تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۱۷: تفاوت میان نسخه‌ها

و در تفسير قمى، در ذيل جملۀ «وَ لَذِكرُ اللهِ أكبَر» مى گويد: در روايت ابى الجارود، از امام باقر «عليه السلام» آمده كه آن جناب، در معناى اين جمله مى فرمود: يعنى اين كه خدا به ياد نمازگزاران است، مهمتر است از اين كه نمازگزاران از او ياد مى كنند. مگر نشنيدى كه فرمود: «أُذكُرُونِى أذكُركُم: مرا به ياد آوريد، تا شما را به ياد آورم»؟

و در تفسير نورالثقلين، از مجمع البيان نقل كرده كه گفته است: اصحاب ما اماميه، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده اند، كه فرمود: منظور از «ذِكرُ الله»، ياد خدا است، در هنگام برخورد به حلال و حرام او. (يعنى در برابر حلالش، شكر گفتن و از حرامش، پرهيز كردن).

و در همان كتاب، از معاذ بن جبل روايت كرده كه گفت: من از رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» پرسيدم: كدام يك از اعمال، محبوب ترين عمل نزد خدا است؟ فرمود: اين كه بميرى، در حالى كه زبانت از ذكر خداى عزوجل، تر باشد.

و نيز در همان كتاب است كه رسول خدا «صلى الله عليه و آله و سلم» به معاذ فرمود: اى معاذ! سابقين كسانى هستند كه شب ها را با ذكر خدا زنده مى دارند، و كسى كه دوست دارد در باغ هاى بهشت گردش كند، زياد ذكر خداى عزوجل بگويد.