تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها

<span id='link51'><span>

توضيح اين كه: اولا بايد دانست كه هر ضلالتى شرك است، همچنان كه عكسش نيز چنين است. يعنى هر شركى ضلالت است، به شهادت آيه: «'''و من يتبدّل الكفر بالإيمان فقد ضلّ سواء السبيل'''»: (و كسی كه كفر را با ايمان عوض كند، راه ميانه را گُم كرده است)، و آيه: «'''أن لا تعبدوا الشيطان إنّه لكم عدوّ مبين، و أن اعبدونى هذا صراط مستقيم، و لقد أضلّ منكم جبلّا كثيرا'''»: (و شيطان را نپرستيد، كه دشمن آشكار شما است، بلكه مرا بپرستيد، كه اين است صراط مستقيم، در حالی كه او جمع كثيرى از شما را گمراه كرده)، كه آيه اولى كفر را ضلالت و دومى، ضلالت را كفر و شرك می داند، و قرآن شرك را ظلم، و ظلم را شرك می داند. از شيطان حكايت مى كند كه بعد از همه اضلال ها و خيانت هايش، در قيامت می گويد: «'''إنّى كفرت بما اشركتمون من قبل إنّ الظالمين لهم عذاب أليم'''»: (من به آنچه شما مى كرديد و مرا شريك جرم می ساختيد، كفر مى ورزم و بيزارم، براى اين كه ستمگران عذابى دردناك دارند). و در اين كلام، خود شرك را ظلم دانسته، و در آيه: «'''الّذين آمنوا و لم يلبسوا إيمانهم بظلم أولئك لهم الأمن و هم مهتدون'''»: (كسانی كه ايمان آورده، و ايمان خود را آميخته با ظلم نكردند، ايشان امنيت دارند، و راه را يافته اند)، ظلم را شرك و نقطه مقابل ايمان شمرده است، چون اهتداء و ايمنى از ضلالت و يا عذاب را كه اثر ضلالت است، مترتب بر داشتن صفت ايمان و زايل گشتن صفت ظلم كرده است.