روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۱۴
آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة
ابن محبوب عن جميل بن صالح عن الوليد بن صبيح عن ابي عبد الله ع قال :
الکافی جلد ۸ ش ۱۱۳ | حدیث | الکافی جلد ۸ ش ۱۱۵ | |||||||||||||
|
ترجمه
هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۱۱
وليد بن صبيح از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه خداى عز و جل بسليمان بن داود عليه السّلام وحى فرمود: كه نشانه مرگ تو بيرون آمدن درختى است در بيت المقدس كه بدان «خرنوبة» گويند، روزى سليمان متوجه شد كه درخت «خرنوبة» بيرون آمده از آن پرسيد: چه نام دارى؟ گفت:«خرنوبة»!. سليمان بسوى محراب خود برگشت و در همان جا تكيه بعصا ايستاد، و در همان ساعت قبض روحش شد، پس جن و انس همچنان خدمت او را ميكردند و كوشش در انجام كارش داشتند چنانچه پيش از آن چنان بودند و گمان ميكردند كه او زنده است و نمرده و هر صبح و شام ميديدند كه او ايستاده و پابرجا است تا اينكه موريانه در عصا پيدا شد و آن را خورد و در نتيجه عصا بشكست و سليمان بروى زمين درافتاد، آيا نشنيدهاى گفتار خداى عز و جل را: «و چون برو درافتاد بر جنيان روشن شد كه اگر غيب ميدانستند در رنج خفت انگيز نميماندند» (سوره سبا آيه ۱۴).
حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى, ۱۸۶
امام صادق عليه السّلام مىفرمايد كه خداوند عزّ و جلّ به سليمان بن داود وحى كرد كه: نشانه فرا رسيدن زمان مرگت درختى است كه از بيت المقدس برآيد كه بدان «خرنوبه» گويند. فرمود: روزى سليمان ديد كه اين درخت از بيت المقدس سر برآورده است. سليمان به آن درخت گفت: چه نام دارى؟ و آن در پاسخ گفت: خرنوبه خوانده مىشوم، در اين هنگام سليمان به سوى محرابش شتافت و در آن بر عصاى خود تكيه زد و همان ساعت خرقه تهى كرد. امام عليه السّلام فرمود: جن و انس همه خدمت او مىكردند و به فرمان او مىشتافتند تا جايى كه آنها مىانديشيدند كه سليمان زنده است و نمرده. هر بام و شام مىديدند كه او در محرابش ايستاده و برجاست تا آنكه در عصايش موريانه پديد آمد و آن را بخورد و عصا شكست و سليمان به رو بر زمين افتاد. آيا نشنيدهاى كه خداوند مىفرمايد: فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ ما لَبِثُوا فِي الْعَذابِ الْمُهِينِ «۱». __________________________________________________
(۱) «پس چون [سليمان] فرو افتاد براى جنّيان روشن گرديد كه اگر غيب مىدانستند در آن عذاب خفّتآور [باقى] نمىماندند» (سوره سبأ/ آيه ۱۴).