روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن معلي بن محمد عن الوشا عن ابان عن اسماعيل الجعفي قال :

دَخَلَ رَجُلٌ عَلَى‏ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ وَ مَعَهُ صَحِيفَةٌ فَقَالَ لَهُ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ هَذِهِ صَحِيفَةُ مُخَاصِمٍ يَسْأَلُ عَنِ اَلدِّينِ اَلَّذِي يُقْبَلُ فِيهِ اَلْعَمَلُ فَقَالَ رَحِمَكَ اَللَّهُ هَذَا اَلَّذِي أُرِيدُ فَقَالَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ شَهَادَةُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً ص‏ عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ تُقِرَّ بِمَا جَاءَ مِنْ عِنْدِ اَللَّهِ وَ اَلْوَلاَيَةُ لَنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ وَ اَلْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا وَ اَلتَّسْلِيمُ لِأَمْرِنَا وَ اَلْوَرَعُ‏ وَ اَلتَّوَاضُعُ‏ وَ اِنْتِظَارُ قَائِمِنَا فَإِنَّ لَنَا دَوْلَةً إِذَا شَاءَ اَللَّهُ جَاءَ بِهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۷۷

از اسماعيل جعفى گويد: مردى نزد امام باقر (ع) آمد و دفترى با خود داشت، امام (ع) فرمود: اين دفتر مردى است كه براى مناظره آمد و پرسش مى‏كند از دينى كه عمل در آن پذيرفته است، آن مرد گفت: خدايت رحمت كناد، همين را مى‏خواهم. امام باقر (ع) فرمود: گواهى به اينكه نيست شايسته پرستشى جز خدا، يگانه است، شريك ندارد و اينكه محمد بنده و رسول او است و اقرار كنى بدان چه از طرف خدا آورده است و ولايت ما خانواده و بيزارى از دشمن ما و تسليم به امر ما و ورع و تواضع و انتظار قائم ما زيرا براى او دولتى است كه وقتى خدا خواهد آن را بياورد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۶

اسماعيل جعفى گويد: مردى خدمت امام باقر عليه السّلام رسيد و نوشته‏ئى همراه داشت، حضرت فرمود: اين نوشته مخاصم است «۱» كه پرستش ميكند از دينى كه عمل در آن پذيرفته مى‏شود، عرضكرد خدايت رحمت كند، همين را ميخواستم. امام باقر عليه السّلام فرمود: گواهى دادن باينكه شايسته پرستشى جز خداى يكتاى بى‏شريك نيست و اينكه محمد صلى اللَّه عليه و آله بنده و فرستاده اوست، و اقرار نمودن بآنچه از جانب خدا آمده و ولايت ما خانواده و بيزارى از دشمن ما و گردن نهادن بامر ما و پرهيزگارى و فروتنى و انتظار قائم ما، زيرا براى او دولتى است كه هر زمان خدا بخواهد با آن دولت مى‏آيد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۳

از او، از معلّى بن محمد، از وشّاء، از ابان، از اسماعيل جعفى روايت است كه مردى بر امام محمد باقر عليه السلام داخل شد و با او نامه‏اى بود. حضرت باقر عليه السلام به آن مرد فرمود: «اين نامه مخاصم است و در آن سؤال كرده از دينى كه عمل در آن قبول مى‏شود». آن مرد عرض كرد: خدا تو را رحمت كند! اينك [/ اين‏] همان است كه من مى‏خواهم؛ پس حضرت باقر عليه السلام فرمود: «آن است كه گواهى دهى كه خدايى نيست، مگر خدا، در حالتى كه تنها است و او را شريكى نيست، و آنكه محمد بنده و رسول او است، و اقرار كنى به آنچه محمد آن را از نزد خدا آورده، و ولايت از براى ما اهل بيت، و بيزارى از دشمنان ما، و تسليم كردن امر و فرمان ما و پارسايى و فروتنى، و انتظار كشيدن قائم ما، و آنكه ما را دولتى است كه چون خدا خواهد آن را مى‏آورد».