الْقَانِع
«قانع» از مادّه «قناعت» به کسى مى گویند که اگر چیزى به او بدهند قناعت مى کند، راضى و خشنود مى شود و اعتراض و ایراد و خشمى ندارد.
ریشه کلمه
- قنع (۲ بار)
قاموس قرآن
در مفردات و اقرب الموارد آمده: قَنَعَ يَقْنَعُ قُنُوعاً از باب مَنَعَ يَمْنَعُ به معنى سؤال و از باب عَلِمَ يَعْلَمُ كه مصدر آن قَناعَة قَنَعان است. به معنى رضا و خشنودى است. [حج:36]. از قربانى بخوريد و قانع و سائل را اطعام كنيد ظاهراً قانع كسى است به آنچه مىدهى راضى باشد خواه سؤال كند يا نه و معتر آن است كه با قصد سؤال پيش تو آمده در مجمع از حضرت باقر و صادق عليهما السلام منقول است:«اَلْقانِعُ اَلّذى يَقْنَعُ بِما اَعْطَيْتَهُ وَ لايَسْخَطُ وَ لايَكْلَحُ وَ لايَلْوى شَدْقَهُ غَضَباً وَالْمُعْتَّرُ الْمادُّ يَدَهُ لِتَطْعَمَهُ». [ابراهيم:43]. اقناع رأس بلند كردن آن است، مقنع كسى است كه سرش را بلند كرده يعنى در اجابت ندا كننده سريع اند و سر بالا نگاهدارندگانند، نگاهشان به خودشان بر نمىگردد (فقط به طرف عذاب نگاه مىكنند).
