تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۴۰: تفاوت میان نسخه‌ها

==مراد از حيات طيبه و معيشت طوبى، كه از آثار اطمينان قلب است==

«'''الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصالِحَاتِ طوبى لَهُمْ وَ حُسنُ مَئَابٍ'''»:

كلمه «طوبى»، بر وزن «فعلى» - به ضم فاء - مونث اطيب (پاكيزه تر) است، و صفتى است براى موصوف محذوف، و آن موصوف - به طورى كه از سياق بر مى آيد - عبارت است از حيات و يا معيشت. زيرا نعمت هر چه كه باشد، از اين رو گوارا و مورد غبطه است كه مايه خوشى زندگى است، و وقتى مايه خوشى و سعادت است كه قلب با آن سكون و آرامش يابد و از اضطراب خلاص شود. و چنين آرامش و سكونى براى احدى دست نمى دهد، مگر آن كه به خدا ايمان داشته باشد و عمل صالح كند. پس تنها خداست كه مايه اطمينان خاطر و خوشى زندگى است.

همچنان كه خودش در وصف اين زندگى طيب فرموده: «من عمل صالحا من ذكر او انثى و هو مؤمن فلنحيينه حيوة طيبة و لنجزينهم اجرهم باحسن ما كانوا يعملون»، و در وصف كسانى كه با ذكر خدا داراى اطمينان قلب نيستند، فرموده: «و من اعرض عن ذكرى فان له معيشة ضنكا و نحشره يوم القيامة اعمى».

پس جمله «طوبى لهم» در تقدير: «لهم حياة - و يا - معيشة طوبى» است. يعنى براى آنان است زندگى و يا عيشى طيب تر. بنابراين، كلمه «طوبى»، مبتداء و كلمه «لهم» خبر آن است. و اگر مبتداى نكره بر خبرش كه همان ظرف «لهم» است، مقدم شده، براى اين بوده كه زمينه گفتار، زمينه تهنيت بوده است، و در مثل چنين مقامى آنچه مايه تهنيت است را از درِ استعجال، زودتر به زبان مى آورند تا شنونده به همين مقدار هم كه شده، زودتر خرسند گردد. همچنان كه در بشارت ها، به جاى عبارت «لك البشرى»، مى گويند: «بشرى لك».