روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۶۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن علي بن الحكم عن سيف بن عميره عن عبد الله بن مسكان عن ابراهيم بن شعيب قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّ أَبِي قَدْ كَبِرَ جِدّاً وَ ضَعُفَ فَنَحْنُ نَحْمِلُهُ إِذَا أَرَادَ اَلْحَاجَةَ فَقَالَ إِنِ اِسْتَطَعْتَ أَنْ تَلِيَ ذَلِكَ مِنْهُ فَافْعَلْ وَ لَقِّمْهُ بِيَدِكَ فَإِنَّهُ جُنَّةٌ لَكَ غَداً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۷۷

از ابراهيم بن شعيب، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: پدرم بى‏اندازه پير و ناتوان شده و براى قضاى حاجت او را به دوش مى‏بريم. در پاسخ فرمود: اگر توانى اين كار را بكن و به دست خود لقمه به دهانش گذار، زيرا اين خدمت تو به وى براى تو در فردا بهشت است (براى تو فردا سپر است خ ل) يعنى از دوزخ.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۳۶

ابراهيم بن شعيب گويد: بامام صادق عليه السّلام عرضكردم: پدرم بحدى پير و ناتوان شده كه او را براى قضاى حاجت به پشت ميبريم، فرمود: اگر توانى خودت اين كار را مباشرت كنى بكن و خودت برايش لقمه كن تا سپر آتش فردايت باشد [تا فردا ترا ببهشت برد].

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۱۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از على بن حكم، از سيف بن عميره، از عبداللَّه بن مسكان، از ابراهيم بن شعيب روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: پدرم بسيار پير و ناتوان شده است، و چون كارى را اراده‏ داشته باشد، ما او را برمى‏داريم؛ چه خود قادر بر راه رفتن نيست. فرمود كه: «اگر توانى كه اين را نسبت به او متوجّه شوى، چنان كن، و به دست خود لقمه را در دهانش بگذار؛ زيرا كه همين دو، فردا از براى تو بهشت، و باعث دخول آن است».