بِنَفْسِهِ مِنَ اَلْمُشْرِكِينَ قَالَ فَغَضِبَ عِنْدَ ذَلِكَ‏ أَبُو بَكْرٍ وَ اِشْمَأَزَّ وَ دَاخَلَهُ مِنْ ذَلِكَ حَسَدٌ لِعَلِيٍّ ع‏ وَ كَانَ ذَلِكَ أَوَّلَ عَدَاوَةٍ بَدَتْ مِنْهُ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فِي‏ عَلِيٍّ ع‏ وَ أَوَّلَ خِلاَفٍ عَلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَانْطَلَقَ حَتَّى دَخَلَ‏ اَلْمَدِينَةَ وَ تَخَلَّفَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِقُبَا يَنْتَظِرُ عَلِيّاً ع‏ قَالَ فَقُلْتُ‏ لِعَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ ع‏ فَمَتَى زَوَّجَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ فَاطِمَةَ مِنْ‏ عَلِيٍّ ع‏ فَقَالَ‏ بِالْمَدِينَةِ بَعْدَ اَلْهِجْرَةِ بِسَنَةٍ وَ كَانَ لَهَا يَوْمَئِذٍ تِسْعُ سِنِينَ قَالَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ وَ لَمْ يُولَدْ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ مِنْ‏ خَدِيجَةَ ع‏ عَلَى فِطْرَةِ اَلْإِسْلاَمِ‏ إِلاَّ فَاطِمَةُ ع‏ وَ قَدْ كَانَتْ‏ خَدِيجَةُ مَاتَتْ‏ قَبْلَ‏ اَلْهِجْرَةِ بِسَنَةٍ وَ مَاتَ‏ أَبُو طَالِبٍ‏ بَعْدَ مَوْتِ‏ خَدِيجَةَ بِسَنَةٍ فَلَمَّا فَقَدَهُمَا رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ سَئِمَ اَلْمُقَامَ‏ بِمَكَّةَ وَ دَخَلَهُ حُزْنٌ شَدِيدٌ وَ أَشْفَقَ عَلَى نَفْسِهِ مِنْ كُفَّارِ قُرَيْشٍ‏ فَشَكَا إِلَى‏ جَبْرَئِيلَ ع‏ ذَلِكَ فَأَوْحَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ اُخْرُجْ‏ مِنَ‏ اَلْقَرْيَةِ اَلظََّالِمِ أَهْلُهََا وَ هَاجِرْ إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ فَلَيْسَ لَكَ اَلْيَوْمَ‏ بِمَكَّةَ نَاصِرٌ وَ اِنْصِبْ لِلْمُشْرِكِينَ حَرْباً فَعِنْدَ ذَلِكَ تَوَجَّهَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِلَى‏ اَلْمَدِينَةِ فَقُلْتُ لَهُ فَمَتَى فُرِضَتِ اَلصَّلاَةُ عَلَى‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏ عَلَى مَا هُمْ عَلَيْهِ اَلْيَوْمَ فَقَالَ‏ بِالْمَدِينَةِ حِينَ ظَهَرَتِ اَلدَّعْوَةُ وَ قَوِيَ‏ اَلْإِسْلاَمُ‏ وَ كَتَبَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏ اَلْجِهَادَ وَ زَادَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ فِي اَلصَّلاَةِ سَبْعَ رَكَعَاتٍ فِي اَلظُّهْرِ رَكْعَتَيْنِ وَ فِي اَلْعَصْرِ رَكْعَتَيْنِ وَ فِي اَلْمَغْرِبِ رَكْعَةً وَ فِي اَلْعِشَاءِ اَلْآخِرَةِ رَكْعَتَيْنِ وَ أَقَرَّ اَلْفَجْرَ عَلَى مَا فُرِضَتْ لِتَعْجِيلِ نُزُولِ مَلاَئِكَةِ اَلنَّهَارِ مِنَ اَلسَّمَاءِ وَ لِتَعْجِيلِ عُرُوجِ مَلاَئِكَةِ اَللَّيْلِ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ كَانَ مَلاَئِكَةُ اَللَّيْلِ وَ مَلاَئِكَةُ اَلنَّهَارِ يَشْهَدُونَ مَعَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ صَلاَةَ اَلْفَجْرِ فَلِذَلِكَ قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قُرْآنَ اَلْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ اَلْفَجْرِ كََانَ مَشْهُوداً يَشْهَدُهُ‏ اَلْمُسْلِمُونَ‏ وَ يَشْهَدُهُ مَلاَئِكَةُ اَلنَّهَارِ وَ مَلاَئِكَةُ اَللَّيْلِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۷۸

سعيد بن مسيب گويد: از حضرت على بن الحسين عليهما السّلام پرسيدم: على بن ابى طالب عليه السّلام روزى كه مسلمان شد چند سال داشت؟ حضرت فرمود: مگر هيچ گاه او كفر ورزيده بود (كه تو از مسلمان‏شدنش مى‏پرسى) همانا روزى كه خداى عز و جل پيامبرش را بنبوت مبعوث فرمود على (ع) ده سال داشت، و در آن روز هم كافر نبود، و بخداى تبارك و تعالى و پيغمبرش (ص) ايمان داشت، و از همه مردم سه سال زودتر بخدا و رسولش ايمان آورد و نماز خواند، و نخستين نمازى را كه آن حضرت با رسول خدا (ص) خواند نماز ظهر بود در دو ركعت، و خداى تعالى نماز را براى مسلمانانى كه در مكه بودند اين چنين دو ركعت دو ركعت واجب كرده بود، و رسول خدا (ص) نيز در مكه دو ركعتى ميخواند، و على (ع) نيز با آن حضرت ده سالى كه در مكه بود دو ركعت ميخواند، تا وقتى كه رسول خدا (ص) بمدينه هجرت كرد و على (ع) را براى انجام كارهائى كه جز او كسى نمى‏توانست انجام دهد در مكه بجاى نهاد. و خروج رسول خدا (ص) از مكه در روز اول ماه ربيع الاول بود كه مصادف شده بود با روز پنجشنبه سيزدهمين سال بعثت آن حضرت، و ورود بمدينه روز دوازدهم ماه ربيع الاول هنگام ظهر بود كه در قبا فرود آمد و نماز ظهر و عصر را دو ركعت خواند، سپس هم چنان در قبا بانتظار آمدن على (ع) ماند و نمازهاى پنجگانه را دو ركعت دو ركعت مى‏خواند، و بر منزل عمرو بن عوف وارد شده بود، و متجاوز از ده روز در آنجا نزد ايشان توقف فرمود، و آنها بدان حضرت ميگفتند: اگر در اينجا ميمانى ما براى شما منزل و مسجدى بسازيم؟ و آن حضرت در پاسخ آنها ميفرمود: نه، من چشم براه آمدن على بن ابى طالب هستم و باو دستور داده‏ام خود را بمن برساند، و تا او نيايد من جايى منزل نگيرم و او ان شاء اللَّه بزودى خواهد آمد. و هم چنان كه آن حضرت در خانه عمرو بن عوف بود على عليه السّلام از مكه آمد و همان جا ورود كرد، و رسول خدا (ص) پس از آنكه على عليه السّلام آمد از قبا بمحله بنى سالم بن عوف آمد و على (ع) هم همراه او بود، در آنجا هنگام طلوع خورشيد روز جمعه بود كه رسول خدا (ص) براى اهل آن محل نقشه مسجدى را كشيد و قبله آن را معين فرمود، و نماز جمعه را دو ركعت در آنجا خواند و دو خطبه هم براى نماز ايراد فرمود. سپس همان روز بوسيله همان شترى كه از مكه با آن آمده بود بسوى مدينه حركت فرمود و على (ع) نيز با آن حضرت بود و از او جدا نميشد، و پابپاى او ميرفت، و رسول خدا (ص) بهيچ يك از قبائل انصار كه سر راه او بودند برخورد نميكرد جز آنكه باستقبال مى‏آمدند و از او درخواست ميكردند بمحله آنها فرود آيد ولى آن حضرت در پاسخ آنها ميفرمود: راه شتر را باز كنيد كه او مأمور است، شتر هم چنان كه رسول خدا (ص) مهارش را بر سرش انداخته بود پيش رفت تا همين جايى كه اكنون مشاهده ميكنيد رسيد و در اين هنگام با دست خود اشاره بدرب مسجد رسول خدا (ص) كرد همان درى كه نزد آن بر جنازه‏ها نماز ميخوانند- ناقه رسول خدا (ص) باينجا كه رسيد توقف كرده زانو زد و خوابيد و گردن و سينه خود را بزمين گذارد، رسول خدا (ص) پياده شد، و ابو ايوب (انصارى كه خانه‏اش مقابل آنجا بود) پيش آمد و بار و بنه آن حضرت را برگرفت و بخانه خويش برد، رسول خدا (ص) بدان منزل درآمد، و على (ع) نيز با آن حضرت در آن خانه بود تا وقتى كه مسجد ساخته شد و اطاقهائى براى آن حضرت و على (ع) در اطراف آن ساختند آن وقت در آنجا منتقل شدند. سعيد بن مسيب در اينجا بعلى بن الحسين عليهما السّلام عرضكرد: قربانت گردم ابو بكر كه در هنگام ورود رسول خدا (ص) بمدينه همراه آن حضرت بود پس در كجا از او جدا شد؟ فرمود: هنگامى كه رسول خدا (ص) بقبا وارد شد و بانتظار آمدن على (ع) در آنجا توقف كرد ابو بكر بدان حضرت عرضكرد برخيز تا بمدينه برويم زيرا مردم بوسيله ورود شما خوشحال ميشوند و براى ورود شما ساعت شمارى ميكنند، پس بيا تا مدينه برويم و در اينجا بانتظار آمدن على توقف نكن كه گمان ندارم او تا يكماه ديگر بيايد! رسول خدا (ص) فرمود: ابدا، او بهمين زودى مى‏آيد، و من از اينجا نروم تا عموزاده‏ام و برادرم در راه خداى عز و جل و محبوبترين افراد خاندانم نزد من بيايد، چون او بود كه جان خود را سپر من از مشركان كرد. فرمود: در اينجا بود كه ابو بكر خشمناك شد و متنفر گشت و حسدى از على (ع) در دل گرفت و اين نخستين عداوت و دشمنى بود كه در باره على (ع) نسبت برسول خدا (ص) اظهار كرد، و اولين مخالفتى بود كه با رسول خدا (ص) كرد، و از اين رو ابو بكر بمدينه آمد، و رسول خدا (ص) بانتظار آمدن على (ع) در قبا ماند. راوى گويد: من بعلى بن الحسين عليهما السّلام عرضكردم: در چه وقت رسول خدا (ص) فاطمة را بعلى (ع) تزويج كرد؟ فرمود: يك سال پس از هجرت در مدينه اين ازدواج صورت گرفت و در آن وقت فاطمه نه سال داشت، على بن الحسين عليهما السّلام فرمود: و رسول خدا (ص) فرزندى از خديجه جز فاطمه پيدا نكرد كه بر سرشت و فطرت اسلام بدنيا آمده باشد (يعنى پس از بعثت رسول خدا (ص) خداوند فاطمه را فقط برسول خدا (ص) داد و بقيه فرزندان آن حضرت از خديجة پيش از بعثت بدنيا آمده بودند). خديجة يك سال پيش از هجرت رسول خدا (ص) از دنيا رفت، و ابو طالب نيز يك سال پس از مرگ خديجة از اين جهان رحلت فرمود، و چون هر دوى آنها از دست رسول خدا (ص) رفتند حضرت از توقف در مكه دلتنگ شد و اندوه سختى او را گرفت و از كفار قريش بر جان خويش بيمناك شد و از اين رو شكايت بجبرئيل كرد، پس خداى عز و جل باو وحى فرمود كه: از اين سرزمينى كه مردمش ستمكارند بيرون شو و بمدينه هجرت كن كه در مكه ياورى برايت نمانده و در صدد جنگ با مشركين باش. در چنين وضعى بود كه رسول خدا (ص) بسوى مدينه متوجه گشت. گويد: من عرضكردم: در چه زمان نماز بصورت فعلى كه اكنون مسلمانان انجام دهند درآمد و واجب شد؟ فرمود: در مدينه در آن هنگام كه دعوت باسلام آشكار شد و اسلام نيرو گرفت و خداى عز و جل جهاد را بر مسلمانان واجب كرد رسول خدا (ص) هفت ركعت بنمازها افزود، دو ركعت در نماز ظهر و دو ركعت در نماز عصر و يك ركعت بنماز مغرب و دو ركعت در نماز عشاء، و نماز صبح را بهمان حال كه بود گذارد چون فرشتگان روز شتاب دارند كه از آسمان فرود آيند، و فرشتگان شب نيز شتاب دارند كه زودتر بآسمان بالا روند و هر دو دسته فرشتگان شب و روز هم در نماز صبح رسول خدا (ص) (شركت ميجستند و) حضور بهم ميرساندند، و از اين رو خداى عز و جل فرموده: «و نماز صبح كه براستى نماز صبح محل حضور و اجتماع است» (سوره اسراء آيه ۷۸) كه هم مسلمانان در آن حاضر گردند و هم فرشتگان روز و شب. مترجم گويد: در اينكه على عليه السّلام نخستين كسى بود كه از جنس مردان برسول خدا (ص) ايمان آورد و مسلمان شد ميان مورّخين و دانشمندان شيعه ترديدى و اختلافى نيست، و دانشمندان اهل سنت نيز اكثرا اين مطلب را قبول كرده‏اند كه نقل آنها از وضع ترجمه ما بيرون است، و براى شاهد ما تنها سيره ابن هشام كه قديمترين تاريخى است كه در اسلام بدست ما رسيده كافى است، كه در آنجا بدون ترديد و اختلاف گويد: «نخستين كسى كه از جنس مردان برسول خدا (ص) ايمان آورد و با او نماز گذارد و نبوت او را تصديق كرد على بن ابى طالب بن عبد المطلب بن هاشم رضوان اللَّه و سلامه عليه بود و آن جناب در آن روز ده ساله بود». و سپس چگونگى ورود على عليه السّلام را در كودكى بمنزل رسول خدا (ص) و تربيت آن بزرگوار را در دامان حضرت نقل كرده است كه براى اطلاع بيشتر بترجمه آن كه بخامه اين حقير انجام شده مراجعه شود (ج ۱ ص ۱۶۰ ببعد).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۸۸

سعيد بن مسيب مى‏گويد: از امام على بن الحسين عليه السّلام پرسيدم: على بن ابى طالب عليه السّلام در روزى كه اسلام آورد چند سال داشت؟ حضرت عليه السّلام فرمود: مگر هرگز كافر بوده است؟ روزى كه خداوند عزّ و جلّ پيامبرش را به پيامبرى برانگيخت على عليه السّلام ده‏ سال داشت، و در آن روز هم كافر نبود و بخداى تبارك و تعالى و پيامبرش ايمان داشت، و سه سال زودتر از ديگران بخدا و رسولش ايمان آورد و برپا كردن نماز را آغازيد. نخستين نمازى كه آن حضرت عليه السّلام با رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم خواند دو ركعت نماز ظهر بود، و خداوند متعال نماز را براى مسلمانانى كه در مكّه بودند اين گونه دو ركعت دو ركعت واجب كرده بود، و پيامبر خدا نيز در مكه نماز را دو ركعتى برپا مى‏كرد، و على عليه السّلام نيز با آن حضرت در مدّت ده سالى كه در مكّه بود نماز را دو ركعتى برپا مى‏كرد تا زمانى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به مدينه هجرت كرد، و على عليه السّلام را براى انجام كارهايى كه جز او كسى توان انجام آن را نداشت در مكّه به جاى خود گذاشت.و خروج پيامبر از مكّه در روز نخست ربيع الأوّل، برابر با پنجشنبه سيزدهمين سال بعثت آن حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و ورد به مدينه روز دوازدهم ربيع الاوّل به هنگام نيم روز بود كه در قبا فرود آمد و نماز ظهر و عصر را دو ركعتى به جاى آورد، و به خانه عمرو بن عوف وارد شد و بيش از ده روز در آن جا ماند. آنها به حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم عرض كردند: اگر در اين جا مى‏مانى ما براى شما منزل و مسجدى بسازيم. آن حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در پاسخ فرمود: نه من چشم به راه آمدن على بن ابى طالب هستم و به او دستور داده‏ام خود را به من رساند، و تا او نيايد من جايى را منزل نگيرم و او به خواست خدا بزودى خواهد آمد. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم همچنان در خانه عمرو بن عوف بود كه على عليه السّلام از مكّه آمد و به همان جا وارد شد، و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم پس از آمدن على عليه السّلام به محلّه بنى سالم بن عوف وارد شد در حالى كه على عليه السّلام هم همراه او بود، و اين به هنگام طلوع خورشيد در روز جمعه بود. پس پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم براى اهالى آن محلّه نقشه مسجدى را كشيد و قبله آن را تعيين كرد و نماز جمعه را دو ركعت در آن جا برپا كرد و دو خطبه هم براى نماز ايراد فرمود. سپس همان روز با آن شترى كه از مكّه آمده بود به سوى مدينه حركت فرمود و على عليه السّلام نيز با آن حضرت بود و از ايشان جدا نمى‏شد و پا به پاى ايشان مى‏رفت. پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به هيچ يك از قبائل انصار كه سر راه او بودند برنمى‏خورد مگر آنكه به استقبال ايشان مى‏آمدند و از ايشان تقاضا مى‏كردند كه به محلّه آنها فرود آيد و حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در پاسخ مى‏فرمود:راه شتر را باز كنيد كه او مأمور است. شتر، همان طور كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مهارش را بر سرش انداخته بود رفت تا به جايى رسيد كه اينك مشاهده مى‏كنيد، و در اين هنگام با دست خود به درب مسجد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم اشاره كرد، دربى كه نزد آن بر جنازه‏ها نماز مى‏خوانند. شتر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به آن جا كه رسيد توقف كرد و زانو زد و پهلو بر زمين نهاد. پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم پياده شد و ابو ايّوب پيش آمد و بار و بنه آن حضرت را برداشت و به خانه خود برد. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به آن منزل رفت و على عليه السّلام نيز با پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در آن خانه بود تا وقتى كه مسجد ساخته شد و در اطراف آن براى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و على عليه السّلام اتاقهايى ساختند و آن دو به آن جا منتقل شدند. سعيد بن مسيّب در اين جا به على بن الحسين عليه السّلام عرض كرد: قربانت گردم، ابو بكر در هنگام ورود پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به مدينه همراه آن حضرت بود، او در كجا از حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم جدا شد؟ حضرت فرمود: هنگامى كه پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به قبا وارد شد و به انتظار آمدن على عليه السّلام در آن جا توقف كرد ابو بكر به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم عرض كرد: برخيز تا راهى مدينه شويم، زيرا مردم با آمدن شما شاد مى‏شوند و براى ورود شما لحظه شمارى مى‏كنند، پس بيا تا به مدينه برويم و در اين جا به انتظار آمدن على عليه السّلام درنگ مكن كه فكر نمى‏كنم او تا يك ماه ديگر بيايد. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: هرگز، او بزودى خواهد آمد و من از اين جا نمى‏روم تا عموزاده و برادر خدايى و محبوبترين فرد خاندانم نزد من بيايد، زيرا او بود كه با جان خود مرا از شرّ مشركان حفظ كرد. امام عليه السّلام مى‏فرمايد: در اين هنگام ابو بكر خشمگين شد و تنفّر در دل گرفت و نسبت به على عليه السّلام حسادت ورزيد و اين نخستين دشمنى او با پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به سبب على عليه السّلام و اوّلين مخالفت او با پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بود، و لذا ابو بكر به مدينه آمد و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در انتظار آمدن على عليه السّلام در قبا ماند. سعيد بن مسيّب مى‏گويد: من به على بن الحسين عليه السّلام عرض كردم: پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم در چه زمانى فاطمه را به ازدواج على عليه السّلام درآورد؟ امام عليه السّلام فرمود: اين ازدواج يك سال پس از هجرت در مدينه صورت پذيرفت و فاطمه عليها السّلام در آن هنگام، نه سال داشت. على بن‏ الحسين عليه السّلام فرمود: پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از خديجه فرزندى جز فاطمه عليها السّلام نياورد كه بر سرشت و فطرت اسلام به دنيا آمده باشد. خديجه يك سال پيش از هجرت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از دنيا رفت و ابو طالب نيز يك سال پس از مرگ خديجه، ديده از جهان فرو بست، و چون پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هر دوى آنها را از دست داد از ماندن در مكّه دلتنگ شد و اندوه فراوانى وجود او را دربرگرفت و از شرّ كافران قريش بر جان خويش بيم برد و لذا به جبرئيل شكايت كرد و خداوند عزّ و جلّ به او وحى فرمود كه: از اين سرزمين كه مردمش ستمگرند بيرون رو و به مدينه هجرت كن كه در مكّه ديگر يارى برايت باقى نمانده است و علم جنگ با مشركان برافراز. در اين هنگام بود كه پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به سوى مدينه روى آورد. سعيد بن مسيّب مى‏گويد: من عرض كردم: چه هنگام، نماز به گونه‏اى بر مسلمانان واجب شد كه امروز آن را به جاى مى‏آورند؟ امام عليه السّلام فرمود: در مدينه هنگامى كه دعوت به اسلام آشكار شد و اسلام جان گرفت و خداى عزّ و جلّ جهاد را بر مسلمانان واجب فرمود، پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هفت ركعت به نمازها بيفزود، دو ركعت به نماز ظهر و دو ركعت به نماز عصر، و يك ركعت به نماز مغرب و دو ركعت به نماز عشاء، و نماز صبح را همان گونه كه بود رها كرد، زيرا فرشتگان روز شتاب دارند كه از آسمان فرود آيند و فرشتگان شب نيز شتاب دارند كه زودتر به آسمان روند و فرشتگان شب و روز در نماز صبح پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم شركت مى‏كردند و لذا خداوند فرموده است: ... وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ كانَ مَشْهُوداً «۱»، و هم مسلمانان و هم فرشتگان روز و شب در آن حاضر مى‏شوند. __________________________________________________

(۱) «و نماز صبح كه براستى نماز صبح محل حضور و اجتماع است» (سوره اسراء/ آيه ۷۸).