تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۳۹: تفاوت میان نسخه‌ها

==معناى جمله: «و ما الحيوة الدنيا فى الآخرة الا متاع»==

و اين كه فرمود: «و فرحوا بالحيوة الدنيا و ما الحيوة الدنيا فى الاخرة الا متاع»، به طورى كه از سياق بر مى آيد، مقصود از آن اين است كه: رزق حقيقى، همانا رزق آخرت است، وليكن ناقضين عهد به خاطر تمايل به ظاهر زندگى دنيا و زينت هاى آن، از زندگى و رزق آخرت غافل گشته، به دنيا اعتماد نموده اند. و در نتيجه به داشتن آن خوشحالى مى كنند، و حال آن كه زندگى دنيا متاع و وسيله است و مقصود بالذات نيست، و بايد از آن براى زندگى ديگر استفاده كرد.

وقتى حق است، كه به نظر آلى و مقدمى لحاظ شود، و منظور از آن، كسب رزق آخرت و وسيله زندگى آن سراى بوده باشد.  

اما اگر بر عكس، منظور از آن خود باشد، و به نظر استقلالى لحاظ شود، خود يكى از مصاديق باطل خواهد بود، كه چون كف سيل پس از خشكيدن از بين مى رود و مورد انتفاع قرار نمى گيرد. همچنان كه در آيه اى ديگر فرموده: «و ما هذه الحيوة الدنيا الا لهو و لعب و ان الدار الاخرة لهى الحيوان لو كانوا يعلمون».