روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۱۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد بن عبد الله عن احمد بن محمد البرقي عن ابيه عن محمد بن عبد الحميد عن منصور بن يونس عن بشير الدهان عن كامل التمار قال قال ابو جعفر ع :

قَدْ أَفْلَحَ اَلْمُؤْمِنُونَ‏ أَ تَدْرِي مَنْ هُمْ قُلْتُ أَنْتَ أَعْلَمُ قَالَ قَدْ أَفْلَحَ اَلْمُؤْمِنُونَ اَلْمُسَلِّمُونَ‏ إِنَّ اَلْمُسَلِّمِينَ هُمُ اَلنُّجَبَاءُ فَالْمُؤْمِنُ غَرِيبٌ فَطُوبَى لِلْغُرَبَاءِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۹۳

كامل تمّار گويد: امام باقر (ع) فرمود: به تحقيق رستگار شدند مؤمنان، ميدانى آنان كيانند؟ من گفتم: تو داناترى، فرمود: به‏ تحقيق رستگار شدند مؤمنان و پذيرندگان، به راستى آنها كه بپذيرند هم آنها نُجَبايند، مؤمن، غريب است و خوشا بر غريبان.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۳۶

كامل تمار گويد: امام باقر عليه السلام فرمود: «براستى كه مؤمنان رستگارند- ۱ سوره ۲۳-» ميدانى كيانند؟ عرضكردم: شما بهتر ميدانيد، فرمود: براستى كه مؤمنان تسليم‏شوندگان رستگارند تسليم‏شوندگان همان نجيبانند، پس مؤمن غريب است و خوشا حال غريبان. (يعنى چون مؤمن با تسليم كمياب است پس او غريب است، زيرا هم انس ندارد و انسش تنها با خداست).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۴۷

على بن محمد بن عبداللَّه، از احمد بن محمد برقى، از پدرش، از محمد بن عبدالحميد، از منصور بن يونس، از بشير دَهّان، از كامل تمّار روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ» «۳» حضرت فرمود كه: «اى كامل، آيا مى‏دانى كه ايشان كيانند؟» عرض كردم كه: تو بهتر مى‏دانى. فرمود: «به حقيقت كه رستگار شدند مؤمنانى كه تسليم كننده‏اند. به درستى كه مسلمانند كه نجيبان و بزرگوارانند. پس مؤمن‏ __________________________________________________ (۳). مؤمنون، ۱. يعنى: به حقيقت كه رستگار شدند مؤمنان و به مقاصد دنيوى و اخروى خود رسيدند. (مترجم)

غريب است و خوشا حال غريبان». «۱» __________________________________________________

(۱). و غريب در اصل لغت، دور و بيگانه است، و آن‏كه از ولايت ديگر آمده باشد. و مراد از آن در اين حديث شريف و امثال آن، كسى است كه به سبب زيادتى صفت تسليم در فرقه مؤمنان، چون يكى از غريبان باشد كه شريك و هم شهرى نداشته باشد. (مترجم)