تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

اين عده در اين روشى كه پيش گرفته اند، خطا رفته اند. براى اين كه با اين روش كه پيش گرفته اند، عقل و انديشه را از كار انداخته اند، و در حقيقت گفته اند: ما حق نداريم در فهم آيات قرآنى، عقل و شعور خود را به كار بريم. تنها بايد ببينيم روايت از ابن عباس و يا فلان صحابه ديگر چه معنایى نقل كرده؛ و حال آن كه: اولا قرآن كريم نه تنها عقل را از اعتبار نينداخته، بلكه معقول هم نيست كه آن را از اعتبار بيندازد، براى اين كه اعتبار قرآن و كلام خدا بودن آن (و حتى وجود خدا)، به وسيله عقل براى ما ثابت شده. و در ثانى، قرآن كريم حجيتى براى كلام صحابه و تابعين و امثال ايشان اثبات نكرده، و هيچ جا نفرموده: يا ايها الناس! هر كس صحابى رسول خدا باشد، هرچه به شما گفت بپذيريد، كه سخن صحابى او حجت است، و چطور ممكن است حجت كند با اين كه ميان كلمات اصحاب اختلاف هاى فاحش هست، مگر آن كه بگویى قرآن بشر را به سفسطه يعنى قبول تناقض گویي ها دعوت كرده، و حال آن كه چنين دعوتى نكرده، بلكه در مقابل دعوت كرده تا در آياتش تدبر كنند، و عقل و فهم خود را در فهميدن آن به كار ببندند، و بوسيله تدبر اختلافى كه ممكن است در آياتش به نظر برسد، برطرف نمايند، و ثابت كنند كه در آياتش اختلافى نيست. علاوه، خداي تعالى قرآن كريم خود را هدايت و نور و تبيان كلشىء معرفى كرده، آن وقت چگونه ممكن است چيزى كه خودش نور است كه هدايت است ، خودش محتاج ابن عباس ها باشد، تا او را هدايت كنند، و چگونه چيزي كه خودش بيان هر چيز است، محتاج سدى ها باشد تا آن را بيان كنند؟!