۱۶٬۲۶۹
ویرایش
خط ۲۱۳: | خط ۲۱۳: | ||
و اين كه فرمود: «وَ مَا فَعَلتُهُ عَن أمرِى»، كنايه است از اين كه حضرت خضر، هر كارى كه كرده، به امر ديگرى، يعنى به امر خداى سبحان بوده، نه به امرى كه نفسش كرده باشد. | و اين كه فرمود: «وَ مَا فَعَلتُهُ عَن أمرِى»، كنايه است از اين كه حضرت خضر، هر كارى كه كرده، به امر ديگرى، يعنى به امر خداى سبحان بوده، نه به امرى كه نفسش كرده باشد. | ||
«'''ذَلِك تَأْوِيلُ مَا لَمْ تَسطِع عَّلَيْهِ | «'''ذَلِك تَأْوِيلُ مَا لَمْ تَسطِع عَّلَيْهِ صَبراً'''»: | ||
كلمۀ «تَسطِع» از «اسطَاعَ يَسطيع»، به معناى «استَطَاعَ يَستَطِيعُ» است. در اول سوره «آل عمران» هم گذشت كه «تأويل» در عرف قرآن، عبارت است از: حقيقتى كه هر چيزى متضمن آن است و وجودش مبتنى بر آن و برگشتش به آن است. مانند تأويل خواب كه به معناى تعبير آن است، و تأويل حكم، كه همان ملاك آن است، و تأويل فعل، كه عبارت از مصلحت و غايت حقيقى آن، و تأويل واقعه، علت واقعى آن است، و همچنين است در هر جاى ديگرى كه استعمال شود. | |||
پس | پس اين كه فرمود: «ذَلِكَ تَأوِيلُ مَا لَم تَسطِع...«، اشاره اى است از خضر به اين كه آنچه براى وقايع سه گانه تأويل آورد و عمل خود را در آن وقايع توجيه نمود، سبب حقيقى آن وقايع بوده، نه آنچه كه موسى از ظاهر آن قضايا فهميده بود. چه آن جناب از قضيه كشتى، تسبيب هلاكت مردم، و از قضيه كشتن آن پسر، قتل بدون جهت، و از قضيه ديوار سازى، سوء تدبير در زندگى را فهميده بود. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۸۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۴۸۵ </center> | ||
بعضى از | بعضى از مفسران گفته اند: خضر «عليه السلام» در كلام خود، ادبى زيبا نسبت به پروردگار خود رعايت كرده و آن قسمت از كارها را كه خالى از نقص نبوده، به خود نسبت داده، مثلا گفته است: «فَأرَدتُ أن أعِيبَهَا»، و آنچه انتسابش هم به خود و هم به خدا جایز بوده، با صيغه متكلم مع الغير تعبير كرده، و مثلا گفته است: «فَأرَدنَا أن يُبَدِّلَهُمَا رَبُّهُمَا»، و يا فرموده: «فَخَشِينَا»، و آنچه كه مربوط به ربوبيت و تدبير خداى تعالى بوده، به ساحت مقدس او اختصاص داده و فرموده: «فَأرَادَ رَبُّكَ أن يَبلُغَا أشُدَّهُمَا». | ||
<span id='link325'><span> | <span id='link325'><span> | ||
ویرایش