روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۰۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن النوفلي عن السكوني عن ابي عبد الله عن ابايه ع قال قال رسول الله ص :

أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّكُمْ فِي دَارِ هُدْنَةٍ وَ أَنْتُمْ عَلَى ظَهْرِ سَفَرٍ وَ اَلسَّيْرُ بِكُمْ سَرِيعٌ وَ قَدْ رَأَيْتُمُ اَللَّيْلَ وَ اَلنَّهَارَ وَ اَلشَّمْسَ وَ اَلْقَمَرَ يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ وَ يُقَرِّبَانِ كُلَّ بَعِيدٍ وَ يَأْتِيَانِ بِكُلِّ مَوْعُودٍ فَأَعِدُّوا اَلْجَهَازَ لِبُعْدِ اَلْمَجَازِ قَالَ فَقَامَ‏ اَلْمِقْدَادُ بْنُ اَلْأَسْوَدِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ وَ مَا دَارُ اَلْهُدْنَةِ قَالَ دَارُ بَلاَغٍ وَ اِنْقِطَاعٍ فَإِذَا اِلْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ اَلْفِتَنُ كَقِطَعِ اَللَّيْلِ اَلْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ‏ بِالْقُرْآنِ‏ فَإِنَّهُ شَافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ مَاحِلٌ مُصَدَّقٌ وَ مَنْ جَعَلَهُ أَمَامَهُ قَادَهُ إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ وَ مَنْ جَعَلَهُ خَلْفَهُ سَاقَهُ إِلَى‏ اَلنَّارِ وَ هُوَ اَلدَّلِيلُ‏ يَدُلُّ عَلَى خَيْرِ سَبِيلٍ وَ هُوَ كِتَابٌ‏ فِيهِ تَفْصِيلٌ وَ بَيَانٌ وَ تَحْصِيلٌ وَ هُوَ اَلْفَصْلُ‏ لَيْسَ بِالْهَزْلِ وَ لَهُ ظَهْرٌ وَ بَطْنٌ فَظَاهِرُهُ حُكْمٌ وَ بَاطِنُهُ عِلْمٌ ظَاهِرُهُ أَنِيقٌ وَ بَاطِنُهُ عَمِيقٌ لَهُ نُجُومٌ وَ عَلَى نُجُومِهِ نُجُومٌ لاَ تُحْصَى عَجَائِبُهُ وَ لاَ تُبْلَى غَرَائِبُهُ فِيهِ مَصَابِيحُ اَلْهُدَى وَ مَنَارُ اَلْحِكْمَةِ وَ دَلِيلٌ عَلَى اَلْمَعْرِفَةِ لِمَنْ عَرَفَ اَلصِّفَةَ فَلْيَجْلُ جَالٍ بَصَرَهُ وَ لْيُبْلِغِ اَلصِّفَةَ نَظَرَهُ يَنْجُ مِنْ عَطَبٍ وَ يَتَخَلَّصْ مِنْ نَشَبٍ فَإِنَّ اَلتَّفَكُّرَ حَيَاةُ قَلْبِ اَلْبَصِيرِ كَمَا يَمْشِي اَلْمُسْتَنِيرُ فِي اَلظُّلُمَاتِ بِالنُّورِ فَعَلَيْكُمْ بِحُسْنِ اَلتَّخَلُّصِ وَ قِلَّةِ اَلتَّرَبُّصِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۸۷

از امام صادق (ع) از پدرانش (ع) از رسول خدا (ص) فرمود: كه فرموده است: أيا مردم، شماها اكنون در خانه صلح و سازش هستيد و شما در سرِ راهيد و بشتاب شما را مى‏برند، شما مى‏نگريد كه شب و روز و شب و ماه و مهر تازه‏ها را كهنه كنند و هر آينده دورى را نزديك سازند و هر وعده‏اى را بسر آرند، شما هم آماده حركت باشيد كه گذرگاه شما دور است. مقداد بن اسود از جا برخاست و گفت: يا رسول اللَّه خانه صلح و سازش چيست؟ فرمود: خانه‏اى است كه بدان رسند و از آن كوچند (يعنى موقّتى است و كوتاه مدت و سزاوار جدّ و كوشش و جنگ و نزاع بر سر آن نيست) هر گاه آشوبها چون شب تار شما را فرا گرفت به قرآن بچسبيد زيرا شفيعى است كه شفاعتش پذيرفته است و گزارش بدى‏ها را مى‏دهد و گفته او تصديق مى‏شود، هر كه قرآن را رهبر خود سازد او را به بهشت كشاند و هر كه آن را پشت سر خود نهد او را به دوزخ راند، همان قرآن رهنما است كه به بهترين راهى رهنمايد و آن كتابى است كه در آن است تفصيل و بيان و تحصيل مقاصد، آن است جداكننده حق و باطل و رافع هر گونه اختلاف، شوخى و سرسرى نيست، ظاهرى دارد و باطنى دارد، ظاهرش حكم و دستور است و باطنش علم و دانش، ظاهرش خرّم و زيبا است و باطنش ژرف و نارسا، اخترانى دارد و اخترانش هم اخترانى دارند (قسمت‏هائى دارد و هر قسمتش هم قسمت‏هائى دارد خ ل) شگفتى‏هايش شماره نشوند و تازه‏هايش كهنه نگردند، در آن است چراغ‏هاى هدايت و فروزانگاه حكمت و دليل بر معرفت، براى كسى كه راهِ آن را بداند بايد هر پيگردى ديده‏هاى خود را به همه سوى آن بچرخاند و نظر تأمّل را تا درك صفت آن برساند، نجات بخشد هر كه در معرض هلاك است و رها سازد هر كه دچار چنگال است، پس به راستى انديشه است كه زنده مى‏كند دل بينا را چونان كه روشنى جو در تاريكى‏ها به وسيله نور راه مى‏رود بر شما باد كه خوش برآئيد و كم بپائيد و كم انتظار بريد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۹۸

حضرت صادق عليه السلام از پدرانش عليهم السلام از رسول خدا (ص) حديث فرمايد كه آن حضرت (ص) فرمود: اى مردم شما اكنون در دنيا و خانه سازش و صلح هستيد و شما در سر راه سفر هستيد و بشتاب شما را خواهند برد، و شما مى‏نگريد كه شب و روز و خورشيد و ماه هر تازه‏اى را كهنه كنند و هر دورى را نزديك سازند و هر وعده‏اى را بسر رسانند، پس اسباب و وسائل زيادى فراهم كنيد براى اينكه گذرگاه درازى در پيش است. فرمود: پس مقداد بن اسود برخاست و عرضكرد: اى رسول خدا خانه‏ سازش يعنى چه؟ فرمود: خانه‏اى كه رساننده است (انسانى را بگور رساند، يا در آن خانه كردار نيك ذخيره شود براى رسيدن بمنزلهاى آخرت) و جداكننده (يعنى انسان را از علائق دنيا جدا كند) پس هر گاه آشوبها چون شب تار شما را فرا گرفت بقرآن رو آوريد (و بدان چنگ زنيد) زيرا آن است شفيعى كه شفاعتش پذيرفته است (در باره كسى كه بدان عمل كند) و گزارش دهنده است از بديها كه گفته‏اش (در باره آن كس كه بدان عمل نكرده) تصديق شده است، هر كه آن را پيشواى خود كرد ببهشتش رهبرى كند و هر كه (از آن پيش افتد) و آن را پشت سر خود قرار دهد بدوزخش كشاند، و قرآن راهنمائى است كه ببهترين راهها راهنمائى كند، و كتابى است كه در آنست تفصيل و بيان و تحصيل (بدست آوردن حقائق) و آنست جداكننده (ميان حق و باطل) شوخى و سرسرى نيست براى آن ظاهرى است و باطنى، پس ظاهرش حكم و دستور است و باطنش علم و دانش، ظاهرش جلوه و زيبائى دارد و باطنى ژرف و عميق است ستارگانى دارد و ستارگانش هم ستارگانى دارد (آنچه ترجمه شده بنا بر نسخه‏اى «نجوم» است و در برخى از نسخه‏ها «تخوم» است و آن بمعناى پايان هر چيزى است) شگفتيهايش بشماره در نيايد و عجائبش كهنه نگردد، در آنست چراغهاى هدايت، و جايگاه نور حكمت و راهنماى معرفت است براى آن كس كه بشناسد صفات را (مجلسى (ره) گويد: يعنى صفاتى كه موجب مغفرت است يا صفت شناسائى و استنباط را) پس بايد شخص تيز بين دقت نظر كند و دقت نظر را تا بدرك صفت آن ادامه دهد كه نجات بخشد آن كس را كه بهلاكت افتاده، و رهائى بخشد آن را كه راه رهائى ندارد، زيرا انديشيدن است كه زندگانى دل بينا است، چنانچه آنكه جوياى روشنى است در تاريكيها بوسيله نور راه را پيمايد، بر شما باد كه نيكو برهيد و كم انتظار بريد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۰۵

على بن ابراهيم، از پدرش، از نوفلى، از سكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام، از پدرانش عليهما السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: اى مردمان! به درستى كه شما در دار هدنه (يعنى خانه صلح و آشتى) قرار داريد، و شما بر جناح [/ بال‏] سفريد، و رفتن با شما شتاب مى‏كند و شما را زود مى‏برد، و شب و روز را كه ديده‏ايد و آفتاب و ماه كه هر نويى را كهنه مى‏كنند، و هر دورى را نزديك مى‏سازند، و هر وعده‏شده را مى‏آورند. پس جهاز و كار و كارسازى را آماه سازيد از براى دورى گذر و گذرگاه». حضرت فرمود كه: «پس مقداد بن اسود برخاست و عرض كرد كه: يا رسول اللَّه! دار هدنه چيست؟ فرمود: خانه بلاغ و انقطاع «۲». و چون فتنه‏ها بر شما مشتبه شود مانند پاره‏هاى شب تار، پس بر شما باد به قرآن؛ زيرا كه آن شفاعت‏كننده‏اى است كه شفاعتش قبول مى‏شود، و غمّازى است كه تصديق كرده مى‏شود «۳»، هر كه آن را در پيش روى خود قرار دهد كه آن را پيروى كند، او را به سوى بهشت كشاند، و هر كه آن را در پشت سر خود قرار دهد، او را به سوى آتش دوزخ براند، و آن راهنمايى است كه بر بهترين راه‏ها دلالت مى‏كند، و آن كتابى است كه تفصيل و بيان هر چيز در آن است، و آن سخنى است جداكننده ميان حق و باطل، و سخريّه و افسانه نيست، و آن را ظاهرى و باطنى هست. پس ظاهرش احكام الهى است، و باطنش علوم نامتناهى، ظاهرش انيق و خوش‏آينده، و باطنش عميق و گودى‏دارنده است. آن را نجوم و ستارگانى چندند كه بر احكام الهى دليل‏اند، و بر آن نجوم، نجوم ديگرند كه مردم را به آن احكام مى‏رسانند «۱»؛ عجائب آن احصا نمى‏شود، و غرائب آن كهنه نمى‏گردد، در آن چراغ‏هاى هدايت است، و منار و چراغ خانه‏هاى حكمت، و دليل است بر معرفت يا مغفرت «۲». هر كه صفت را شناخت (يعنى صفت تعرُّف و كيفيت استنباط) بايد كه ديده خود را به جولان درآورد، و بايد كه نظرش به صفت برسد، تا از هلاكت نجات يابد و از ورطه‏هاى ضلالت خلاص گردد؛ زيرا كه تفكّر كردن موجب زندگى دل بينا است، چنان كه طالب نور در تاريكى‏ها به روشنى مى‏رود. پس بر شما باد به نيكى تخلّص، كه خود را نيكو خلاص كنيد، و كمى تربّص، كه خود را در فتنه‏ها نگذاريد و انتظار نكشيد». (۱). عنكبوت، ۴۵.

(۲). يعنى جايى كه اين كس را به جايى مى‏رساند و تمام مى‏شود و از آن تعبير مى‏شود به «خواجه به‏ده‏رسان». (مترجم)
(۳). يعنى هر كه آن را پيروى نمايد و عمل كند به آنچه در آن است، شفاعت او خواهد كرد، و آن شافعى است‏مقبول الشّفاعة، در باب عفو از لغزش‏ها كه از او سر زده است، و هر كه عمل به آن را ترك كند، در باب بدى‏هاى او سخن‏چينى كند و به خدا عرض نمايد، و در آنچه از بدى‏هاى او كه به خدا عرض نمايد، خدا او را تصديق فرمايد. (مترجم)