۱۶٬۸۷۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←معناى استثناء: «الّا مَا شَاءَ رَبُّك»، در دو آيه مربوط به بهشتيان و دوزخيان
| خط ۱۳۳: | خط ۱۳۳: | ||
و جملۀ «إلّا مَا شَاءَ رَبُّك»، استثناء است از داستان قبلى. يعنى قضيه خلود در آتش و نظير آن، جمله استثنائيه اى است كه بعد از مسأله «خلود» در بهشت آورده است. | و جملۀ «إلّا مَا شَاءَ رَبُّك»، استثناء است از داستان قبلى. يعنى قضيه خلود در آتش و نظير آن، جمله استثنائيه اى است كه بعد از مسأله «خلود» در بهشت آورده است. | ||
و كلمۀ «ما» در اين جمله مصدريه است، و معناى آن، اين است: «مگر آن كه پروردگارت بخواهد»، و تقديرش «إلّا أن يَشَاءَ رَبُّكَ عَدَمَ خُلُودِهِم: | و كلمۀ «ما» در اين جمله مصدريه است، و معناى آن، اين است: «مگر آن كه پروردگارت بخواهد»، و تقديرش «إلّا أن يَشَاءَ رَبُّكَ عَدَمَ خُلُودِهِم: مگر آن كه پروردگارت، عدم خلود آنان را بخواهد» است. | ||
وليكن اين احتمال (مصدريه بودن كلمه «ما»)، از نظرى ضعيف است و آن، اين است كه بعد از اين جمله، در جمله ديگرى «ما» ى ديگرى آمده، و آن جملۀ «إنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ» است. زيرا با قطع به اين كه هر دو «ما»، در هر دو جمله، به يك معنا است و با قطع به اين كه در جمله دوم موصوله است، قهرا در جمله اول هم، موصوله خواهد بود. | وليكن اين احتمال (مصدريه بودن كلمه «ما»)، از نظرى ضعيف است و آن، اين است كه بعد از اين جمله، در جمله ديگرى «ما» ى ديگرى آمده، و آن جملۀ «إنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ» است. زيرا با قطع به اين كه هر دو «ما»، در هر دو جمله، به يك معنا است و با قطع به اين كه در جمله دوم موصوله است، قهرا در جمله اول هم، موصوله خواهد بود. | ||
