تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۴۹: تفاوت میان نسخه‌ها

==معناى اين كه خدا «صمد» است، اين است كه هر چيزى در ذات و آثار و صفات محتاج اوست و او، منتهى المقاصد است ==

اصل در معناى كلمۀ «'''صمد'''» قصد كردن و يا قصد كردن با اعتماد است. وقتى گفته مى شود: «'''صمده، يصمده، صمدا'''» از باب «'''نصر، ينصر'''»، معنايش اين است كه: فلانى، قصد فلان كس يا فلان چيز را كرد، در حالى كه بر او اعتماد كرده بود. بعضى از مفسّران اين كلمه را - كه صفت است - به معانى متعددى تفسير كرده اند، كه برگشت بيشتر آن ها به معناى زير است:  

بعضى از مفسّران گفته اند: كلمۀ «'''صمد'''»، به معناى هر چيز توپرى است كه جوفش خالى نباشد و در نتيجه، نه بخورد و نه بنوشد و نه بخوابد و نه بچه بياورد و نه از كسى متولد شود؛ كه بنابر اين تفسير، جملۀ «'''لم يلد و لم يولد'''»، تفسير كلمۀ «'''صمد'''» خواهد بود.

اين دو آيه كريمه، از خداى تعالى اين معنا را نفى مى كند كه چيزى را بزايد. و يا به - عبارت ديگر - ذاتش متجزّى شود، و جزئى از سنخ خودش از او جدا گردد. چه به آن معنايى كه نصارا در بارۀ خداى تعالى و مسيح مى گويند، و چه به آن معنايى كه وثنى مذهبان، بعضى از آلهۀ خود را فرزندان خداى سبحان مى پندارند.