نتایج جستجو

- تمکن و ثروت، زمینه عافیت طلبى منافقان و گریز آنان از جهاد (استئذنک أولوا الطول منهم) ۹ - ثروت فراوان، زمینه گرایش انسان به عافیت طلبى و موجب تن دادن به

رویاروئی با چنین مؤمنانی خودداری ورزیدند، و مسلمانان) با نعمت بزرگ (شهامت و عافیت و استقامت و بردن ثواب جهاد) و فضل و مرحمت سترگ خداوند (که با رعب و وحشت انداختن

آنهاست به خاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند براى آنان، نزد پروردگارشان سراى عافيت است، و به [پاداش‌] آنچه انجام مى‌دادند، او يارشان خواهد بود. آنها را نزد

«عليه السلام» است. [حاقة:8] بعضى‏ها گفته‏اند: باقية در آيه مصدر است مثل عافيّت، ولى ديگران به معنى جماعة باقية يا نفس باقيه گفته‏اند. آخر آيات قبل و بعد

المفلحون) ۱۴ - رستگارى و کامیابى واقعى در پرتو ایمان و جهاد است نه در سایه عافیت طلبى و ترک جهاد (رضوا بأن یکونوا مع الخوالف ... لکن الرسول ... جهدوا ...

مواشي‌ و مزارع‌ ‌او‌ دو برابر شد. ] (آیه 43)- نخستین و مهمترین نعمت الهی که عافیت و بهبودی و سلامت بود به ایوب بازگشت، نوبت بازگشت مواهب و نعمتهای دیگر رسید،

«عليه السلام» است. [حاقة:8] بعضى‏ها گفته‏اند: باقية در آيه مصدر است مثل عافيّت، ولى ديگران به معنى جماعة باقية يا نفس باقيه گفته‏اند. آخر آيات قبل و بعد

تعجيل‌ فرج‌ و دعاء عافيت‌ ‌که‌ سؤال‌ شد ‌از‌ معصوم‌ ‌که‌ ‌اگر‌ كسي‌ يك‌ دعاء مستجاب‌ داشته‌ ‌باشد‌ چه‌ دعائي‌ كند فرمود عافيت‌ آنهم‌ عافيت‌ ‌در‌ دين‌ و دنيا

عليه السّلام نقل نموده بعلاوه آنكه خدا تغيير نميدهد جلد 3 صفحه 193 نعمت و عافيت قومى را تا وقتى كه تغيير دهند ايشان احوال جميله خودشان را باعمال قبيحه ولى

على من اتبع الهدى) «سلام» اسم مصدر از باب تفعیل است و به معناى سلامتى و عافیت از آفت ها مى باشد (لسان العرب). مقصود از سلامت در این آیه - به قرینه آیه

عليه السّلام نقل نموده بعلاوه آنكه خدا تغيير نميدهد جلد 3 صفحه 193 نعمت و عافيت قومى را تا وقتى كه تغيير دهند ايشان احوال جميله خودشان را باعمال قبيحه ولى

عليه السّلام نقل نموده بعلاوه آنكه خدا تغيير نميدهد جلد 3 صفحه 193 نعمت و عافيت قومى را تا وقتى كه تغيير دهند ايشان احوال جميله خودشان را باعمال قبيحه ولى

طرف خداوند رحمت و وسعت بآنها افاضه گشت و چشانيد او حلاوت نعمت و فراغت و عافيت خود را بآنها ناگهان دسته‌اى از آنها براى پروردگارشان شريك قرار ميدهند و نتيجه

يا باعتبار نفس است كه مؤنّث مجازى است يا براى آنكه مصدر است مانند عاقبت و عافيت يعنى نيست براى آن از غير خدا كشفى و نزديكى قيامت باعتبار تحقّق وقوع آنست

يا باعتبار نفس است كه مؤنّث مجازى است يا براى آنكه مصدر است مانند عاقبت و عافيت يعنى نيست براى آن از غير خدا كشفى و نزديكى قيامت باعتبار تحقّق وقوع آنست

يا باعتبار نفس است كه مؤنّث مجازى است يا براى آنكه مصدر است مانند عاقبت و عافيت يعنى نيست براى آن از غير خدا كشفى و نزديكى قيامت باعتبار تحقّق وقوع آنست

يا باعتبار نفس است كه مؤنّث مجازى است يا براى آنكه مصدر است مانند عاقبت و عافيت يعنى نيست براى آن از غير خدا كشفى و نزديكى قيامت باعتبار تحقّق وقوع آنست

تصوّر مى شود، همچنانكه مقابل آن يعنى نجات يافتن به فراخناى فرج و پيروزى و عافيت ، نوعى تنف س و راحتى به نظر مى رسد، و لذا مى گويند خداوند «يفرج الهم و ينفس

كه قادر است و آنچه با انسان و در وجود بشر موجود است از نعمت صحت و سلامت و عافيت و وسعت و قدرت و غيرها همه از جانب خدا است ولى انسان نوعا غافل و حقّ ناشناس

يا باعتبار نفس است كه مؤنّث مجازى است يا براى آنكه مصدر است مانند عاقبت و عافيت يعنى نيست براى آن از غير خدا كشفى و نزديكى قيامت باعتبار تحقّق وقوع آنست

پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مروى است كه فرمود: حسنه در دنيا صحت و عافيت، و در آخرت مغفرت و رحمت است‌ «1». 2- در كتاب كافى- از حضرت صادق عليه السّلام

عاقبت كارش در دنيا و آخرت بترقى و تعالى و رو سفيدى نزد خدا و خلق و خير و عافيت خواهد بود. جلد 3 صفحه 359 وَ أَوفُوا الكَيل‌َ إِذا كِلتُم‌ وَ زِنُوا بِالقِسطاس‌ِ

يك گره باز ميشد تا تمام باز شد و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فورا عافيت پيدا كرد و صادقين عليهما السلام در جواب كسيكه تصور نموده اين دو سوره از قرآن

عليه السّلام نقل نموده بعلاوه آنكه خدا تغيير نميدهد جلد 3 صفحه 193 نعمت و عافيت قومى را تا وقتى كه تغيير دهند ايشان احوال جميله خودشان را باعمال قبيحه ولى

آرنده‌اند حضرت عزت را. اى صاحبان ديده‌هاى بينا و گوشهاى شنوا و اى صاحبان عافيت و متاع دنيا آيا هيچ گريزى هست از امر الهى يا هيچ خلاصى هست از عقوبت اخروى

عادى كه مانند آنها بودند در عدد و اهميّت و همه با او زندگى كردند و بعد از عافيت تامّ از او سؤال شد كه كدام‌ جلد 4 صفحه 472 يك از مصائب وارده بر تو شديدتر

يك گره باز ميشد تا تمام باز شد و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فورا عافيت پيدا كرد و صادقين عليهما السلام در جواب كسيكه تصور نموده اين دو سوره از قرآن

«فَمَنِ افْتَرى‌». 2- حضرت يعقوب عليه السّلام مريض سختى شد، نذر نمود اگر عافيت يابد دوست‌ترين اطعمه و اشربه را بر خود حرام نمايد. بعد از سلامتى آن دو را

اگر خواهى دعا كنم خدا تو را عافيت دهد و اگر خواهى بر اين بلا صبر كن كه بهشت ترا باشد.» من گفتم: بهشت خواهم، و لكن توقع عافيت دارم. گفت: در دنيا تو را صحت

شده! رحم كن بر ناتوانى من و كمى چاره من، و عافيت ده مرا از درد من»، ابوحمزه گفت كه: من اين را كردم و عافيت يافتم.

بالمناشير على ان يعطوا الكفر فلم يعطوا «2». يعنى سؤال كنيد پروردگار خود را عفو و عافيت، پس بدرستى كه شما نيستيد مردان اهل بلا، به تحقيق بودند قبل از شما كسانى كه

عاقبت كارش در دنيا و آخرت بترقى و تعالى و رو سفيدى نزد خدا و خلق و خير و عافيت خواهد بود. جلد 3 صفحه 359 وَ لا تَقرَبُوا مال‌َ اليَتِيم‌ِ إِلاّ بِالَّتِي‌

به معيوب بنگرد و مرا حمد كند بر عافيت خود، و معيوب به تندرست نگاه كند و به درگاهم دعا كند و از من خواهش كند كه او را عافيت بخشم و به بلايم صبر كند تا عطاى

با ايشان و در نفس‏هاى ايشان بود از عافيت خدا، تغيير دادند؛ پس خدا تغيير داد، آن‏چه را كه با ايشان بود از نعمت و عافيت. «إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ

خواهش دارم امن و ايمان به تو را و تصديق به پيغمبرت را و عافيت از همه بلاها را و شكرگزارى بر عافيت را و بى‏نيازى از مردم بد را». حضرت صادق عليه السلام فرمود:

عاقبت كارش در دنيا و آخرت بترقى و تعالى و رو سفيدى نزد خدا و خلق و خير و عافيت خواهد بود. جلد 3 صفحه 359 وَ لا تَقتُلُوا النَّفس‌َ الَّتِي‌ حَرَّم‌َ اللّه‌ُ

عرب در حوالى آن يكديگر را مى‌كشتند و غارت مى‌كردند و لكن ايشان بامنيت و عافيت در آن نشسته هيچكس نمى‌توانست به آنها ضرر رساند و متعرض آنها شود. يُجْبى‌

كه براى خدا ضنائن و مخصوصانى است، به نعمت‏ خود، آنها را خوراك دهد، و به عافيت خود، بدانها بخشش مخصوص دهد بى‏عوض و منّت، و به رحمت خود، آنها را به بهشت

ديدار حضرت قائم عليه السّلام را كند بايد آرزو كند كه اين ديدار در تندرستى و عافيت باشد (و مشمول اصلاحات آن بزرگوار نگردد) زيرا خداوند محمد (ص) را بمهر و عطوفت

نموده ، ديگرى را آزاد بگذارد، يكى را زنده كند، آن ديگرى را بميراند، يكى را عافيت دهد، آن ديگرى را مريض كند، به يكى توسعه در رزق دهد، و ديگرى را تهيدست نمايد،

پروردگارا زندان محبوبتر است نزد من از آنچه آنها ميخوانند مرا بآن چرا نگفتى عافيت نزد من محبوبتر است و از چند روايت استفاده ميشود كه آن حضرت در زندان از فراق

سؤال كردم كه: براى پسر بيمارم دعا كند. حضرت در جواب من نوشت كه: «پسر بيمارت عافيت يافت‏ __________________________________________________ (۱). و تظلّم، از

ميان اجزائش معانده و تضادّى نيست، و مقتضاى آن ها اين است كه: هر نوعى در عافيت و نعمت و كرامت، تا به غايت خود برسد. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۴۲۸

بخش و به من بپوشان زره دژين خودت را و نگهدار مرا به پرده حفاظت خود و جامه عافيت را در برم كن و مرا راست گفتار و درست كردار دار و در فرزندانم و خاندانم و

در حالى كه آنان مردمى نيرومند بودند و اينكه با اين تعجيز مع ذلك در كمال عافيت و سلامت در بين آنان رفت و آمد مى كرده نه از ناحيه آنان آسيبى ديده و نه از

وَخُرُوجاً إِلى‏ رَحْمَتِكَ؛ خداوندا! به درستى كه من سؤال مى‏كنم تو را شتابانيدن عافيت تو، و شكيبايى بر رنج و سختى تو، و بيرون رفتنى به سوى رحمت تو».

و مسخره كردن رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم )، بجاى درخواست رحمت و عافيت درخواست عذاب كرده بودند، به دليل اينكه دنبالش مى فرمايد: «و قد خلت من قبلهم

تو. اى پروردگار من در حالتى كه در پى روزى توام، پس بياور آن را نزد من در عافيت».

بيشتر از ساير نمازها براى آنكه تكبير تعظيم و تمجيد خداوند است بر هدايت و عافيت پس از آن ذيل اين آيه را تلاوت فرمود و در كافى از حضرت صادق (ع) روايت نموده

عليه السلام فرمود: هر امامى كه نداند چه بسرش مى‏آيد (از خير و شر و بلا و عافيت) و بسوى چه ميرود (از مرگ و شهادت) او حجت خدا بر خلقش نيست. محمد بن يحيى،