روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۸۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ ارْتِيَادِ الْمَكَانِ لِلْحَدَثِ وَ السُّنَّةِ فِي دُخُولِهِ وَ الْآدَابِ فِيهِ إِلَى الْخُرُوجِ مِنْه

: 

وَ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ إِذَا أَرَادَ اَلْحَاجَةَ وَقَفَ عَلَى بَابِ اَلْمَذْهَبِ‏ ثُمَّ اِلْتَفَتَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ يَسَارِهِ إِلَى مَلَكَيْهِ فَيَقُولُ أَمِيطَا عَنِّي‏ فَلَكُمَا اَللَّهُ عَلَيَّ أَنْ لاَ أُحَدِّثَ‏ بِلِسَانِي شَيْئاً حَتَّى أَخْرُجَ إِلَيْكُمَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷

و امير المؤمنين على عليه السّلام هر گاه قصد قضاى حاجت مينمود بر در بيت الخلاء ميايستاد سپس از جانب راست و از سمت چپ خود به دو فرشته خويش رو كرده و ميفرمود: از نزد من دور شويد و مرا با خودم تنها گذاريد، پس من براى شما خدا را ناظر ميگيرم كه هيچ چيز (ناشايستى) بر زبان نرانم تا به سوى شما باز گردم.