روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه و ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار جميعا عن صفوان عن عمرو بن حريث قال :

دَخَلْتُ عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ وَ هُوَ فِي مَنْزِلِ أَخِيهِ‏ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا حَوَّلَكَ إِلَى هَذَا اَلْمَنْزِلِ قَالَ طَلَبُ اَلنُّزْهَةِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَ لاَ أَقُصُّ عَلَيْكَ دِينِي فَقَالَ بَلَى قُلْتُ أَدِينُ اَللَّهَ‏ بِشَهَادَةِ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ‏ وَ أَنَّ اَلسََّاعَةَ آتِيَةٌ لاََ رَيْبَ فِيهََا وَ أَنَّ اَللََّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي اَلْقُبُورِ وَ إِقَامِ اَلصَّلاَةِ وَ إِيتَاءِ اَلزَّكَاةِ وَ صَوْمِ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ وَ حِجِ‏ اَلْبَيْتِ‏ وَ اَلْوَلاَيَةِ لِعَلِيٍّ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ بَعْدَ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ اَلْوَلاَيَةِ لِلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ وَ اَلْوَلاَيَةِ لِعَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ‏ وَ اَلْوَلاَيَةِ لِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍ‏ وَ لَكَ مِنْ بَعْدِهِ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ وَ أَنَّكُمْ أَئِمَّتِي عَلَيْهِ أَحْيَا وَ عَلَيْهِ أَمُوتُ وَ أَدِينُ اَللَّهَ بِهِ فَقَالَ يَا عَمْرُو هَذَا وَ اَللَّهِ دِينُ اَللَّهِ وَ دِينُ‏ آبَائِيَ‏ اَلَّذِي أَدِينُ اَللَّهَ بِهِ فِي اَلسِّرِّ وَ اَلْعَلاَنِيَةِ فَاتَّقِ اَللَّهَ‏ وَ كُفَّ لِسَانَكَ‏ إِلاَّ مِنْ خَيْرٍ وَ لاَ تَقُلْ إِنِّي هَدَيْتُ نَفْسِي بَلِ اَللَّهُ هَدَاكَ فَأَدِّ شُكْرَ مَا أَنْعَمَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عَلَيْكَ وَ لاَ تَكُنْ مِمَّنْ إِذَا أَقْبَلَ‏ طُعِنَ فِي عَيْنِهِ وَ إِذَا أَدْبَرَ طُعِنَ فِي قَفَاهُ وَ لاَ تَحْمِلِ اَلنَّاسَ عَلَى كَاهِلِكَ‏ فَإِنَّكَ أَوْشَكَ إِنْ حَمَلْتَ اَلنَّاسَ عَلَى كَاهِلِكَ أَنْ يُصَدِّعُوا شَعَبَ‏ كَاهِلِكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۷۷

از عمرو بن حريث گفت: خدمت امام صادق (ع) رسيدم و آن حضرت در خانه برادرش عبد الله بن محمد بود، به او گفتم: قربانت، براى چه به اين خانه آمدى؟ فرمود: براى تفريح، به او عرض كردم: قربانت، من دين خودم را براى شما نقل نكنم؟ فرمود: چرا، گفتم: براى خدا ديندارى كنم به شهادت ان لا اله الا الله وحده لا شريك له و به اينكه محمد (ص) بنده و رسول او است و به اينكه قيامت آيد و شكى ندارد و اينكه خدا هر آنكه در گور است زنده كند و به پا داشتن نماز و دادن زكاة و روزه در ماه رمضان و حج خانه كعبه و ولايت على أمير المؤمنين (ع) پس از رسول خدا (ص) و ولايت براى حسن و حسين و ولايت على بن الحسين و ولايت محمد بن على و براى شما بعد از او و به اينكه شما امامان من هستيد، بر اين عقيده زنده باشم و بر آن بميرم و خدا را ديندارى كنم بدان، فرمود:اى عمرو، اين به خدا دين خدا است و دين پدران من است كه خدا را در نهان و عيان بدان ديندارى كنم، از خدا بپرهيز و زبانت را جز از خير و بر گير و مگو كه من خود را رهنمائى كردم، بلكه خدا تو را رهنمائى كرده است، شكر آنچه را خدا عز و جل به تو انعام كرده بگزار و از آنها نباش كه چون حاضر باشند مردم روبرو او را سرزنش كنند و در پشت سر او هم از او بد گويند و مردم را بر دوش خود مگير كه اگر بر دوش خود بگيرى بسا كه استخوان آن را خرد كنند ..

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۶

عمرو بن حريث گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدم و آن حضرت در منزل برادرش‏ __________________________________________________

(۱) مخاصم يا علم است و نام شخصى است و يا وصف است بمعنى مناظره‏كننده.

عبد اللَّه بن محمد بود. عرضكردم: قربانت گردم، چرا باين منزل منتقل شدى؟ فرمود: براى تفريح. «۱» عرضكردم: قربانت گردم، دينم را براى شما نقل نكنم؟ فرمود: چرا. عرضكردم: من خدا را ديندارى ميكنم با شهادت دادن باينكه شايسته پرستشى جز خداى يگانه بى‏شريك نيست و اينكه محمد بنده و فرستاده اوست و روز قيامت آمدنى است، شكى در آن نباشد، و اينكه خدا در گور رفتگان را برانگيزاند. و گزاردن نماز و دادن زكاة و روزه ماه رمضان و حج خانه كعبه و ولايت امير المؤمنين على عليه السّلام بعد از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و ولايت حسن و حسين و ولايت على بن الحسين و ولايت محمد بن على و شما پس از او، صلوات اللَّه عليهم اجمعين و اينكه شما امامان من هستيد. بر اين روش زندگى كنم و بر اين روش بميرم و خدا را با آن ديندارى كنم. فرمود: اى عمر! اين بخدا دين من است و دين پدرانم كه خدا را در پنهان و آشكار ديندارى ميكنم پس از خدا پروا كن و زبانت را جز از سخن خير نگهدار و نگو من از جانب خود هدايت يافتم، بلكه خدا ترا هدايت فرموده، پس شكر نعمتهائى را كه خداى عز و جل بتو داده بگزار، و از كسانى مباش كه چون رو آورد و حاضر باشد، روبرو سرزنش شود، و چون پشت كند و غايب شود، غيبتش كنند (بلكه تقيه را از دست مده و با همه مردم خوشرفتارى كن) و مردم را بر دوش خود سوار مكن (مردم را بر خود مسلط مكن و خود را مديون آنها مساز، باينكه از آنها ضمانت كنى يا وعده‏ئى بدهى كه نتوانى وفا كنى يا سستى و مداهنه از خود نشان دهى) زيرا اگر مردم را بر دوش خود سوار كنى، استخوان شانه‏ات بشكستن نزديك شود __________________________________________________

(۱) ابن قتيبه در «مصباح» گويد: دانشمندان گويند: استعمال كلمه تنزه در رفتن بسوى ييلاق و باغ و بوستان غلط است، ولى بنظر من غلط نيست، زيرا تنزه بمعنى دور شدن است و چون غالبا باغ و بوستان تابستانى از منزل مسكونى دور است، باين ملاحظه كلمه تنزه و مشتقاتش را در آن مورد بكار ميبرند.

(زيرا بار ميمانى و درمانده ميشوى و شايد از هستى ساقط گردى).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۵

على بن ابراهيم، از پدرش و ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار هر دو روايت كرده‏اند، از صفوان، از عمرو بن حريث كه گفت: بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شدم و آن حضرت در منزل برادرش عبداللَّه بن محمد بود. به آن حضرت عرض كردم: فداى تو گردم! چه چيز تو را به اين منزل آورده؟ و چه باعث شده كه به اينجا تشريف آورده‏اى؟ فرمود: «طلب كردن نزهت «۱»». راوى مى‏گويد: عرض كردم: فداى تو گردم! آيا نمى‏خواهى كه دين خود را بر تو حكايت كنم؟ حضرت فرمود: «بلى، حكايت كن». عرض كردم: چنين ديندارى مى‏كنم؛ خدا را مى‏پرستم به گواهى دادن به اينكه خدايى نيست، مگر خدا، در حالتى كه تنها است و او را شريكى نيست، و آنكه محمد بنده و رسول او است، و آنكه قيامت آمدنى است و در آن شكّى نيست، و آنكه خدا كسانى را كه در قبرها قرار دارند زنده خواهد كرد، و بر پاى داشتن نماز و دادن زكات و روزه ماه مبارك رمضان و حجّ خانه كعبه، و ولايت از براى اميرالمؤمنين على عليه السلام بعد از رسول خدا صلى الله عليه و آله، و ولايت از براى امام حسن و امام حسين، و ولايت از براى حضرت على بن الحسين، و ولايت از براى محمد بن على، و از براى تو بعد از آن حضرت- صلوات اللَّه عليهم اجمعين-، و آنكه شما امامان منيد. بر اين اعتقاد زندگانى مى‏كنم و بر آن مى‏ميرم، و خدا را به آن پرستش مى‏نمايم. فرمود: «اى عمرو! به خدا سوگند كه اين دين، دين خدا و دين پدران من است، و دينى است كه من خدا را به آن پرستش مى‏كنم در نهان و آشكار؛ پس از خدا بپرهيزيد و زبان‏ __________________________________________________

(۱). و نزهت- به ضمّ نون و سكون زاى هوّز-، در شدن از بدى است، و نيكو و خرّم شدن و نيكو شدن. حاصل آنكه فرمود: به جهت تفريح دماغ بيرون آمده و به اينجا آمده‏ام. (مترجم)

خود را نگاه دار، مگر از آنچه خوب باشد، و مگو كه من خود را هدايت كرده‏ام؛ بلكه خدا تو را هدايت كرده است؛ پس شكر آنچه خداى عز و جل به آن بر تو انعام فرموده به جا آور، و از آنها مباش كه چون رو آوردند، در برابر چشم‏هاى ايشان بر ايشان طعنه زنند، و چون پشت كنند، در پشت سر ايشان طعنه زنند (و مراد اين است كه با مردم نيكو معاشرت كن، و از آنچه باعث طعن باشد دورى نما.). و مردم را بر دوش خويش سوار مكن؛ زيرا كه اگر تو مردم را بر دوش خويش سوار كنى، زود باشد كه سرهاى شانه تو را بشكافند».