روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۹۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن علي بن اسباط قال :

رَأَيْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ وَ قَدْ خَرَجَ عَلَيَّ فَأَخَذْتُ اَلنَّظَرَ إِلَيْهِ‏ وَ جَعَلْتُ أَنْظُرُ إِلَى رَأْسِهِ وَ رِجْلَيْهِ لِأَصِفَ قَامَتَهُ لِأَصْحَابِنَا بِمِصْرَ فَبَيْنَا أَنَا كَذَلِكَ حَتَّى قَعَدَ فَقَالَ يَا عَلِيُ‏ إِنَّ اَللَّهَ اِحْتَجَّ فِي اَلْإِمَامَةِ بِمِثْلِ مَا اِحْتَجَّ بِهِ فِي اَلنُّبُوَّةِ فَقَالَ‏ وَ آتَيْنََاهُ اَلْحُكْمَ صَبِيًّا وَ لَمََّا بَلَغَ أَشُدَّهُ‏ وَ بَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً فَقَدْ يَجُوزُ أَنْ يُؤْتَى اَلْحِكْمَةَ وَ هُوَ صَبِيٌّ وَ يَجُوزُ أَنْ يُؤْتَاهَا وَ هُوَ اِبْنُ أَرْبَعِينَ سَنَةً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۶۹

على بن اسباط گويد: من امام جواد (ع) را ديدم كه براى من بيرون آمده بود و شروع كردم به او نگاه كردن و سراپاى او را ورانداز كردم تا اندام او را براى شيعيان مصر وصف كنم در اين ميان كه من در اين فكر بودم نشست، و فرمود: اى على به راستى خدا در امامت ما حجتى آورده به مانند آنچه در نبوت آورده و فرموده (۱۳ سوره مريم): «و به او داديم نبوت را در كودكى» (اين در باره يحيى است) و فرموده: (۱۵ سوره احقاف): «و چون به بلوغ رسيد» «و چهل ساله شد» رواست كه به او نبوت داده شود و كودكى باشد، و رواست در سن چهل سالگى به او داده شود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۲۳

على بن اسباط گويد: امام محمد تقى عليه السلام را ديدم كه بطرف من مى‏آمد، من نگاهم را باو تيز كردم [با دقت باو نگريستم، شروع بنگريستنش كردم‏] و بسر و پايش نگاه ميكردم تا اندازه قامتش را براى اصحاب اهل مصر خود (شيعيان) وصف كنم، در آن ميان كه من ورانداز مى‏كردم، حضرت بنشست و فرمود: اى على، خدا حجت در باره امامت را بمانند حجت در باره نبوت آورده و فرموده است «حكم نبوت را در كودكى باو داديم- ۱۳ سوره ۱۹-» «و چون برشد رسيد- ۲۲ سوره ۱۲-» «و بچهل سالگى رسيد- ۱۵ سوره ۴۶-» پس رواست كه بشخصى در كودكى حكمت داده شود (چنانچه بيحيى داده شد) و رواست كه در چهل سالگى داده شود (چنانچه بيوسف داده شد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۲۳

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از على بن اسباط روايت كرده است كه گفت: امام محمد تقى عليه السلام را ديدم در حالى كه بيرون آمده بود و رو به من مى‏آمد. پس من به سوى او نيك نظر كردم و شروع كردم كه به سر و پاى‏هاى او نظر مى‏كردم تا قامت او را براى اصحاب خويش در مصر وصف كنم. و در بين آن‏كه من هم‏چنين نگران بودم، نشست و فرمود كه: «اى على، به درستى كه خدا در باب امامت، حجت آورده، به مثل آنچه در باب نبوت به آن حجت آورده، و فرموده كه: «وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا» «۲». و فرموده كه: وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً. (چنين آيه‏اى در قرآن نيست. بلى، در سوره قصص است كه: «وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ اسْتَوى‏ آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً» «۳». و در سوره احقاف است كه: «حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً» «۴». و اين اشتباه از كلينى است يا نويسندگان؛ زيرا كه از محمد بن مسعود عياشى صاحب تفسير، همين حديث را نقل كرده‏اند كه در تفسير به اسناد خود از على بن اسباط روايت كرده با ذكر آيه، به طريقه‏اى كه در سوره قصص است. و ترجمه آيه احقاف در احوال حضرت امام حسين- صلوات اللَّه و سلامه عليه- مى‏آيد. و ترجمه آيه قصص اين است كه: «چون حضرت موسى به غايت قوت و كمال خويش كه چهل سالگى است رسيد (چنانچه از ابن عباس و __________________________________________________ (۲). مريم، ۱۲. (۳). قصص، ۱۴. (۴). احقاف، ۱۵. مجاهد و قتاده نيز مروى است)، و راست شد قد او (يا عقلش به نهايت نَشوْ و نما رسيد)، داديم او را پيغمبرى و دانش در دين»). آن‏كه گاهى جائز است كه به پيغمبر، پيغمبرى عطا شود و او كودك باشد، و جائز است كه به او عطا شود و او در سن چهل سالگى باشد».