۱۶٬۲۹۰
ویرایش
(۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۵: | خط ۵: | ||
<span id='link137'><span> | <span id='link137'><span> | ||
و در مجمع البيان، در ذيل آيه «وَ مِن دُونِهِمَا جَنّتَان»، از علاء بن سيابه، از ابى عبدالله امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه علاء گفت: به آن جناب عرضه داشتم: مردم از اين اعتقاد ما تعجب مى كنند، که مى گوييم بعضى از مردم از آتش دوزخ در مى آيند و داخل بهشت مى شوند. آرى مردم به ما مى گويند: لابد اين دوزخيان با اولياى خدا محشور و همنشين هم مى شوند؟ | |||
و در مجمع | |||
و در الدر المنثور است ابن جرير، ابن ابى حاتم و ابن | حضرت فرمود: اى علاء! بهشت تنها بهشت اوليا نيست، از بهشت ايشان، پايين تر نيز بهشت هست. خداى تعالى مى فرمايد: «وَ مِن دُونِهِما جَنّتَان». پس لازمۀ بيرون شدن گنهكاران از دوزخ اين نيست كه با اولياى خدا محشور هم باشند. | ||
و نيز در آن كتاب است كه طبرانى و ابن | و در الدر المنثور است که ابن جرير، ابن ابى حاتم و ابن مردويه، از ابوموسى، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» روايت كرده اند كه در تفسير دو آيه «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّه جَنّتَان» و «وَ مِن دُونِهِمَا جَنّتَان» فرموده: دو بهشت اول از طلا، و براى مقربان، و دو بهشت دوم از نقره و براى اصحاب يمين است. | ||
و قمى در | |||
و باز در همان | مؤلف: اين دو روايت، بيان گذشته ما، در تفسير دو آيه مذكور را تأييد مى كند. | ||
و در مجمع | |||
و نيز در آن كتاب است كه طبرانى و ابن مردويه، از ابى ايوب روايت كرده اند كه گفت: از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم»، معناى آيه «مُدهَامّتان» را پرسيدم. فرمود: يعنى دو بهشت سر سبز. | |||
و قمى در تفسيرش، به سندى كه به يونس بن ظبيان دارد، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه در تفسير جملۀ «نَضّاخَتَان» فرمود: يعنى دو چشمه فوار و جوشان. | |||
و باز در همان كتاب، در معناى جمله «فِيهِنّ خَيرَاتٌ حِسَانٌ» آمده كه معصوم فرمود: منظور دخترانى است كه چون گياه بر لب شط كوثر مى رويند، هر قدر از آن ها گرفته شود، دوباره به جايش مى رويد. | |||
و در مجمع البيان، در ذيل جمله «خَيرَاتٌ حِسَانٌ»، از امّ سلمه، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» نقل كرده كه فرموده: زنان بهشتی اند كه «خيرات» در اخلاق، و «حسان» در رخسارند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۳ </center> | ||
و در | و در فقيه، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: «خيرات حسان»، از جنس زنان اهل دنيايند، كه از حور العين هم زيباترند. | ||
و در روضه | |||
و در روضه كافى، به سند خود، از حلبى روايت كرده كه گفت: از امام صادق «عليه السلام»، معناى اين كلام خداى عزّوجلّ را پرسيدم كه مى فرمايد: «فِيهِنّ خَيرَاتٌ حِسَانٌ» فرمود: منظور از آن، بانوان صالحه و با ايمان و معرفت است. | |||
سوره واقعه | |||
مؤلف: منطبق شدن آيه شريفه با در نظر داشتن سياق آن، بر مورد اين دو روايت ابهام دارد، و آن طور كه بايد انطباقش روشن نيست. | |||
<center> «'''سوره واقعه '''» </center> | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۴ </center> | ||
<span id='link138'><span> | <span id='link138'><span> | ||
==آيات ۱ - ۱۰ سوره واقعه == | ==آيات ۱ - ۱۰ سوره واقعه == | ||
* سوره «واقعه»، مكّى است و هفتاد و شش آيه دارد. | * سوره «واقعه»، مكّى است و هفتاد و شش آيه دارد. | ||
بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * | بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * | ||
إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ(۱) | إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ(۱) | ||
لَيْس لِوَقْعَتهَا كاذِبَةٌ(۲) | لَيْس لِوَقْعَتهَا كاذِبَةٌ(۲) | ||
خَافِضةٌ رَّافِعَةٌ(۳) | خَافِضةٌ رَّافِعَةٌ(۳) | ||
إِذَا رُجَّتِ الاَرْض رَجًّا(۴) | إِذَا رُجَّتِ الاَرْض رَجًّا(۴) | ||
وَ | |||
وَ بُسّتِ الْجِبَالُ بَسًّا(۵) | |||
فَكانَت هَبَاءً مُّنبَثًّا(۶) | فَكانَت هَبَاءً مُّنبَثًّا(۶) | ||
وَ كُنتُمْ أَزْوَاجاً ثَلَاثَةً(۷) | وَ كُنتُمْ أَزْوَاجاً ثَلَاثَةً(۷) | ||
فَأَصحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصحَابُ الْمَيْمَنَةِ(۸) | فَأَصحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصحَابُ الْمَيْمَنَةِ(۸) | ||
وَ أَصحَابُ المَْشئَمَةِ مَا أَصحَابُ المَْشئَمَةِ(۹) | وَ أَصحَابُ المَْشئَمَةِ مَا أَصحَابُ المَْشئَمَةِ(۹) | ||
وَ السّابِقُونَ السّابِقُونَ(۱۰) | وَ السّابِقُونَ السّابِقُونَ(۱۰) | ||
خط ۲۰۶: | خط ۲۳۰: | ||
==آيات ۱۱ - ۵۶ سوره واقعه == | ==آيات ۱۱ - ۵۶ سوره واقعه == | ||
أُولَئكَ الْمُقَرَّبُونَ(۱۱) | أُولَئكَ الْمُقَرَّبُونَ(۱۱) | ||
فى جَنَّاتِ النَّعِيمِ(۱۲) | فى جَنَّاتِ النَّعِيمِ(۱۲) | ||
ثُلَّةٌ مِّنَ الأوَّلِينَ(۱۳) | ثُلَّةٌ مِّنَ الأوَّلِينَ(۱۳) | ||
وَ قَلِيلٌ مِّنَ الآخِرِينَ(۱۴) | وَ قَلِيلٌ مِّنَ الآخِرِينَ(۱۴) | ||
عَلى سُرُرٍ مَّوْضونَةٍ(۱۵) | عَلى سُرُرٍ مَّوْضونَةٍ(۱۵) | ||
مُّتَّكِئِينَ عَلَيهَا مُتَقَابِلِينَ(۱۶) | مُّتَّكِئِينَ عَلَيهَا مُتَقَابِلِينَ(۱۶) | ||
يَطُوفُ عَلَيهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ(۱۷) | |||
بِأَكْوَابٍ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأْسٍ مِّن مَّعِينٍ(۱۸) | بِأَكْوَابٍ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأْسٍ مِّن مَّعِينٍ(۱۸) | ||
لا يُصَدَّعُونَ عَنهَا وَ لا يُنزِفُونَ(۱۹) | لا يُصَدَّعُونَ عَنهَا وَ لا يُنزِفُونَ(۱۹) | ||
وَ فَاكِهَةٍ مِّمَّا يَتَخَيرُونَ(۲۰) | وَ فَاكِهَةٍ مِّمَّا يَتَخَيرُونَ(۲۰) | ||
وَ لحَْمِ طيرٍ مِّمَّا يَشتهُونَ(۲۱) | وَ لحَْمِ طيرٍ مِّمَّا يَشتهُونَ(۲۱) | ||
وَ حُورٌ عِينٌ(۲۲) | وَ حُورٌ عِينٌ(۲۲) | ||
كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُو الْمَكْنُونِ(۲۳) | كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُو الْمَكْنُونِ(۲۳) | ||
جَزَاءَ بِمَا كانُوا يَعْمَلُونَ(۲۴) | جَزَاءَ بِمَا كانُوا يَعْمَلُونَ(۲۴) | ||
لا يَسمَعُونَ فِيهَا لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً(۲۵) | لا يَسمَعُونَ فِيهَا لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً(۲۵) | ||
إِلّا قِيلاً سَلَاماً سَلَاماً(۲۶) | إِلّا قِيلاً سَلَاماً سَلَاماً(۲۶) | ||
وَ أَصحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصاحَبُ الْيَمِينِ(۲۷) | وَ أَصحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصاحَبُ الْيَمِينِ(۲۷) | ||
فى سِدْرٍ مَخْضودٍ(۲۸) | فى سِدْرٍ مَخْضودٍ(۲۸) | ||
وَ طلْحٍ مَّنضودٍ(۲۹) | وَ طلْحٍ مَّنضودٍ(۲۹) | ||
وَ | |||
وَ ظِّلٍّ مَمْدُودٍ(۳۰) | |||
وَ مَاءٍ مَّسكُوبٍ(۳۱) | وَ مَاءٍ مَّسكُوبٍ(۳۱) | ||
وَ فَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ(۳۲) | وَ فَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ(۳۲) | ||
لا مَقْطوعَةٍ وَ لا | |||
لا مَقْطوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ(۳۳) | |||
وَ فُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ(۳۴) | وَ فُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ(۳۴) | ||
إِنَّا أَنشأْنَاهُنَّ إِنشاءً(۳۵) | إِنَّا أَنشأْنَاهُنَّ إِنشاءً(۳۵) | ||
فجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكاراً(۳۶) | فجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكاراً(۳۶) | ||
عُرُباً أَتْرَاباً(۳۷) | عُرُباً أَتْرَاباً(۳۷) | ||
لأصحَابِ الْيَمِينِ(۳۸) | لأصحَابِ الْيَمِينِ(۳۸) | ||
ثُلَّةٌ مِّنَ الاَوَّلِينَ(۳۹) | ثُلَّةٌ مِّنَ الاَوَّلِينَ(۳۹) | ||
وَ ثُلَّةٌ مِّنَ الآخِرِينَ(۴۰) | وَ ثُلَّةٌ مِّنَ الآخِرِينَ(۴۰) | ||
وَ أَصحَابُ | |||
وَ أَصحَابُ الشّمَالِ مَا أَصحَابُ الشّمَالِ(۴۱) | |||
فى سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ(۴۲) | فى سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ(۴۲) | ||
وَ ظِلٍّ مِّن يَحْمُومٍ(۴۳) | وَ ظِلٍّ مِّن يَحْمُومٍ(۴۳) | ||
لا بَارِدٍ وَ لا كَرِيمٍ(۴۴) | لا بَارِدٍ وَ لا كَرِيمٍ(۴۴) | ||
إِنّهُمْ كانُوا قَبْلَ ذَلِك مُترَفِينَ(۴۵) | |||
وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلى الحِْنثِ الْعَظِيمِ(۴۶) | وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلى الحِْنثِ الْعَظِيمِ(۴۶) | ||
وَ كانُوا يَقُولُونَ | |||
وَ كانُوا يَقُولُونَ أَئذَا مِتْنَا وَ كُنَّا تُرَاباً وَ عِظاماً أَ ءِنَّا لَمَبْعُوثُونَ(۴۷) | |||
أَوَ ءَابَاؤُنَا الاَوَّلُونَ(۴۸) | |||
قُلْ إِنَّ الاَوَّلِينَ وَ الآخِرِينَ(۴۹) | قُلْ إِنَّ الاَوَّلِينَ وَ الآخِرِينَ(۴۹) | ||
لَمَجْمُوعُونَ إِلى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ(۵۰) | لَمَجْمُوعُونَ إِلى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ(۵۰) | ||
ثمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ(۵۱) | ثمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ(۵۱) | ||
لآكلُونَ مِن | |||
لآكلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ(۵۲) | |||
فَمَالِئُونَ مِنهَا الْبُطُونَ(۵۳) | فَمَالِئُونَ مِنهَا الْبُطُونَ(۵۳) | ||
فَشارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الحَْمِيمِ(۵۴) | فَشارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الحَْمِيمِ(۵۴) | ||
فَشارِبُونَ | |||
فَشارِبُونَ شُرْبَ الهِْيمِ(۵۵) | |||
هَذَا نُزُلهُُمْ يَوْمَ الدِّينِ(۵۶) | هَذَا نُزُلهُُمْ يَوْمَ الدِّينِ(۵۶) | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۲۰۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۲۰۴ </center> | ||
خط ۳۶۲: | خط ۴۳۱: | ||
ولى از اين سه احتمال، اولين وجه از نظر سياق - كه نخست مردم را سه قسم مى كند، و سپس مآل كار هر يك را به تفصيل شرح مى دهد - سازگارتر و موجّه تر است. | ولى از اين سه احتمال، اولين وجه از نظر سياق - كه نخست مردم را سه قسم مى كند، و سپس مآل كار هر يك را به تفصيل شرح مى دهد - سازگارتر و موجّه تر است. | ||
== موارد استعمال کلمۀ «قرب»، در امور مادی و معنوی == | == موارد استعمال کلمۀ «قرب»، در امور مادی و معنوی == | ||
و مسأله «قرب» و «بُعد»، دو معناى نسبى هستند که اجسام، به حَسَب نسبت مكانى به آن دو متصف مى شوند. (مى گوييم: فلان چيز به ما نزديك و آن ديگرى از ما دور است)، ولى در استعمال آن توسعه اى داده، در زمان و غير زمان هم استعمال كرده اند. مثلا مى گويند فردا به امروز نزديك تر است تا پس فردا، و يا مى گويند: عدد چهار به عدد سه نزديك تر است تا عدد پنج، و يا رنگ سبز به رنگ سياه نزديك تر از رنگ قرمز است. | و مسأله «قرب» و «بُعد»، دو معناى نسبى هستند که اجسام، به حَسَب نسبت مكانى به آن دو متصف مى شوند. (مى گوييم: فلان چيز به ما نزديك و آن ديگرى از ما دور است)، ولى در استعمال آن توسعه اى داده، در زمان و غير زمان هم استعمال كرده اند. مثلا مى گويند فردا به امروز نزديك تر است تا پس فردا، و يا مى گويند: عدد چهار به عدد سه نزديك تر است تا عدد پنج، و يا رنگ سبز به رنگ سياه نزديك تر از رنگ قرمز است. |
ویرایش