شَغَفَهَا
«شَغَف» از مادّه «شغاف» به معناى گره بالاى قلب و یا پوسته نازک روى قلب است، که به منزله غلافى تمام آن را در برگرفته و «شَغَفَها حُبّاً» یعنى آن چنان به او علاقمند شده، که محبتش به درون قلب او نفوذ کرده، و اعماق آن را در بر گرفته است، و این اشاره به عشق شدید و آتشین است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[يوسف:30]. شغاف غلاف قلب است چنانكه در مجمع و غيره گفته است فاعل «شغفها» فتى است يعنى محبّت جوان غلاف قلب زن را پاره كرده و در جوفش نشسته است اشاره است به حب شديد و جا گرفته در قلب. از امير المؤمنين و امام سجاد و باقر و صاغدق عليهم السلام و ديگران نقل شده كه آن را «شعفها» با عين مهمله خوانده در مجمع گويد: شعفها يعنى او را به هر جا برد مشتق است از شعفات الجبال (قلههاى كوهها) يعنى از محبت او را سر گردان كرده است. معنى آيه: زن عزيز از غلامش كام مىخواهد كه عشق غلام در دلش نشسته است. اين كلمه در قرآن يك بار آمده است.
