روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۱۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد و محمد بن الحسن عن سهل بن زياد عن محمد بن الوليد شباب الصيرفي قال حدثنا سعيد الاعرج قال :

دَخَلْتُ أَنَا وَ سُلَيْمَانُ بْنُ خَالِدٍ عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَابْتَدَأَنَا فَقَالَ يَا سُلَيْمَانُ‏ مَا جَاءَ عَنْ‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ يُؤْخَذُ بِهِ وَ مَا نَهَى عَنْهُ يُنْتَهَى عَنْهُ جَرَى لَهُ مِنَ اَلْفَضْلِ مَا جَرَى‏ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ اَلْفَضْلُ عَلَى جَمِيعِ مَنْ خَلَقَ اَللَّهُ اَلْمُعَيِّبُ عَلَى‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فِي شَيْ‏ءٍ مِنْ أَحْكَامِهِ كَالْمُعَيِّبِ عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلَى‏ رَسُولِهِ ص‏ وَ اَلرَّادُّ عَلَيْهِ فِي صَغِيرَةٍ أَوْ كَبِيرَةٍ عَلَى حَدِّ اَلشِّرْكِ بِاللَّهِ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ص‏ بَابَ اَللَّهِ اَلَّذِي لاَ يُؤْتَى إِلاَّ مِنْهُ وَ سَبِيلَهُ اَلَّذِي مَنْ سَلَكَ بِغَيْرِهِ هَلَكَ وَ بِذَلِكَ جَرَتِ‏ اَلْأَئِمَّةُ ع‏ وَاحِدٌ بَعْدَ وَاحِدٍ جَعَلَهُمُ اَللَّهُ أَرْكَانَ اَلْأَرْضِ أَنْ تَمِيدَ بِهِمْ وَ اَلْحُجَّةَ اَلْبَالِغَةَ عَلَى مَنْ فَوْقَ اَلْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ اَلثَّرَى وَ قَالَ قَالَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ أَنَا قَسِيمُ اَللَّهِ بَيْنَ‏ اَلْجَنَّةِ وَ اَلنَّارِ وَ أَنَا اَلْفَارُوقُ اَلْأَكْبَرُ وَ أَنَا صَاحِبُ اَلْعَصَا وَ اَلْمِيسَمِ وَ لَقَدْ أَقَرَّتْ لِي جَمِيعُ اَلْمَلاَئِكَةِ وَ اَلرُّوحُ‏ بِمِثْلِ مَا أَقَرَّتْ‏ لِمُحَمَّدٍ ص‏ وَ لَقَدْ حُمِلْتُ عَلَى مِثْلِ حَمُولَةِ مُحَمَّدٍ ص‏ وَ هِيَ حَمُولَةُ اَلرَّبِّ وَ إِنَ‏ مُحَمَّداً ص‏ يُدْعَى فَيُكْسَى وَ يُسْتَنْطَقُ وَ أُدْعَى فَأُكْسَى وَ أُسْتَنْطَقُ فَأَنْطِقُ عَلَى حَدِّ مَنْطِقِهِ وَ لَقَدْ أُعْطِيتُ خِصَالاً لَمْ يُعْطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلِي عُلِّمْتُ عِلْمَ اَلْمَنَايَا وَ اَلْبَلاَيَا وَ اَلْأَنْسَابَ وَ فَصْلَ اَلْخِطَابِ فَلَمْ يَفُتْنِي مَا سَبَقَنِي وَ لَمْ يَعْزُبْ عَنِّي مَا غَابَ عَنِّي أُبَشِّرُ بِإِذْنِ اَللَّهِ وَ أُؤَدِّي عَنِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كُلُّ ذَلِكَ مَكَّنَنِيَ اَللَّهُ فِيهِ بِإِذْنِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۱۳

سعيد اعرج گويد: من همراه سليمان بن خالد شرفياب حضور امام صادق (ع) شديم، آن حضرت با ما آغاز سخن كرد و فرمود: اى سليمان، هر چه از امير المؤمنين رسيده بدان عمل شود و از هر چه نهى كرده بايد دورى شود، براى او همان فضل بر آورد شده است كه براى رسول خدا (ص) و رسول خدا (ص) از همه خلق خدا برتر است تا آنكه هر كس در حكمى از احكام على نكوهش كند، نكوهش بر خدا و رسولش كرده است، هر كه در خُرد و درشت بر او رد كند و از او نپذيرد در حد شرك به خدا است، امير المؤمنين (ع) همان باب توجه به خدا بود كه جز از سوى وى رو بدو نشود و همان باب توجه به خدا بود كه جز از سوى وى رو بدو نشود و همان راه خدا است كه هر كه جز آن پيمايد نابود گردد، امامان هم يكى پس از ديگرى بر اين روش بودند، خدا آنها را ستونهاى زمين ساخت تا مبادا به خلق خود بلرزد و او است حجت رسا بر هر كه بر زير زمين يا زير توده كره خاك است، فرمود كه: امير المؤمنين (ع) فرموده: من از طرف خدا بهشت و دوزخ را تقسيم كنم، من فاروق اكبرم، من صاحب عصا و ميسم هستم، همه فرشته‏ها با روح به ولايت من اعتراف كردند چنانچه به نبوت محمد اعتراف كردند، من همان مسئوليت محمد (ص) را دارم كه مسئوليت در برابر پروردگار است، محمد را بخوانند و جامه پوشند و باز پرسند و مرا هم بخوانند و جامه پوشند و باز پرسند و چون وى پاسخ گويم، به من فضائلى دادند كه به احدى پيش از من ندادند: ۱- من مرگ و مير و بلاها و گرفتاريها را مى‏دانم. ۲- انساب و فصل خطاب را مى‏دانم، آنچه پيش از من بوده از دستم نرفته و آنچه از ديده‏ام نهان است در علمم عيان است. ۳- به اذن خدا مژده دهم و از طرف خدا عز و جل ابلاغ كنم، خدا مرا در همه اينها مقتدر ساخته است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۸۱

سعيد اعرج گويد: من و سليمان بن خالد خدمت امام صادق (ع) رسيديم، حضرت آغاز سخن نمود و فرمود: اى سليمان هر امرى كه از امير المؤمنين (ع) رسيده بايد اخذ شود و از هر چه نهى فرموده بايد ترك شود، براى او همان فضيلت است كه براى رسول خدا (ص) است و رسول خدا (ص) را بر تمام مخلوق خدا فضيلت است، كسى كه نسبت بچيزى از احكام او عيب گيرد مانند كسيست كه بر رسول خدا (ص) عيب گرفته است و هر كه او را در امرى كوچك يا بزرگ رد كند در مرز شرك بخداست. امير المؤمنين (ع) دريست كه از غير آن بخدا نتوان رسيد و راه بسوى خداست كه هر كه جز آن پويد هلاك شود و همچنين است مقام ائمه (ع) يكى پس از ديگرى، خدا ايشان را اركان زمين قرار داد تا أهلش را نجنباند، و حجت رساى خويش نمود بر كسانى كه روى زمين و زير خاكند و امير المؤمنين (ع) فرمود: من از طرف خدا قسمت‏كننده ميان بهشت و دوزخم (و همچنين بقيه روايت را مانند روايت پيش نقل ميكند.)

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۳۱

على بن محمد و محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از محمد بن وليد- كه شباب صيرفى است- روايت كرده‏اند كه گفت: سعيد اعرج ما را حديث كرد و گفت كه: من و سليمان بن خالد بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شديم، پس ما را ابتدا فرمود به سخن كردن بى آن‏كه ما از آن حضرت سؤال كنيم، و فرمود كه: «اى سليمان، آنچه از امير المؤمنين آمده و روايت شده، بايد كه مردم آن را بگيرند و به آن عمل كنند. و آنچه از آن نهى و منع فرموده، بايد كه از آن باز ايستند. جارى است از براى آن حضرت از فضل و افزونى، مانند آنچه از براى رسول خدا صلى الله عليه و آله جارى است، و رسول خدا صلى الله عليه و آله را زيادتى است بر تمام آنها كه خدا ايشان را آفريده. آن‏كه بر امير المؤمنين عليه السلام عيب كند در حكمى از احكام آن حضرت، و چيزى از آن را زشت شمارد، مانند كسى است كه بر خداى عزّوجلّ و بر رسول او صلى الله عليه و آله عيب كرده (و بنابر بعضى از نسخ كافى، معنى آن، چنان است كه در حديث سابق گذشت). و آن‏كه بر اورد كند در چيزى؛ خواه آن چيز كوچك باشد و خواه بزرگ، بر حدّ شرك به خداست. و امير المؤمنين عليه السلام، درى از درهاى خدا بود كه نمى‏توان به نزد او رفت، مگر از آن در. و نيز راه خدا بود كه هر كه در غير آن در آمد، هلاك گرديد. و به اين روش احوال ائمّه عليهم السلام جارى شده يك به يك، به ترتيب. و خدا ايشان را ركن‏هاى زمين گردانيده تا اهل خويش را به حركت نياورد. و نيز آن حضرت حجّت رساى خداست (يا خدا حضرات ائمّه را حجّت رساى خود گردانيده)، بر هر كه در بالاى زمين و هر كه در زير خاك است». و حضرت فرمود كه: «امير المؤمنين عليه السلام فرمود كه: منم قسمت كننده از جانب خدا در ميان بهشت و دوزخ، و منم فاروق اكبر، و منم صاحب عصا و ميسم. و هر آينه همه فرشتگان و روح اقرار كردند براى من، مثل آنچه براى محمد صلى الله عليه و آله اقرار كردند. هر آينه بار شدم بر مركوب بار بردارنده كه مانند مركوب محمد است (يا بار شده است بر من بارها كه مثل بارهاست كه بر آن حضرت بار شده بود)، و اين بارها است (يا باربردارى است) كه منسوب است به سوى پروردگار. و به درستى كه خدا محمد را صلى الله عليه و آله مى‏خواند و خلعت مى‏پوشاند و مى‏فرمايد كه سخن گويد و مرا نيز مى‏خواند و خلعت مى‏پوشاند و مى‏فرمايد كه سخن گويم. پس من سخن مى‏گويم بر اندازه گفتار آن حضرت و هر آينه خدا خصلت‏هاى چند را به من عطا فرموده كه آنها را به كسى كه پيش از من بوده، عطا نفرموده و آنها اين است كه، علم مرگ‏ها و بلاها و نسب‏هاى مردم و فصل خطاب را به من تعليم داده. پس آنچه مرا پيشى گرفته، از من در نگذشته، و آنچه از من پنهان است در ظاهر، در حقيقت از من دور نيست. مژده مى‏دهم به اذن خدا و از جانب خداى عزّوجلّ مى‏رسانم و خدا، مرا در همه اينها به اذن خويش تمكين و دسترس داده است».