روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۸۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ ارْتِيَادِ الْمَكَانِ لِلْحَدَثِ وَ السُّنَّةِ فِي دُخُولِهِ وَ الْآدَابِ فِيهِ إِلَى الْخُرُوجِ مِنْه

: 

وَ كَانَ ع إِذَا دَخَلَ اَلْخَلاَءَ يَقُولُ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلْحَافِظِ اَلْمُؤَدِّي فَإِذَا خَرَجَ مَسَحَ بَطْنَهُ وَ قَالَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي أَخْرَجَ عَنِّي أَذَاهُ وَ أَبْقَى فِيَّ قُوَّتَهُ فَيَا لَهَا مِنْ نِعْمَةٍ لاَ يَقْدِرُ اَلْقَادِرُونَ قَدْرَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷

و نيز امير المؤمنين عليه السّلام هر گاه به بيت الخلاء وارد مى‏شود ميفرمود: «الحمد للَّه الحافظ المؤدّي» يعنى حمد و ستايش مخصوص خداوند است كه حافظ است (آنچه را حفظ ميبايد كرد) و دفع‏كننده است (آنچه را دفع ميبايد كرد)، و چون از آنجا بيرون مى‏آمد دست بر شكم خود ميكشيد و ميفرمود: «الحمد للَّه الّذي أخرج عنّي أذاه و أبقى فيّ قوّته فيا لها من نعمة لا يقدر القادرون قدرها» يعنى: «جميع محامد مخصوص خداوند است كه (از آنچه خوردم) فضولات آن را از من دفع‏ نمود و نيروى آن را در من بجا گذاشت، پس اين چه نعمت بزرگى است كه توانايان نيز نميتوانند قدر آن را بشناسند».