تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

==اشاره به اينكه وصف مؤمنين به اعراض از لغو كنايه از علّو همت و كرامت نفس ايشان است . ==

ايمان واقعى هم همين اقتضاء را دارد، چون سر و كار ايمان هم با ساحت عظمت و كبريايى و منبع عزت و مجد و بهاء است و كسى كه متصف به ايمان است جز به زندگى سعادتمند ابدى و جاودانه اهتمام نمى نمايد، و اشتغال نمى ورزد مگر به كارهايى كه حق آن را عظيم بداند، و آنچه را كه فرومايگان و جاهلان بدان تعلق و اهتمام دارند عظيم نمى شمارد، و در نظر او خوار و بى ارزش است و اگر جاهلان او را زخم زبان بزنند و مسخره كنند، به ايشان

 

و از همين جا روشن مى شود كه وصف مؤمنین به اعراض از لغو كنايه است از علو همت ايشان ، و كرامت نفوسشان.

نام بردن زكات با نماز، قرينه است بر اينكه مقصود از زكات همان معناى معروف (انفاق مالى ) است ، نه معناى لغوى آن كه تطهير نفس از رذائل اخلاقى مى باشد.

با اين بيان روشن گرديد كه چرا فرمود «'''زكات را عمل مى كنند'''» و نفرمود زكات را مى دهند. پس معنايش اين است كه : مؤمنين كسانى هستند كه انفاق مالى دارند. و اگر مراد از زكات خود مال بود معنا نداشت آن مال را فعل متعلق به فاعل دانسته و بفرمايد: زكات را عمل مى كنند، و به همين خاطر بعضى كه زكات را به معناى مال گرفته اند، مجبور شده اند لفظ «'''پرداختن '''» را تقدير گرفته و بگويند تقدير آيه «'''والّذين هم لتادية الزكوة فاعلون '''» است و باز به همين جهت بعضى ديگر ناگزير شده اند زكات را به معناى تطهير نفس از اخلاق رذيله بگيرند تا از اشكال مذكور فرار كرده باشند.

و در اين كه فرموده : «'''للزكوة فاعلون '''» و نفرموده : «'''للزكوة مودّون '''» اشاره و دلالت است بر اينكه مؤمنين به دادن زكات عنايت دارند، مثل اينكه كسى شما را امر كرده باشد به خوردن آب ، در جواب بگويى «'''خواهم نوشيد'''» كه آن نكته عنايت را افاده نمى كند، ولى اگر بگويى «'''من فاعلم '''» آن عنايت را مى رساند.