تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۴
| → صفحه قبل | صفحه بعد ← |
پس با بيانی كه در ذيل آيه: «إيّاك نعبد و إيّاك نستعين» الخ آورديم، وجه و علت التفاتی كه در اين سوره از غيبت به حضور شده، روشن گرديد. و نيز وجه انحصار عبادت در خدا، كه از مقدم آوردن مفعول «إيّاك» از فعل «نعبد و نستعين» استفاده مى شود و همچنين، وجه اين كه چرا در كلمه «نعبد» عبادت را مطلق آورد، و نيز وجه اين كه چرا به صيغه متكلم مع الغير فرمود: «نعبد» و نفرمود: «أعبد: من عبادت مى كنم»، و باز وجه اين كه چرا بعد از جمله «نعبد»، بلافاصله فرمود: «نستعين»، و وجه اين كه چرا دو جمله نامبرده را در سياق واحد شركت داد، ولى جمله سوم يعنى «إهدنا الصراط المستقيم» را به آن سياق نياورد، روشن گرديد.
البته مفسرين نكات ديگرى در اطراف اين سوره ذكر كرده اند، كه هر كس بخواهد، می تواند به كتب آنان مراجعه كند، و خداى سبحان طلبكارى است كه احدى نمی تواند دين او را بپردازد.
سوره حمد آيات ۶ و ۷
اهْدِنَا الصرَاط الْمُستَقِيمَ(۶) صِرَاط الَّذِينَ أَنْعَمْت عَلَيْهِمْ غَيرِ الْمَغْضوبِ عَلَيْهِمْ وَ لا الضالِّينَ(۷) ترجمه آيات ما را به سوى صراط مستقيم هدايت فرما(۶) صراط آنان كه بر ايشان انعام فرمودى. نه آنان كه بر ايشان غضب كردى و نه گمراهان (۷)
معنى صراط
بيان آيات
إهدنا الصراط المستقيم صراط الذين أنعمت عليهم ... معناى كلمه «هدايت» از بيانی كه در ذيل «صراط» از نظر خواننده مى گذرد، معلوم می شود.
و اما صراط: اين كلمه در لغت به معناى طريق و سبيل نزديك بخ هم اند. و اما از نظر عرف و اصطلاح قرآن كريم، بايد بدانيم كه: خدای تعالى، صراط را وصف استقامت توصيف كرده، و آنگاه بيان كرده كه اين صراط مستقيم را كسانى مى پيمايند كه خدا بر آنان انعام فرموده.
و صراطى كه چنين وصفى و چنين شأنى دارد، مورد درخواست عبادت كار، قرار گرفته و نتيجه و غايت عبادت او واقع شده. و بهعبارت ديگر: بنده عبادت كار، از خدايش درخواست مى كند كه عبادت خالصش در چنين صراطى قرار گيرد. چند مقدمه براى توضيح و تفسير «اهدنا الصراط المستقيم »
توضيح و تفسير آيه مورد بحث، بهچند مقدمه محتاج است. مقدمه اول اين كه: خداى سبحان در كلام مجيدش، براى نوع بشر و بلكه براى تمامى مخلوقات خود، راهى معرفى كرده كه از آن راه، به سوى پروردگارشان سير مى كنند و در خصوص انسان فرموده: «يا أيّها الإنسان إنّك كادح إلى ربّك كدحا فمُلاقيه»: (هان اى آدمى! به درستى كه تو به سوى پروردگارت تلاش مى كنى، و اين تلاش تو - چه كفر باشد و چه ايمان - بالاخره به ديدار او منتهى می شود).
و درباره عموم موجودات فرموده: «و إليه المصير: بازگشت به سوى او است»، و نيز فرموده: «ألا إلى اللّه تصير الأمور: آگاه باش كه همه امور به سوى او بر مى گردد»، و آياتى ديگر كه به وضوح دلالت دارند بر اين كه تمامى موجودات، راهى براى خود دارند و همه راه هاشان به سوى او منتهى می شود.
راه به سوى خدا دو گونه است: دور و نزديك
مقدمه دوم اين كه: از كلام خدای تعالى بر مى آيد كه سبيل نامبرده يكى نيست، و همه سبيل ها و راه ها يك جور و داراى يك صفت نيستند، بلكه همه آن ها، از يك نظر به دو قسم تقسيم می شوند، و آن اين آيه شريفه است كه فرموده: «ألم أعهد إليكم يا بنى آدم أن لا تعبدوا الشيطان إنّه لكم عدوّ مبين و أن اعبدونى هذا صراط مستقيم»: (اى بنى آدم! آيا با تو عهد نكردم كه شيطان را نپرستى، كه او تو را دشمنى آشكار است؟ و اين كه مرا بپرستى كه اين است صراط مستقيم)؟ پس معلوم می شود: در مقابل صراط مستقيم، راه ديگرى هست، همچنان كه اين معنا از آيه: «فإنّى قريب، أجيب دعوه الداع أذا دعان، فليستجيبوا لى، وليؤمنوا بى لعلّهم يرشدون»: (من نزديكم، و دعاى خواننده خود را در صورتی كه واقعا مرا بخواند، مستجاب مى كنم. پس بايد مرا اجابت كنند، و به من ايمان آورند، باشد كه رشد يابند) استفاده می شود. چون مى فهماند بعضى غير خدا را می خوانند و غير خدا را اجابت نموده، به غير او ايمان مى آورند.
و همچنين، از آيه: «أدعونى أستجب لكم، إنّ الّذين يستكبرون عن عبادتى سيدخلون جهنم داخرين»: (مرا بخوانيد تا اجابت كنم، كسانی كه از عبادت من سرپيچى مى كنند، به زودى با خوارى و ذلّت به جهنّم در مى آيند)، كه مى فهماند راه او، نزديكترين راه است و آن راه، عبارت است از: عبادت و دعاى او. آنگاه در مقابل، راه غير خدا را دور معرفى كرده، و فرمود: «أولئك ينادون من مكان بعيد»: (آنان را از نقطه اى دور صدا مى زنند) كه مى رساند: غايت و هدف نهائى كسانی كه ايمان به خدا ندارند و مسير و سبيل ايمان را نمى پيمايند، غايتى است دور.
تا اين جا روشن شد كه: راه به سوى خدا دو تا است: يكى دور، و يكى نزديك. راه نزديك راه مؤمنين و راه دور، راه غير ايشان است ، و هر دو راه هم، به حكم آيه (۶ سوره انشقاق) راه خدا است.
تقسيم ديگرى براى راه بسوى خدا
مقدمه سوم اين كه: علاوه بر تقسيم قبلى كه راه خدا را به دو قسم «دور» و «نزديك» تقسيم مى كرد، تقسيم ديگرى است كه: يك راه را به سوى بلندى، و راهى ديگر را به سوى پستى منتهى می داند. يك جا مى فرمايد: «إنّ الّذين كذّبوا بآياتنا و استكبروا عنها لا تفتّح لهم أبواب السماء»: (كسانی كه آيات ما را تكذيب كرده و از پذيرفتن آن استكبار ورزيدند، درب هاى آسمان به رويشان باز نمی شود)، معلوم می شود: آن هایی كه چنين نيستند، درب هاى آسمان به رويشان باز می شود. چون اگر هيچ كس به سوى آسمان بالا نمی رفت و درب هاى آسمان را نمى كوبيد، براى درب معنایى نبود.
و در جایى ديگر مى فرمايد: «و من يحلل عليه غضبى فقد هوى»: (كسی كه غضب من بر او احاطه كند، او به سوى پستى سقوط مى كند)، چون كلمه «هوى» از مصدر «هوى» است، كه معناى سقوط را می دهد. و در جایى ديگر مى فرمايد: «و من يتبدّل الكفر بالإيمان، فقد ضلّ سواء السبيل»: (كسي كه ايمان را با كفر عوض كند، راه را گُم كرده)، كه مى رساند: دسته سومى هستند كه نه راهشان به سوى بالا است، و نه به سوى سقوط، بلكه اصلا راه را گُم كرده، دچار حيرت شده اند. آن ها كه راهشان به سوى بالا است، كسانى هستند كه ايمان به آيات خدا دارند و از عبادت او استكبار نمى كنند. و بعضى ديگر راهشان به سوى پستى منتهى می شود، و آن ها كسانى هستند كه به ايشان غضب شده. و بعضى ديگر، اصلا راه را از دست داده و گمراه شده اند، و آنان «ضالّين»اند. و اى بسا كه آيه مورد بحث، به اين سه طائفه اشاره كند. «الّذين أنعمت عليهم»: طائفه اول، و «مغضوب عليهم»: طائفه دوم، و «ضالّين»: طائفه سوم باشند.
و پر واضح است كه: صراط مستقيم آن دو طريق ديگر، يعنى طريق «مغضوب عليهم »، و طريق «ضالّين» نيست، پس قهرا همان طائفه اول، يعنى مؤمنين خواهد بود كه از آيات خدا استكبار نمى ورزند.
سبيل مؤمنين نيز تقسيمات و درجاتى دارد
مقدمه چهارم اين كه»: از آيه: «يرفع اللّه الّذين آمنوا منكم و الّذين اوتوا العلم درجات»: (خداوند كسانى را كه ايمان آورده اند، بلند مى كند و كسانى را كه علم داده شده اند، به درجاتى بالا مى برد)، بر مى آيد كه: همين طريق اول نيز تقسيم هایى دارد، و يك طريق نيست و كسی كه با ايمان به خدا، به راه اول، يعنى سبيل مؤ منين افتاده، چنان نيست كه ديگر ظرفيت تكاملش پُر شده باشد، بلكه هنوز براى تكامل ظرفيت دارد، كه اگر آن بقيه را هم به دست آورد؛ آن وقت از اصحاب صراط مستقيم مى شود.
ضلالت ، شرك و ظلم در خارج يك مصداق دارند
توضيح اين كه: اولا بايد دانست كه هر ضلالتى شرك است، همچنان كه عكسش نيز چنين است. يعنى هر شركى ضلالت است، به شهادت آيه: «و من يتبدّل الكفر بالإيمان فقد ضلّ سواء السبيل»: (و كسی كه كفر را با ايمان عوض كند، راه ميانه را گُم كرده است)، و آيه: «أن لا تعبدوا الشيطان إنّه لكم عدوّ مبين، و أن اعبدونى هذا صراط مستقيم، و لقد أضلّ منكم جبلّا كثيرا»: (و شيطان را نپرستيد، كه دشمن آشكار شما است، بلكه مرا بپرستيد، كه اين است صراط مستقيم، در حالی كه او جمع كثيرى از شما را گمراه كرده)، كه آيه اولى كفر را ضلالت و دومى، ضلالت را كفر و شرك می داند، و قرآن شرك را ظلم، و ظلم را شرك می داند. از شيطان حكايت مى كند كه بعد از همه اضلال ها و خيانت هايش، در قيامت می گويد: «إنّى كفرت بما اشركتمون من قبل إنّ الظالمين لهم عذاب أليم»: (من به آنچه شما مى كرديد و مرا شريك جرم می ساختيد، كفر مى ورزم و بيزارم، براى اين كه ستمگران عذابى دردناك دارند). و در اين كلام، خود شرك را ظلم دانسته، و در آيه: «الّذين آمنوا و لم يلبسوا إيمانهم بظلم أولئك لهم الأمن و هم مهتدون»: (كسانی كه ايمان آورده، و ايمان خود را آميخته با ظلم نكردند، ايشان امنيت دارند، و راه را يافته اند)، ظلم را شرك و نقطه مقابل ايمان شمرده است، چون اهتداء و ايمنى از ضلالت و يا عذاب را كه اثر ضلالت است، مترتب بر داشتن صفت ايمان و زايل گشتن صفت ظلم كرده است.
و كوتاه سخن آن كه: ضلالت و شرك و ظلم در خارج يك مصداق دارند، و آن جا هم كه گفته ايم: هر يك از اين سه معرّف ديگرى است، و يا به وسيله ديگرى معرفى مى شود، منظورمان مصداق است، نه مفهوم. چون پُر واضح است كه: مفهوم ضلالت، غير ظلم و شرك، و از ظلم غير از آن دوى ديگر، و از شرك هم باز غير آن دو تاى ديگر است.
صراط مستقيم، صراطى است كه هيچ يك از ضلالت، شرك و ظلم در آن راه ندارد
حال كه اين معنى را دانستى، معلوم شد كه: صراط مستقيم كه صراط غير گمراهان است، صراطى است كه به هيچ وجه، شرك و ظلم در آن راه ندارد. همچنان كه ضلالتى در آن راه نمى يابد، نه ضلالت در باطن و قلب، از قبيل كفر و خاطرات ناشايست، كه خدا از آن راضى نيست، و نه در ظاهر اعضا و اركان بدن. چون معصيت و يا قصور در اطاعت، كه هيچ يك از اين ها در آن صراط يافت نمى شود، و اين همانا حق توحيد علمى و عملى است. و توحيد هم، همين دو مرحله را دارد. ديگر شقّ سومى برايش نيست، و به فرموده قرآن، بعد از حق، غير از ضلالت چه مى تواند باشد؟ آيه: «۸۲ سوره انعام»، كه چند سطر قبل گذشت نيز، بر همين معنا منطبق است كه در آن امنيت در طريق را اثبات نموده، به اهتداء تامّ و تمام وعده مى دهد. البته اين كه گفتيم وعده می دهد، براساس آن نظريه ادبى است كه مى گويند: اسم فاعل، حقيقت در آينده است. (دقت بفرمایيد). اين يك صفت بود از صفات صراط مستقيم.
اصحاب صراط مستقيم، به تمام معنا ثابت قدم هستند
مقدمه پنجم اين كه: اصحاب صراط مستقيم در صورت عبوديت خدا، داراى ثبات قدم به تمام معنا هستند. هم در فعل، و هم در قول، هم در ظاهر، و هم در باطن. و ممكن نيست كه نامبردگان بر غير اين صفت ديده شوند، و در همه احوال خدا و رسول را اطاعت مى كنند. چنانچه نخست درباره آن ها فرمود: «و من يطع اللّه و الرسول فأولئك مع الّذين أنعم اللّه عليهم من النّبيّين و الصدّيقين و الشّهداء و الصّالحين و حسن أولئك رفيقا»: (كسی كه خدا و رسول را اطاعت كند، چنين كسانى با آنان هستند كه خدا بر ايشان انعام كرده، از انبيا و صدّيقين و شهدا و صالحان، كه اينان نيكو رفقایى هستند)، و سپس اين ايمان و اطاعت را چنين توصيف كرده: «فلا و ربّك لا يؤمنون حتّى يحكّموك فيما شجر بينهم، ثمّ لا يجدوا فى أنفسهم حرجا ممّا قضيت و يسلّموا تسليما، و لو أنّا كتبنا عليهم أن اقتلوا أنفسكم أو اخرجوا من دياركم، ما فعلوه الّا قليل منهم، و لو أنّهم فعلوا ما يوعظون به، لكان خيرا لهم و أشدّ تثبيتا»: (نه به پروردگارت سوگند، ايمان واقعى نمى آورند، مگر وقتى كه تو را حاكم بر خود بدانند، و در اختلافاتى كه ميانه خودشان رُخ مى دهد، به هرچه تو حكم كنى راضى باشند، و احساس ناراحتى نكنند، و صرفا تسليم بوده باشند، به حدّى كه اگر ما واجب كنيم كه خود را بكشيد، يا از شهر و ديارتان بيرون شويد، بيرون شوند، ولى جز عدّه كمى از ايشان اين طور نيستند، و حال آن كه اگر اين طور باشند و به اندرزها عمل كنند، براى خودشان بهتر، و در استواريشان مؤثرتر است).
اصحاب صراط مستقيم، مقامى عالى تر از مؤمنين دارند
تازه مؤمنانى را كه چنين ثبات قدمى دارند، پایين تر از اصحاب صراط مستقيم دانسته، وصف آنان را با آن همه فضيلت كه برايشان قائل شد، مادون صف اصحاب صراط مستقيم دانسته، چون در آيه (۶۸ سوره نساء) فرموده: اين مؤ منين با كسانى محشور و رفيق اند كه خدا بر آنان انعام كرده، (يعنى اصحاب صراط مستقيم)، و نفرموده: از ايشانند، و نيز فرموده: با آنان رفيق اند، و نفرموده يكى از ايشانند. پس معلوم مى شود: اصحاب صراط مستقيم، يعنى «الّذين أنعم اللّه عليهم» مقامى عالى تر از مؤمنين دارند.
نظير آيه (۶۸ سوره نساء)، در اين كه مؤمنين را در زمره اصحاب صراط مستقيم ندانسته، بلكه پایين تر از ايشان مى شمارد، آيه: «و الّذين آمنوا باللّه و رسله أولئك هم الصدّيقون و الشّهداء عند ربّهم لهم أجرهم و نورهم» مى باشد. چون در اين آيه، مؤمنين را به صدّيقين و شهداء ملحق كرده، و با اين كه جزو آنان نيستند، به عنوان پاداش، اجر و نور آنان را به ايشان داده و فرموده: «و كسانی كه به خدا و رسولان وى ايمان آورده اند، در حقيقت آنها هم نزد پروردگارشان صدّيق و شهيد محسوب مى شوند، و نور و اجر ايشان را دارند».
پس معلوم مى شود: اصحاب صراط مستقيم، قدر و منزلت و درجه بلندترى از درجه مؤمنين خالص دارند. حتى مؤمنانى كه دل ها و اعمالشان از ضلالت و شرك و ظلم به كلّى خالص است.
پس تدبّر و دقّت در اين آيات براى آدمى يقين مى آورد به اين كه: مؤمنين با اين كه چنين فضائلى را دارا هستند، مع ذلك در فضيلت كامل نيستند، و هنوز ظرفيت آن را دارند كه خود را به «الّذين أنعم اللّه عليهم» برسانند، و با پُر كردن بقيه ظرفيت خود، همنشين با آنان شوند و به درجه آنان برسند. و بعيد نيست كه اين بقيه، نوعى علم و ايمان خاصى به خدا باشد. چون در آيه: «يرفع اللّه الّذين آمنوا منكم و الّذين أوتوا العلم درجات »: (خداوند، آن هایى را كه از شما ايمان آورده اند، و آنان كه علم به ايشان داده شده، به درجاتى بالا مى برد)، دارندگان علم را از مؤمنين بالاتر دانسته. معلوم مى شود: برترى «الّذين أنعم اللّه عليهم» از مؤمنين، به داشتن همان علمى است كه خدا به آنان داده، نه علمى كه خود از مسير عادى كسب كنند. پس اصحاب صراط مستقيم كه «أنعم اللّه عليهم » به خاطر داشتن نعمتى كه خدا به ايشان داده، (يعنى نعمت علمى مخصوص)، قدر و منزلت بالاترى دارند، و حتى از دارندگان نعمت ايمان كامل نيز بالاترند. اين هم يك صفت و امتياز در اصحاب صراط مستقيم.
موارد استعمال صراط و سبيل در قرآن و فرق آن دو
مقدمه ششم اينكه خدايتعالى در كلام مجيدش مكرر نام صراط و سبيل را برده ، و آنها را صراط و سبيل هاى خود خوانده ، با اين تفاوت كه بجز يك صراط مستقيم بخود نسبت نداده ، ولى سبيل هاى چندى را بخود نسبت داده ، پس معلوم مى شود: ميان خدا و بندگان چند سبيل و يك صراط مستقيم بر قرار است ، مثلا درباره سبيل فرموده : «و الذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا»، و كسانى كه در راه ما جهاد كنند، ما بسوى سبيل هاى خود هدايتشان مى كنيم )، ولى هر جا صحبت از صراط مستقيم به ميان آمده ، آنرا يكى دانسته است ، از طرف ديگر جز در آيه مورد بحث كه صراط مستقيم را به بعضى از بندگان نسبت داده ، در هيچ مورد صراط مستقيم را بكسى از خلايق نسبت نداده ، بخلاف سبيل ، كه آنرا در چند جا بچند طائفه از خلقش نسبت داده ، يكجا آنرا برسولخدا (ص ) نسبت داده ، و فرموده : (قل هذه سبيلى ، ادعوا الى اللّه على بصيره ، بگو اين سبيل من است ، كه مردم را با بصيرت بسوى خدا دعوت كنم )، جاى ديگر آنرا به توبه كاران نسبت داده ، و فرموده : (سبيل من اناب الى ، راه آنكس كه بدرگاه من رجوع كند)، و در سوره نساء آيه (۱۱۵) آنرا به مؤ منين نسبت داده ، و فرموده : (سبيل المؤ منين ). از اينجا معلوم ميشود كه سبيل غير از صراط مستقيم است ، چون سبيل متعدد است ، و باختلاف احوال رهروان راه عبادت مختلف ميشود، بخلاف صراط مستقيم ، كه يكى است ، كه در مثل بزرگراهى است كه همه راههاى فرعى بدان منتهى ميشود، همچنانكه آيه : «قد جاء كم من اللّه نور و كتاب مبين ، يهدى به اللّه من اتبع رضوانه ، سبل السلام ، و يخرجهم من الظلمات الى النور باذنه ، و يهديهم الى صراط مستقيم ،» (از ناحيه خدا بسوى شما نورى و كتابى روشن آمد، كه خدا بوسيله آن هر كس كه در پى خوشنودى او باشد به سبيل هاى سلامت راه نمائى نموده و باذن خود از ظلمت ها بسوى نور بيرون مى كند، و بسوى صراط مستقيمشان هدايت مى فرمايد) بآن اشاره دارد، چون سبيل را متعدد و بسيار قلمداد نموده ، صراط را واحد دانسته است ، حال يا اين است كه صراط مستقيم همه آن سبيل ها است ، و يا اين استكه آن سبيل ها همانطور كه گفتيم راه هاى فرعى است ، كه بعد از اتصالشان بيكديگر بصورت صراط مستقيم و شاه راه در مى آيند.
فرق ديگرى بين سبيل و صراط
مقدمه هفتم اينكه از آيه شريفه : «و ما يومن اكثرهم باللّه الا و هم مشركون »، (بيشترشان بخدا ايمان نمى آورند، مگر توام با شرك )، برمى آيد كه يك مرحله از شرك (كه همان ضلالت باشد)، با ايمان (كه عبارت است از يكى از سبيلها) جمع ميشود، و اين خود فرق ديگرى ميان سبيل و صراط است ، كه سبيل با شرك جمع ميشود، ولى صراط مستقيم با ضلالت و شرك جمع نميشود، همچنانكه در آيات مورد بحث هم در معرفى صراط مستقيم فرمود: (و لا الضالين ).
دقت در آيات نامبرده در بالا بدست ميدهد: كه هر يك از سبيل ها با مقدارى نقص ، و يا حداقل با امتيازى جمع ميشود، بخلاف صراط مستقيم ، كه نه نقص در آن راه دارد و نه صراط مستقيم زيد از صراط مستقيم عمرو امتياز دارد، بلكه هر دو صراط مستقيم است ، بخلاف سبيل ها، كه هر يك مصداقى از صراط مستقيم است ، و لكن با امتيازى كه بواسطه آن از سبيل هاى ديگر ممتاز ميشود، و غير او مى گردد، اما صراط مستقيمى كه در ضمن اين است ، عين صراط مستقيمى است كه در ضمن سبيل ديگر است ، و خلاصه صراط مستقيم با هر يك از سبيل ها متحد است . همچنانكه از بعضى آيات نامبرده و غير نامبرده از قبيل آيه : «و ان اعبدونى هذا صراط مستقيم » و آيه : «قل اننى هدانى ربى الى صراط مستقيم ، دينا قيما ملة ابراهيم حنيفا»، (بگو بدرستى پروردگار من ، مرا بسوى صراط مستقيم كه دينى است قيم ، و ملت حنيف ابراهيم ، هدايت فرموده ) نيز اين معنا استفاده ميشود.
مثل صراط مستقيم نسبت به سبيل هاى خدا مثل روح است نسبت به بدن
چون هم عبادت را صراط مستقيم خوانده ، و هم دين را، با اينكه اين دو عنوان بين همه سبيل ها مشترك هستند، پس ميتوان گفت مثل صراط مستقيم نسبت به سبيل هاى خدا، مثل روح است نسبت به بدن ، همانطور كه بدن يك انسان در زندگيش اطوار مختلفى دارد، و در هر يك از آن احوال و اطوار غير آن انسان در طور ديگر است ، مثلا انسان در حال جنين غير همان انسان در حال طفوليت ، و بلوغ ، و جوانى ، و كهولت و سالخوردگى ، و فرتوتى است ، ولى در عين حال روح او همان روح است ، و در همه آن اطوار يكى است ، و با بدن او همه جا متحد است . و نيز بدن او ممكن است باحوالى مبتلا شود، كه بر خلاف ميل او باشد و روح او صرفنظر از بدنش آن احوال را نخواهد، و اقتضاى آنرا نداشته باشد، بخلاف روح كه هيچوقت معرض اين اطوار قرار نمى گيرد، چون او مفطور بفطرت خدا است ، كه بحكم «لا تبديل لخلق اللّه »، فطرياتش دگرگون نمى شود، و با اينكه روح و بدن از اين دو جهت با هم فرق دارند، در عين حال روح آن انسان نامبرده همان بدن او است ، و انسانيكه فرض كرديم مجموع روح و بدن است . همچنين سبيل بسوى خدا بهمان صراط مستقيم است ، جز اينكه هر يك از سبيل ها مثلا سبيل مؤ منين ، و سبيل منيبين ، و سبيل پيروى كنندگان رسولخدا (ص )، و هر سبيل ديگر، گاه ميشود كه يا از داخل و يا خارج دچار آفتى مى گردد، ولى صراط مستقيم همانطور كه گفتيم هرگز دچار اين دو آفت نميشود، چه ، ملاحظه فرموديد: كه ايمان كه يكى از سبيل ها است ، گاهى با شرك هم جمع ميشود همچنانكه گاهى با ضلالت جمع ميشود، اما هيچ يك از شرك و ضلالت با صراط مستقيم جمع نمى گردد، پس معلوم شد كه براى سبيل مرتبه هاى بسيارى است ، بعضى از آنها خالص ، و بعضى ديگر آميخته با شرك و ضلالت است ، بعضى راهى كوتاه تر، و بعضى ديگر دورتراست ، اما هر چه هست بسوى صراط مستقيم مى رود و بمعنائى ديگر همان صراط مستقيم است ، كه بيانش گذشت .
مثلى از كلام خدا و تطبيق آن با ما نحن فيه
و خداى سبحان همين معنا يعنى اختلاف سبيل و راههائى را كه بسوى او منتهى ميشود و اينكه همه آن سبيل ها از صراط مستقيم و مصداق آنند، در يك مثلى كه براى حق و باطل زده بيان كرده ، و فرموده : «انزل من السماء ماء، فسالت اوديه بقدرها، فاحتمل السيل زبدا رابيا، و مما يوقدون عليه فى النار، ابتغاء حليه ، او متاع زبد مثله ، كذلك يضرب اللّه الحق و الباطل ، فاما الزبد فيذهب جفاء، و اما ما ينفع الناس فيمكث فى الارض ، كذلك يضرب اللّه الامثال »، (خدا آبى از آسمان مى فرستد سيل گيرها هر يك بقدر ظرفيت خود جارى شدند، پس سيل كفى بلند با خود آورد از آنچه هم كه شما در آتش بر آن ميدميد تا زيورى يا اثاثى بسازيد نيز كفى مانند كف سيل هست خدا اينچنين حق و باطل را مثل مى زند كه كف بى فائده بعد از خشك شدن از بين مى رود و اما آنچه بحال مردم نافع است در زمين باقى ميماند خدا مثلها را اينچنين مى زند). بطوريكه ملاحظه مى فرمائيد در اين مثل ظرفيت دلها و فهم ها را در گرفتن معارف و كمالات ، مختلف دانسته است ، در عين اينكه آن معارف همه و همه مانند باران متكى و منتهى بيك رزقى است آسمانى ، در آن مثل يك آب بود، ولى باشكال مختلف از نظر كمى و زيادى سيل در آمد، در معارف نيز يك چيز است ، عنايتى است آسمانى ، اما در هر دلى بشكلى و اندازه اى خاص در مى آيد، كه تمامى اين بحث در ذيل خود آيه سوره رعد انشاءاللّه خواهد آمد، و بالاخره اين نيز يكى از تفاوتهاى صراط مستقيم با سبل است ، و يا بگو: يكى از خصوصيات آنست .
معنى صراط مستقيم با نتيجه گيرى از مقدمات ذكر شده
حال كه اين هفت مقدمه روشن گرديد، معلوم شد كه صراط مستقيم راهى است بسوى خدا، كه هر راه ديگرى كه خلايق بسوى خدا دارند، شعبه اى از آنست ، و هر طريقى كه آدمى را بسوى خدا رهنمائى مى كند، بهره اى از صراط مستقيم را دارا است ، باين معنا كه هر راهى و طريقه اى كه فرض شود، بان مقدار آدمى را بسوى خدا و حق راهنمائى مى كند، كه خودش از صراط مستقيم دارا و متضمن باشد، اگر آن راه بمقدار اندكى از صراط مستقيم را دارا باشد، رهرو خود را كمتر بسوى خدا مى كشاند، و اگر بيشتر داشته باشد، بيشتر مى كشاند، و اما خود صراط مستقيم بدون هيچ قيد و شرطى رهرو خود را بسوى خدا هدايت مى كند، و مى رساند، و بهمين جهت خدايتعالى نام آنرا صراط مستقيم نهاد، چون كلمه صراط بمعناى راه روشن است ، زيرا از ماده (ص ر ط) گرفته شده ، كه بمعناى بلعيدن است ، و راه روشن كانه رهرو خود را بلعيده ، و در مجراى گلوى خويش فرو برده ، كه ديگر نمى تواند اين سو و آن سو منحرف شود، و نيز نمى گذارد كه از شكمش بيرون شود.
و كلمه (مستقيم ) هم بمعناى هر چيزى است كه بخواهد روى پاى خود بايستد، و بتواند بدون اينكه بچيزى تكيه كند بر كنترل و تعادل خود و متعلقات خود مسلط باشد، مانند انسان ايستاده اى كه بر امور خود مسلط است ، در نتيجه برگشت معناى مستقيم بچيزى است كه وضعش تغيير و تخلف پذير نباشد، حال كه معناى صراط آن شد، و معناى مستقيم اين ، پس صراط مستقيم عبارت ميشود از صراطى كه در هدايت مردم و رساندنشان بسوى غايت و مقصدشان ، تخلف نكند، و صد در صد اين اثر خود را به بخشد، همچنانكه خدايتعالى در آيه شريفه : (فاما الذين آمنوا باللّه و اعتصموا به ، فسيد خلهم فى رحمة منه و فضل ، و يهديهم اليه صراطا مستقيما، و اما آنهائيكه به خدا ايمان آورده و از او خواستند تا حفظشان كند، بزودى خدايشان داخل رحمت خاصى از رحمت هاى خود نموده ، و بسوى خويش هدايت مى كند، هدايتى كه همان صراط مستقيم است )، آن راهى را كه هرگز در هدايت رهرو خود تخلف ننموده ، و دائما بر حال خود باقى است ، صراط مستقيم ناميده .
خداوند سنت و طريقه مستقيم خود را دائمى و غيرقابل تخلف و تغيير معرفى مى كند
و نيز در آيه : «فمن يرد اللّه ان يهديه ، يشرح صدره للاسلام ، و من يرد ان يضله يجعل صدره ضيقا حرجا، كانما يصعد فى السماء، كذلك يجعل اللّه الرجس على الذين لا يؤ منون ، و هذا صراط ربك مستقيما»، (كسيكه خدايش بخواهد هدايت كند، سينه اش را براى اسلام گشاده مى سازد، و كسيكه خدايش بخواهد گمراه كند،سينه اش را تنگ و بى حوصله مى سازد، بطوريكه گوئى بآسمان بالا مى رود، آرى اين چنين خداوند پليدى را بر آنان كه ايمان ندارند مسلط مى سازد، و اين راه مستقيم پروردگار تو است ) طريقه مستقيم خود را غير مختلف و غير قابل تخلف معرفى كرده ، ونيز در آيه : (قال هذا صراط على مستقيم ، ان عبادى ليس لك عليهم سلطان ، الا من اتبعك من الغاوين ، فرمود اين صراط مستقيم من است ، و من خود را بدان ملزم كرده ام ، بدرستى بندگان من كسانيند، كه تو نمى توانى بر آنان تسلط يابى ، مگر آن گمراهى كه خودش باختيار خود پيروى تو را بپذيرد)، سنت و طريقه مستقيم خود را دائمى ، و غير قابل تغيير معرفى فرموده ، و در حقيقت مى خواهد بفرمايد: «فلن تجد لسنة اللّه تبديلا، و لن تجد لسنة اللّه تحويلا»، (براى سنت خدا نه تبديلى خواهى ياف ت ، و نه دگرگونى )، پس از آنچه كه ما درباره صراط مستقيم گفتيم پنج نكته بدست آمد.
پنج نكته درباره صراط مستقيم
- نكته اول - اينكه طرقى كه بسوى خدايتعالى منتهى مى شود از نظر كمال ، و نقص ، و نايابى و رواجى ، و دورى و نزديكيش از منبع حقيقت ، و از صراط مستقيم ، مختلف است ، مانند طريقه اسلام و ايمان ، و عبادت ، و اخلاص ، و اخبات .
همچنانكه در مقابل اين نامبرده ها، كفر، و شرك ، و جحود، و طغيان ، و معصيت ، نيز از مراتب مختلفى از گمراهى را دارا هستند، همچنانكه قرآن كريم درباره هر دو صنف فرموده : «و لكل درجات مما عملوا، و ليوفيهم اعمالهم ، و هم لا يظلمون »، (براى هر دسته اى درجاتى است از آنچه مى كنند، تا خدا سزاى عملشان را بكمال و تمام بدهد، و ايشان ستم نمى شوند). و اين معنا نظير معارف الهيه است ، كه عقول در تلقى و درك آن مختلف است ، چون استعدادها مختلف ، و بالوان قابليت ها متلون است ، همچنانكه آيه شريفه (رعد - ۱۷) نيز باين اختلاف گواهى ميداد.
- نكته دوم - اينكه همانطور كه صراط مستقيم مهيمن و مافوق همه سبيل ها است ، همچنين اصحاب صراط مستقيم كه خدا آنانرا در آن صراط جاى داده ، مهيمن و مافوق ساير مردمند، چون خدايتعالى امور آنان را خودش بعهده گرفته ، و امور مردم را بعهده آنان نهاده ، و امر هدايت ايشانرا بآنان واگذار نموده ، و فرموده : «و حسن اولئك رفيقا»، (اينان بهترين رفيقند)، و نيز فرموده : «انما وليكم اللّه و رسوله ، و الذين آمنوا، الذين يقيمون الصلوة ، و يؤ تون الزكوة ، و هم راكعون »، (تنها ولى و سرپرست شما خدا است ، و رسول او، و آنانكه ايمان آورده اند، يعنى آنانكه نماز ميگذارند، و در حال ركوع صدقه ميدهند)، كه بحكم آيه اول صراط مستقيم و يا بگو «صراط الذين انعم اللّه عليهم »، را صراط انبياء و صديقين و شهداء و صالحين دانسته ، بحكم آيه دوم با در نظر گرفتن روايات متواتره صراط، اميرالمؤ منين على بن ابيطالب عليهم السلام شمرده است ، و آنجناب را اولين فاتح اين صراط دانسته ، كه انشاء اللّه بحث مفصل آن در آيه بعدى خواهد آمد.
تحقيق درباره معنى هدايت در «اهدنا الصراط المستقيم »
- نكته سوم - اينكه وقتى مى گوئيم : (ما را بسوى صراط مستقيم هدايت فرما) هدايت بسوى صراط مستقيم وقتى معنايش مشخص مى شود، كه معناى صراط مستقيم معين گردد، لذا ما نخست به بحث لغوى آن پرداخته ، مى گوئيم در صحاح گفته هدايت بمعناى دلالت است ، ساير علماى اهل لغت به وى اشكال كرده اند، كه اين كلمه همه جا بمعناى دلالت نيست ،بلكه وقتى بمعناى دلالت است ، كه مفعول دومش را بوسيله كلمه (الى ) بگيرد، و اما در جائيكه خودش و بدون كلمه نامبرده هر دو مفعول خود را گرفته باشد، نظير آيه (اهدنا الصراط)، كه هم ضمير (نا) و هم (صراط) را مفعول گرفته ، بمعناى ايصال و رساندن مطلوب است ، مثل كسى كه در مقابل شخصى كه مى پرسد منزل زيد كجا است ؟ دست او را گرفته بدون دادن آدرس ، و دلالت زبانى ، او را بدر خانه زيد برساند.
و استدلال كرده اند بامثال آيه : «انك لا تهدى من احببت ، و لكن الله يهدى من يشاء»، (تو هر كس را كه دوست بدارى هدايت نمى كنى ، و لكن خداست كه هر كه را بخواهد هدايت مى كند)، كه چون كلمه هدايت در آن هر دو مفعول را بدون حرف (الى ) گرفته ، بمعناى رساندن به مطلوبست ، نه راهنمائى ، چون دلالت و راهنمائى چيزى نيست كه از پيغمبر (ص ) نفى شود، زيرا او همواره دلالت ميكرد، پس معنا ندارد آيه نامبرده بفرمايد: تو هر كس را بخواهى دلالت نمى كنى ، بخلاف اينكه كلمه نامبرده بمعناى رساندن بهدف ب اشد، كه در اينصورت صحيح است بفرمايد تو نمى توانى هر كه را بخواهى بهدف برسانى .
| → صفحه قبل | صفحه بعد ← |
