روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه و علي بن محمد القاساني جميعا عن القاسم بن محمد عن سليمان المنقري عن حفص بن غياث قال سمعت ابا عبد الله يقول :

إِنْ قَدَرْتَ أَنْ لاَ تُعْرَفَ فَافْعَلْ وَ مَا عَلَيْكَ أَلاَّ يُثْنِيَ عَلَيْكَ اَلنَّاسُ وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مَذْمُوماً عِنْدَ اَلنَّاسِ إِذَا كُنْتَ‏ مَحْمُوداً عِنْدَ اَللَّهِ ثُمَّ قَالَ قَالَ‏ أَبِي عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع‏ لاَ خَيْرَ فِي اَلْعَيْشِ إِلاَّ لِرَجُلَيْنِ رَجُلٍ‏ يَزْدَادُ كُلَّ يَوْمٍ خَيْراً وَ رَجُلٍ يَتَدَارَكُ مَنِيَّتَهُ بِالتَّوْبَةِ وَ أَنَّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ وَ اَللَّهِ لَوْ سَجَدَ حَتَّى يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ مَا قَبِلَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مِنْهُ إِلاَّ بِوَلاَيَتِنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ أَلاَ وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ رَجَا اَلثَّوَابَ فِينَا وَ رَضِيَ بِقُوتِهِ‏ نِصْفِ‏ مُدٍّ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَ مَا سَتَرَ عَوْرَتَهُ وَ مَا أَكَنَّ رَأْسَهُ وَ هُمْ وَ اَللَّهِ فِي ذَلِكَ خَائِفُونَ وَجِلُونَ وَدُّوا أَنَّهُ حَظُّهُمْ‏ مِنَ اَلدُّنْيَا وَ كَذَلِكَ وَصَفَهُمُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ وَ اَلَّذِينَ يُؤْتُونَ مََا آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى‏ََ رَبِّهِمْ رََاجِعُونَ‏ ثُمَّ قَالَ مَا اَلَّذِي آتَوْا آتَوْا وَ اَللَّهِ مَعَ اَلطَّاعَةِ اَلْمَحَبَّةَ وَ اَلْوَلاَيَةَ وَ هُمْ فِي ذَلِكَ خَائِفُونَ لَيْسَ خَوْفُهُمْ خَوْفَ شَكٍّ وَ لَكِنَّهُمْ خَافُوا أَنْ يَكُونُوا مُقَصِّرِينَ فِي مَحَبَّتِنَا وَ طَاعَتِنَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۶۷

از حفص بن غياث، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: اگر توانى كه شناخته نشوى و گمنام بمانى، همان كار كن، بر تو باكى نباشد كه مردمت نستايند و بر تو باكى نباشد كه نزد مردم نكوهيده باشى هر گاه نزد خدا پسنديده باشى، سپس فرمود: پدرم على بن ابى طالب (ع) فرموده است كه: زندگانى خوب نيست مگر براى يكى از دو مرد: ۱- مردى كه هر روز كار خيرى به كارهاى خير خود بيفزايد. ۲- مردى كه با توبه براى مرگ خود تدارك بيند و از كجا توبه براى او ميسّر شود؟ به خدا اگر سجده كند تا گردن او ببرد و بيفتد، خدا تبارك و تعالى آن را از وى نپذيرد جز به ولايت و پيروى از ما خاندان، هلا مردى كه حق ما را شناسد و اميد ثواب به ما داشته باشد، به خوراك نيم مد (پنج سير تقريباً) در هر روزى خشنود باشد و بدان چه از جامه كه عورتش را بپوشد و آنچه سرش را در خود گيرد، با اينكه آنها در همين هم ترسان و هراسان باشند، دوست دارند بهره‏شان از دنيا همين باشد، و همچنين خدا عز و جل آنها را ستوده و فرموده (۶۲ سوره مؤمنون): «و آن كسانى كه به راه خدا بدهند آنچه به آنها داده شود و دلشان ترسان‏ است كه آنان به درگاه پروردگارشان برگشت دارند» سپس فرمود: چه به آنها داده شده است به خدا با طاعت خدا محبت و ولايت (ائمه معصومين) و آنان با اين هم ترسانند، ترسشان از راه شك و ترديد نيست ولى ترسانند كه مبادا در دوستى و فرمان‏برى از ما مقصّر باشند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۹۵

حفص بن غياث گويد: شنيدم حضرت صادق عليه السّلام ميفرمود: اگر بتوانى كه شناخته نشوى (و گمنام باشى) همان كار را بكن، چه باكى بر تو باشد كه مردم تو را نستايند؟ و چه باكى است تو را كه نزد مردم نكوهيده باشى در صورتى كه نزد خدا پسنديده باشى؟ سپس فرمود: پدرم على بن ابى طالب عليه السّلام فرموده خيرى در زندگى نيست جز براى دو نفر: (يكى) مردى كه هر روز كار خيرى (بر كارهاى خير گذشته) بيفزايد، و (ديگر) مردى كه مرگش را با توبه تدارك ببيند و كجا توبه تواند؟ بخدا سوگند اگر سجده كند تا گردنش بريده شود بجز با ولايت (و دوستى) ما أهل بيت، خداى تعالى توبه‏اش را نپذيرد. آگاه باشيد آيا كيست كه حق ما را بشناسد و اميد ثواب بوسيله ما داشته باشد؟ و بخوراك نيم مد (كه تقريبا پنج سير است) در هر روز راضى باشد، و بدان چه از جامه كه عورتش را بپوشاند و سرش را در خود مستور سازد (خشنود باشد) با اينكه در همين اندازه هم ترسان و هراسان باشند، و دوست دارند بهره‏شان از دنيا همان باشد و به همينسان خداى عز و جل آنها را توصيف كرده و فرموده است: «و آنان كه در راه خدا بدهند آنچه بآنها داده شده و دلشان ترسان است كه بسوى پروردگارشان بازگشت كنند» (سوره مؤمنون آيه ۶۰) سپس فرمود: چه چيز بآنها داده شده؟ بخدا سوگند بدانها- با اطاعت خدا- محبت و ولايت (ما خاندان) داده شد و با اين حال باز هم ترسانند، ترسشان شك و ترديد نيست، بلكه مى‏ترسند مبادا در دوستى و فرمانبردارى از ما مقصر باشند؟.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۷۱

على بن ابراهيم روايت كرده است، از پدرش و على بن محمد قاسانى، هر دو از قاسم بن محمد، از سليمان منقرى، از حفص بن غياث كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «اگر توانى كه شناخته نشوى و مشهور و معروف نباشى، چنان كن. و بر تو باكى نيست از آنكه مردم بر تو ثنا نكنند و تو را مدح نگويند، و باكى بر تو نيست از آنكه در نزد مردم مذموم باشى كه تو را مذمّت و بدگويى كنند، چون در نزد خداى عز و جل محمود و ستوده باشى». بعد از آن، فرمود كه: «پدرم على بن ابى‏طالب عليه السلام فرمود كه: هيچ خوبى نيست در زندگانى و زيستن در دنيا، مگر از براى دو مرد: يكى مردى كه هر روز، خوبيش زياد شود، و ديگر مردى كه گناه را به توبه تدارك نمايد (و بنابر بعضى از نسخ كافى، مرگ خود را به توبه تدارك كند). و از كجا او را توبه ميسّر شود؟ و به خدا سوگند كه اگر آن قدر سجده كند كه گردنش پاره شود، و يا بدنش از هم جدا گردد، خداى- تبارك و تعالى- از او قبول نفرمايد، مگر به ولايت ما اهل بيت. بدان و آگاه باش! كه آنان كه حقّ ما را بشناسند و ثواب را در باب ما اميد داشته باشند، و به قوت خويش كه نصف مدّ «۱» است در هر روز، راضى و خشنود باشند، و راضى باشند به آنچه عورتشان را بپوشد، و آنچه سر ايشان را بپوشاند، و با همه اينها، به خدا سوگند كه ايشان خائف و ترسان باشند، دوست دارند كه همان بهره ايشان باشد از دنيا، و خداى عز و جل همچنين ايشان را وصف نموده؛ پس فرموده كه: «وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ ما آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى‏ رَبِّهِمْ راجِعُونَ» «۲»». بعد از آن، فرمود كه: «مى‏دانى كه چيست آنچه ايشان آورده‏اند؟ به خدا سوگند كه ايشان، طاعت را با محبّت و ولايت آورده‏اند، و ايشان، در باب آن با وجود آن ترسانند، و ترس ايشان ترسى نيست كه به جهت شك باشد، وليكن ايشان ترسيدند از آنكه در محبّت و ولايت يا طاعت ما مقصّر باشند، و در باب آن كوتاهى كرده باشند». و بنابراين ترجمه آيه اين مى‏شود كه: «و آنان كه مى‏آورند آنچه را كه آورده‏اند از اعمال خير، در حالتى كه دل‏هاى ايشان ترسان است به آنكه ايشان به سوى پروردگار خويش باز گردندگانند» (يعنى در عاقبت امر آخرت ترسانند، كه مبادا آنچه مى‏كنند، مقبول درگاه حضرت اله نشود، و بر وجه لائق نباشد، و در باب آن معاقب گردند).